وتوی آمریکا تلخ‌تر از بمباران شیمیایی سردشت!

جنگ با همه تیروترکش و ویرانی و مرگی که با خود می‌آورد، بازهم در چهارچوب مقررات تعریف می‌شود و قواعد خود را دارد که، چون از آن پا فراتر بگذارند، می‌شود «جنایت جنگی». چیزی که در ۸ سال جنگ ظالمانه عراق علیه ایران به فراوانی اتفاق افتاد. نمایان‌ترین جنایت جنگی که منش صدام و حامیانش را عیان کرد و آنان را عریان فرادید تاریخ گذاشت، جنگ شیمیایی به‌ویژه بمباران شیمیایی سردشت بود؛ فاجعه‌ای که مانند جنایت ناکازاکی و هیروشیما نه‌فقط بانیان جنایت که بشریت را در شرمی کشنده فرو برد. پایانی هم ندارد این شرم. هرچند تقویم‌ها از پی هم بیایند و ورق بشمارند و به پایان برسند، این حکایت را پایانی نیست. صدام علیه ما از همان آغازین ماه‌های شروع جنگ به بدسگالی دست زد و جنگ را به «جنایت جنگی» تبدیل کرد. شهر‌ها را به بمب و موشک کوبید، نوزادان را در خواب کشت، منابع طبیعی را نابود کرد و از هیچ جنایتی در حق غیرنظامیان فروگذار نکرد.

اما با همه این‌ها، جنایت سردشت حکایتی متفاوت دارد. نیروی هوایی عراق در هفتم‌تیر۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی خریداری‌شده از کشور‌های اروپایی، ۴ منطقه پرازدحام شهر سردشت، از توابع استان آذربایجان‌غربی را بمباران کرد. در این حمله ۱۳۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر در همان دقایق اولیه جان باختند و بیش از ۸۰۰۰تن دیگر نیز در معرض گاز‌های سمی قرار گرفتند و مسموم شدند. این خبر اولیه بود، اما صدای سرفه‌های خشک که از گلوی هرکدام از مصدومان برمی‌خاست، خبر تازه‌ای می‌داد از جنایتی بزرگ؛ جنایتی که دنیا با پلک بسته با آن روبه‌رو شد. به‌واقع می‌توان گفت تلخ‌تر از این جنایت هولناک، واکنش مدعیان حقوق بشر و داعیه‌داران سازمان ملل و شورای امنیت بود.

در ویکی‌پدیا دراین‌باره آمده است: «بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات منفی بسیاری به وجود آورد. جمهوری اسلامی ایران این تهاجم را غیرانسانی اعلام کرد و شهر سردشت را اولین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید. مجامع جهانی به‌دلیل نفوذ پشتیبانان صدام‌حسین قادر به انجام اقدام چشمگیری نبودند. کشور‌های اروپایی و آمریکایی هم که با فروش سلاح به صدام بانی این فاجعه بودند، سعی کردند این اتفاق را نادیده بگیرند و واکنش خاصی نشان ندادند و حتی درصدد انکار آن بر آمدند. سرانجام اعضای شورای امنیت سازمان ملل در واکنش به جنایات جنگی آشکار صدام‌حسین، مصوبه‌ای در محکومیت به‌کارگیری سلاح شیمیایی از سوی او گذراندند که با وتوی آمریکا بی‌اثر شد.»

دراین‌میان، اما هنوز آثار آن جنایت باقی است و روسیاهی ماجرا را صدام به جهنم برد، اروپایی‌ها در تاریخ خود دارند و آمریکا هم که با وتوی قطعنامه از ننگ جنایت شیمیایی برای خود پیراهنی ساخت، هرگز نخواهد توانست آن را از تن به در کند. اگر نظام جهان را نظمی انسانی بود، باید یقه صدام و حامیانش را می‌گرفت و باید آمریکا را به گوشه رینگ می‌برد که چرا با وتوی قطعنامه راه را بر یقه‌گیری جنایتکاران جنگی گرفته است، اما دریغا که جهان هنوز به بلوغی چنین نرسیده است. ما، اما در این جنایت نه جانیان و بانیان و حامیانشان را بخشیده‌ایم و نه هرگز فراموش می‌کنیم جنایت‌های آنان را...