واکنش عراق به طرح ترامپ برای پایان جنگ غزه موافقت مشروط مجمع تشخیص مصلحت نظام با پیوستن ایران به CFT صالحی امیری: خراسان رضوی باید الگوی استان‌های دیگر باشد | جایگاه ممتاز استان در قطب زیارت، قطب صنایع دستی و قطب گردشگری سلامت انفجار شدید در نیویورک + فیلم (۹ مهر ۱۴۰۴) وزیر دفاع: تقویت روابط با ترکیه به افزایش ثبات مرز‌ها کمک می‌کند (۹ مهر ۱۴۰۴) واکنش حماس به خط‌ونشان وزیر جنگ اسرائیل حماس خواهان حذف مفاد خلع سلاح مقاومت در طرح ترامپ شد قسد و عناصر جولانی در شمال سوریه دوباره درگیر شدند (۹ مهر ۱۴۰۴) مصر: غزه باید توسط فلسطینی‌ها مدیریت شود وزیر دفاع ایران وارد ترکیه شد (۹ مهر ۱۴۰۴) درخواست ایران برای اعمال فوری تحریم‌های جامع علیه تل‌آویو پزشکیان: نباید نیروهای علمی را به صرف یک اظهار نظر محروم کرد روایت عراقچی در هیئت دولت از سهم کارشکنی‌های آمریکایی‌ها در شکست مذاکرات روسیه و هند رزمایش ۱۵ روزه مشترک خود را آغاز کردند خط‌ونشان وزیر جنگ رژیم صهیونیستی برای فلسطینی‌های ساکن غزه توضیحات سخنگوی دولت درباره تعطیلی پنجشنبه‌ها (۹ مهرماه ۱۴۰۴) کاخ سفید: ترامپ آماده است «بدون هیچ پیش‌شرطی» با کیم جونگ اون مذاکره کند قائم‌پناه: اکثر نمایندگان مجلس با دولت همراهی و هماهنگی دارند | کاهش مداخله مجلس، تمرکز بیشتر دولت بر وظایف اصلی سخنگوی دولت: درخواست ایران برای نشست با سه کشور اروپایی و ویتکاف در نیویورک رد شد رژیم صهیونیستی شماری از نیرو‌های امدادرسان غزه را هدف قرار داد یک استاد دانشگاه: کودک‌کشی در غزه یک راهبرد است | راه نصرالله خاموش‌شدنی نیست ادعای عجیب رسایی: تمام امضا‌های محمدرضا عارف غیرقانونی است! آیت‌الله علم‌الهدی: دشمنان به دنبال جداسازی نسل جوان از میراث دفاع مقدس هستند تأیید دو مصوبه مرتبط با «جنگ ۱۲ روزه» از سوی شورای نگهبان دو معامله بزرگ جرد کوشنر، داماد ترامپ | از خصوصی‌سازی EA تا طرح صلح خاورمیانه نمایندگان با اختصاص زمین به باشگاه‌ها با اقساط ۱۰ ساله موافقت کردند
سرخط خبرها

نقش‌دادن یا شکل‌دادن؟ مسئله این است

  • کد خبر: ۱۳۹۴۷۰
  • ۲۱ آذر ۱۴۰۱ - ۱۱:۵۵
نقش‌دادن یا شکل‌دادن؟ مسئله این است
اگر انسان را به‌مثابه یک امر محقق‌شده و تمام‌شده در نظر بگیریم، هیچ جامعه‌ای در عالم واقع نمی‌توان ساخت.

چگونه می‌توان تمدن ساخت؟ هر انسانی جهان جداگانه‌ای است و لحظه‌به‌لحظه هم در حال شکل‌عوض‌کردن است. درونیات ما بسیار بیشتر از ظاهر ما تغییر می‌کنند و انسان‌ها همچون توده‌های متراکم ابر‌ها از نژاد‌ها و رنگ‌ها و عقیده‌های مختلف با هم درمی‌آمیزند و اجتماع را می‌سازند و همین اجتماع باز آن‌ها را می‌سازد. نگاه ما به انسان مقدمه مهمی است که تعیین می‌کند آیا ما می‌توانیم جامعه و تمدن بسازیم یا نه.

