اشکنه ، یکی از غذا‌های اصیل، لذیذ و بدون گوشت ایرانی است که معمولا همراه با نان سرو می‌شود. از مواد اولیه این غذای سوپ مانند، می‌توان به روغن، پیاز، نمک، زردچوبه و ادویه‌های دیگر اشاره کرد. اشکنه ، پیش‌غذایی است که به سرعت و به‌سادگی در آشپزخانه طبخ می‌شود و شما می‌توانید انواع آن را برای مهمانی‌های خانوادگی و دورهمی‌های دوستانه درست کنید.

شوربا (در خراسان شُوروا) امروز نام عمومی آبگوشت‌هاست؛ اما با دقت در این مسئله که شکل آبگوشت تنها در این دویست، سیصد سال اخیر با ورود گوجه فرنگی و سیب‌زمینی از اروپا (و آمریکا) به ایران، عوض شده است، می‌بینیم که گذاشتن نام شوربا بر روی آبگوشت که آن روزگارها، چیزی جز گوشت و نخود و لوبیا (و احتمالا یکی دو میوه فصلی مثل آلو و به و سیب و...) نبوده، چندان بیراه نیست.

به مناسبت در پیش بودن روز جهانی غذا می‌خواهیم نگاهی بیندازیم به نقش غذا‌های محلی خراسان در معرفی فرهنگ این خاک کهن و اثر مهمی که می تواند در جذب گردشگر داشته باشد، اما منوی غذا‌های اقامتگاه‌های بومگردی و صحبت‌های مدیرانشان خلاف این را نشان می‌دهد.

اشکنه را نباید تنها ترکیبی از روغن و پیازداغ و آب دانست. این غذای ساده تا همین چند ده ‌سال قبل تنها نجات‌بخش شکم‌های گرسنه و رنگ‌دهنده سفره‌ های خالی بوده است.

آخرین باری که اشکنه خوردید کی بود؟ آیا قبول دارید که در حق این غذای اصیل و خوش‌مزه جفا می‌کنیم؟ این مطلب را پیشکش می‌کنیم به محضر اشکنه که در تنوع طعم بی‌نظیر است.