حیات جامعه به حضور زنان وابسته است

از موضوعاتی که در جامعه ما به ویژه در بخش‌های سنتی‌تر جامعه از قدیم درباره آن بحث و مناقشه می‌شده است، موضوع مهم نقش اجتماعی زنان است. ما معتقدیم اسلام بهترین و کامل‌ترین سخن را در هر موضوعی دارد؛ پس در این موضوع هم به سخن دین مبین اسلام معتقدیم. در دین ما حضرت زهرا (س) به عنوان الگوی زن معرفی شده اند، اما وقتی به زندگی ایشان نگاه می‌کنیم، ایشان در موقعیت‌های حساس نقش اجتماعی خود را رها نکرده و نشان داده اند کاری که زن در جامعه می‌تواند بکند، مرد نمی‌تواند انجام دهد. حضرت زهرا (س) بعد از رحلت پدر بزرگوارشان مسئولیتی سنگین را برعهده داشتند.

ایشان نتوانستند مقابل بدعت در جامعه آن روز آرام و خاموش بنشینند و برای دفاع از ولایت و اسلام در برابر مهاجران و انصار در مدینه، یاور و مدافع همسرشان و،  ولی زمانشان بودند. ایشان برای گرفتن حق خود با عفاف و حجاب کامل در مسجد حاضر شدند و بین زنان و مردان پرده کشیدند و از پس پرده به سخنرانی مشغول شدند. شخصا در مساجد و مکان‌های عمومی در برابر زنان انصار و مهاجر حاضر شدند و حجت را بر آنان تمام کردند و از آن‌ها یاری می‌طلبید. با همه این‌ها آن حضرت خانه داری و انجام تکالیف منزل را سعادت بزرگی می‌دانستند.

زمانی که ابتدای زندگی شان، پدر بزرگوارشان کار را بین او و علی (ع) تقسیم کردند، حضرت فاطمه زهرا (س) گفتند: فقط خدا می‌داند که چقدر خوش حالم، زیرا پیامبر مرا از پذیرفتن وظایف خارج از منزل، آزاد و راحت ساختند. بااین حال، هرگاه وظیفه الهی ایشان بود که در جامعه حاضر شوند، با حجاب کامل وارد جامعه می‌شدند. مثلا در دوران حکومت حضرت علی (ع) مسجد ایشان و مسجد حضرت امیر جدا از هم بود که ایشان نیز به تبلیغ و تعلیم دین و بیان حدیث می‌پرداختند و حتی با زنان جداگانه در آن مسجد بر جنازه‌ها نماز‌ می‌گذاردند.

این نشان می‌دهد که از نظر دین ما جایز نیست که زنی در کنار وظایف خانوادگی، وظایف اجتماعی خودش را رها کند و جایی که جامعه به حضور او نیاز دارد، او غایب باشد. البته باید همیشه از افراط و تفریط حذر کرد.

رهبر معظم انقلاب دراین باره می‌فرمایند: بعضی افراط می‌کنند، بعضی تفریط می‌کنند. بعضی می‌گویند، چون فعالیت اجتماعی اجازه نمی‌دهد به خانه و شوهر و فرزند برسیم، پس فعالیت اجتماعی نباید بکنیم. بعضی می‌گویند، چون خانه و شوهر و فرزند اجازه نمی‌دهد فعالیت اجتماعی بکنیم، پس شوهر و فرزند را باید رها کنیم. هر دو غلط است. نه این را به خاطر آن، نه آن را به خاطر این، نباید از دست داد (۲۰ اسفند ۱۳۷۵).

ایشان در بخشی دیگر از همین سخنرانی مهم، جنبه دیگری از افراط و تفریط در این موضوع را نیز رد می‌کنند و‌ می‌فرمایند: اگر کسی بگوید مرد می‌تواند درس بخواند، زن نمی‌تواند، مرد می‌تواند درس بگوید، زن نمی‌تواند، مرد می‌تواند فعالیت اقتصادی انجام دهد، زن نمی‌تواند، مرد می‌تواند فعالیت سیاسی کند، زن نمی‌تواند، منطق اسلام را بیان نکرده و برخلاف سخن اسلام حرف زده است. از نظر اسلام، در همه این فعالیت‌های مربوط به جامعه بشری و فعالیت‌های زندگی، زن و مرد دارای اجازه مشترک و همسان هستند.

البته بعضی از کار‌ها هست که باب زنان نیست؛ چون با ترکیب جسمانی آن‌ها تطبیق نمی‌کند. بعضی از کار‌ها هم هست که باب مردان نیست؛ چون با وضع اخلاقی و جسمی آن‌ها تطبیق نمی‌کند. این موضوع ربطی به این ندارد که زن می‌تواند در میدان فعالیت‌های اجتماعی باشد یا نه. تقسیم کار، برحسب امکانات و شوق و زمینه‌های اقتضای این کار است (۲۰ اسفند ۱۳۷۵). خداوند بزرگ را برای وجود این دین زیبا و کامل شاکریم و توفیق شناخت بیشتر معارف دینی را از او طلب می‌کنیم و از او می‌خواهیم که همه زنان و مردان ما به مدد الهی بر انجام وظایف فردی و اجتماعی خود موفق شوند. ان شاءا....