اگر انسان را به‌مثابه یک امر محقق‌شده و تمام‌شده در نظر بگیریم، هیچ جامعه‌ای در عالم واقع نمی‌توان ساخت. آیا موجوداتی با این‌همه هوش و حاشیه و حساسیت و مسئله و دغدغه که هر یک به‌تن‌هایی شکل کامل خود را یافته‌ا ند و تمام شده‌اند، می‌توانند با هم بیامیزند؟ تمدن، نتیجه جمع‌بستن درست نقص‌های انسانی است. جامعه را ما با توانایی‌هایمان می‌سازیم و با آنچه هستیم؛ اما بخشی از این امکان را نیستی‌ها و نقص‌هایمان برای ما فراهم می‌کنند. در حوزه کسب‌و‌کار و معاش اگر مثلا من همه فوت‌و‌فن‌های مورد‌نیاز زندگی خویش را بلد باشم، چه نیازی به دیگری دارم؟

این را هر کودکی می‌داند که بابا نان داد، اما نان را از نانوا می‌گیرد و می‌آورد. جا‌های خالی به‌همان اندازه امکانات موجود مهم‌اند و این‌گونه است که می‌توان گفت ما به‌خاطر نداشته‌ها و نقص‌هایمان به هم روی می‌آوریم. تمدن این‌گونه ساخته می‌شود. انسان بی‌نهایت امکان و توانایی دارد و از‌این‌نظر یکی از موجودات خاص هستی است؛ اما به‌تناسب همین امکان و قابلیت بی‌نهایت هم نقص و نیاز دارد و این‌همه نقص و نیاز دقیقا همان لحظات و نقاطی هستند که آمیزش و همکاری او را با دیگری ممکن می‌کنند.

تمدن، حاصل توجه هم‌زمان ما به داشته‌ها و توانایی‌ها و نیز ناتوانی‌ها و نقایصمان است. در فرایند تمدن‌سازی، ما نباید آدم‌های هم‌شکل باشیم تا بتوانیم با هم یک کل منسجم را بسازیم و یک مجموعه زنده و پویا را شکل بدهیم. شاید این موضوعات وقتی گفته می‌شوند، بدیهی به نظر برسند؛ اما در واقعیت ما دچار جهل مرکب هستیم و نمی‌دانیم که چه می‌خواهیم. تمدنی که ما می‌خواهیم، حاصل جمع همکاری بسیاری از آدم‌های ایده‌آل و مطلوب ما با هم نیست.

تمدن مطلوب ما نتیجه همکاری انسان‌های تمام‌و‌کامل ما با هم نیست. تمدن مطلوب ما نتیجه‌داشتن یک نگرش مشترک بین ما آدم‌های معمولی است. رؤیا و آرمانی که داریم، ما را در مسیری قرار می‌دهد که بتوانیم جورچین بزرگ زندگی با هم را بسازیم. بنا بر این است که تمدن بیش و پیش از آنکه برای شکل‌دادن طراحی شده باشد، برای هر قدم نو‌رسیده‌ای جا باز می‌کند و نقش می‌دهد.

البته هسته اصلی آنچه مطلوب است، در قلب‌ها و جان‌های شماری از رهبران و آدم‌های طراح حتما موجود است؛ اما آن‌ها به مرور کسانی را می‌سازند که ضمن حمل بخشی از ایده آن‌ها توانایی راهبردی نقش‌دادن به دیگری را نیز دارند و البته در اینجا باز‌کردن و نقش‌دادن در کوره محبت که خورشید اصلی اجتماع است، به مرور آدم‌ها شکل هم می‌گیرند و با هم آن جورچین شکوهمند و بزرگ را می‌سازند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->