فرزاد حسنی با ماندنی‌ها، در تلویزیون ماند روایت امین بخشیان، کارگردان نانوشته، از تجربه ساخت این فیلم اپیزودیک جان دوباره به پیکر نیمه‌جان سریال جان‌سخت | به جریان افتادن قصه از نیمه راه کنسرت الیاس یالچین، ماهسون و راغب علامه در جزیره کیش + جزئیات سخنرانی «موراکامی» در ابوظبی شهر «اوز» در استان فارس، پایتخت کتاب ایران شد کتاب «معمای هوش مصنوعی» منتشر شد دیوید فینچر دنباله فیلم سینمایی «روزی روزگاری در هالیوود» را می‌سازد نقش رسانه در امید‌آفرینی به جامعه هر فیلم بازتابی از زیست و نگاه شخصی فیلم‌ساز است افتتاح نمایشگاه «افتخارآفرینان هنر خراسان» به مناسبت دهه کرامت ۱۴۰۴ در نگارخانه میرک مشهد جین گاردام، نویسنده برجسته بریتانیایی درگذشت | خاموشی گنجینه ادبیات معاصر صفحه نخست روزنامه‌های کشور - چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ ۹ سریال تازه نفس در راه‌اند | نمایش خانگی داغ‌تر می‌شود + جدول آثار پیمان مدیرکل جدید دفتر موسیقی وزارت فرهنگ با اهالی موسیقی همه چیز درباره فیلم سلام علیکم حاج آقا + بازیگران، خلاصه داستان و تصاویر نگاهی به آثار «جان کانستبل» و «ویلیام مک‌تاگارت» ۲ نقاش مطرح منظره + تصاویر زندگی محمد معین فدای زبان فارسی شد
سرخط خبرها

یک حکایت تکراری

  • کد خبر: ۶۳۶۳۸
  • ۲۲ فروردين ۱۴۰۰ - ۱۱:۳۸
یک حکایت تکراری
عبدالجواد موسوی - روزنامه‌نگار
اینکه تلویزیون حق دارد درباره هرچه و هرکه دلش خواست برنامه بسازد، امری است بدیهی و مسلم. اما مشکل این است که دوستان تلویزیونی، این رسانه را ملک شخصی خودشان می‌دانند و علاوه‌براین به همه مسائل از دریچه سیاست نگاه می‌کنند. همین ۲ معضل کافی است تا یک رسانه از اعتبار ساقط شود و متأسفانه یا خوشبختانه سال‌هاست که صداوسیما دیگر یک رسانه ملی نیست. در ماجرای مستند شهیدآوینی نیز همین اتفاق افتاده است، همان اتفاقی که پیش‌تر در مستند شاملو نیز رخ داد.
 
یک بیانیه سیاسی و یک‌سویه درباره انسان‌هایی که وجوه مختلفی دارند و به‌هیچ‌وجه نمی‌توان آن‌ها را در یک چارچوب خشک و قالبی گنجاند. جالب اینکه سازندگان مستند شهیدآوینی دعوی کشف حقیقت دارند و در همین مستند هم بار‌ها از علاقه آوینی به سینمای مستند یا همان سینمای حقیقت یاد می‌کنند، اما پای عمل که به‌میان می‌آید، صرفا به دعاوی کسانی بسنده می‌کنند که درباره صحت‌وسقم سخنانشان جای حرف‌وحدیث بسیار است. اینکه ما حرف‌هایی را که خودمان می‌پسندیم یا بخشی از حاکمیت سیاسی آن را می‌پسندد، از دهان دیگران پخش کنیم و به هیچ مخالفی هم اجازه سخن‌گفتن و به آن‌هایی هم که اتهام زده‌ایم، مجال پاسخگویی ندهیم، اسمش هرچه باشد، مستند نیست.
 
اگر هم اسمش مستند باشد، جای پخشش در رسانه‌ای که دعوی ملی‌بودن دارد نیست. خوشبختانه مخاطب تلویزیون مخاطب چشم‌وگوش‌بسته‌ای نیست و مواجهه او با این رسانه همیشه منتقدانه بوده و هست و به‌جز آن عده قلیلی که سخن تلویزیون را وحی منزل می‌پندارند، بیشتر مردم به این رسانه اعتماد چندانی ندارند، که اگر اعتماد داشتند، برای نمونه، خرداد ۱۳۷۶ و ۱۳۹۲ باید سرنوشت انتخابات به‌گونه دیگری رقم می‌خورد. اگر دوستانی که دست‌اندرکار این مستندند، درحقیقت مایل‌اند میزان محبوبیت قرائت یک‌سویه و سیاسی خود را از شهیدآوینی بسنجند، همین مستند را در بازار عرضه کنند تا ببینیم چه میزان از آن استقبال می‌شود.
 
یا در همین تریبونی که مستند خودشان را پخش کرده‌اند، فضایی فراهم کنند تا دیگرانی هم که شکل دیگری فکر می‌کنند، قرائت خودشان را از شهیدآوینی ارائه دهند تا ببینیم مخاطب به‌کدام سمت‌وسو میل می‌کند. همسر شهیدآوینی در مقدمه کتاب ارزشمندی که چندی پیش درباره فیلم‌های مستند شهیدآوینی منتشر شده، نوشته بود: فکر می‌کنم دوره استفاده ابزاری از شهیدآوینی به‌پایان رسیده است (نقل به‌مضمون). یقین دارم اگر قرار باشد یک‌بار دیگر آن مقدمه را بنویسند، این جمله را حذف خواهند کرد.
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->