گفتگو با فاطمه منتظری، برگزیده‌ کشوری رشته‌ عکاسی

طیّبه ثابت | شهرآرانیوز - او همیشه دوربین به دست است و هرگز از گرمای آفتاب و تماشای کودکان در کوچه به کوچه‌ی این شهر خسته نمی‌شود. آن قدر شکار لحظه‌ها را دوست دارد که علاوه بر دیوار اتاقش، هر جایی را که فکر کند جای یک قاب عکس خالی است، با عکسی زیبا می‌کند. فاطمه منتظری شانزده ساله و پایه دهم هنرستان دانش و هنر است. با او که موفّق شده است در مسابقات کشوری «مهرواره‌ی بهار در خانه»‌ی سال ۹۹ جزو برگزیدگان رشته‌ عکاسی مفهومی باشد و موفقیت‌های دیگری هم در مسابقات استانی رشته‌ی خوش نویسی و تصویرسازی به دست آورد، گفتگو می‌کنیم.

از کودکی عضو کانون پرورش فکری بودم و به عکاسی، نقاشی و خوش نویسی علاقه‌ زیادی داشتم. بعد به هنرستان رفتم و رشته‌ تصویرسازی-عکاسی را برای ادامه‌ی تحصیل انتخاب کردم. در هنرستان با عکاسی حرفه‌ای و تصویرسازی بیشتر آشنا شدم.

جهان عکاسی جهان جالبی است. می‌توانم بگویم عکاسی علاقه‌ قلبی من است. با عکاسی احساس خوبی دارم. چون به من این فرصت را می‌دهد که لحظات خوبم را ثبت کنم و به دیگرانی که علاقه‌مند این هنر هستند، هدیه بدهم. بیشتر اوقات دوربینم با من است و از همه چیز از پرتره‌ی کودکان گرفته تا مناظر طبیعت، معماری اسلامی، و سازه‌های سنّتی، مذهبی و تاریخی عکاسی می‌کنم.

چون در شاخه‌ی عکاسی مفهومی کار می‌کنم، اوّل از همه، معنی و مفهوم عکس برایم مهم است. البته همیشه تکنیک را هم در نظر می‌گیرم.

بله، عکس‌هایی که از تکیه‌ی معاون الملک و مسجد جامع در کرمانشاه گرفتم، به لحاظ اینکه عکاسی نمادین بودند، برایم ماندگارترند. هر وقت آن‌ها را می‌بینم، خاطرات آن حیاط و سنگ فرش ها، دیوار‌های آجری کاهگلی و حوض و کاشی ها، پنجره هایش با شیشه‌های رنگی که نور آفتاب را روی فرش‌ها بازتاب می‌داد و در کل معماری بی نظیرش برایم زنده می‌شود.

کتاب‌هایی مثل «ترکیب بندی در عکاسی» از هارولد مانته، ترجمه‌ی پیروز فیاض، و «تاریخ عکاسی»، ترجمه‌ دکتر حسین گل گلاب» و «نقد عکس» از «تری برت» کتاب‌های خیلی خوبی هستند.

دوست دارم در تصویرسازی و عکس آن قدر کار‌های درجه‌ یک داشته باشم که نمایشگاه برگزار کنم.

از استادانم خانم سمیه نخعی و خانم الهام هراتی و مادر و پدرم تشکر می‌کنم.