روسیه یک منطقه دیگر در «دونتسک» را تصرف کرد بیانیه وزارت امورخارجه ایران درباره وضعیت غزه تاجگردون: عدم هماهنگی سیاست‌های حمایتی سه دهک پایین جامعه را دچار آسیب بیشتری می‌کند فرانسه مدعی شد گزینه‌ای برای اعمال فشار بر صهیونیست‌ها دارد! واکنش به انتشار گزینشی مصاحبه وزیر خارجه با فاکس‌نیوز غریب‌آبادی: صلح با بمب و اجبار به دست نمی‌آید سیدحسن خمینی: هدف جنگ اخیر تجزیه و براندازی ایران بود آملی لاریجانی: نیرو‌های مسلح شکست مفتضحانه‌ای برای رژیم صهیونیستی رقم زدند شیخ نعیم قاسم: جنایات غزه لکه ننگی بر پیشانی تاریخ است آمریکا علیه یمن تحریم‌های جدید اعمال کرد (۳۱ تیر ۱۴۰۴) ترامپ: احتمالاً به چین سفر کنم پزشکیان: برای بهبود وضعیت آب باید تدبیر عاجل کرد عربستان از بیانیه ۲۶ کشور درباره توقف فوری جنگ غزه استقبال کرد (۳۱ تیر ۱۴۰۴) بررسی مسائل زنان قالیباف | ضرورت طراحی مدل‌های جدید بیمه‌ای تصویب قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در ارتباط با حل و فصل صلح جویانه اختلافات میان کشورها دولت ایران با ملت و دولت بنگلادش ابراز همدردی کرد خبرگزاری فرانسه: خبرنگاران ما در غزه گرسنه هستند درخواست حماس از کشور‌های عربی و اسلامی: با تل آویو قطع ارتباط کنید میدری: از راه حذف یارانه ثروتمندان، درآمد آن میان دهک های پائین جامعه توزیع خواهد شد مذاکره اولیانوف و گروسی با محوریت برنامه هسته ای ایران سفیر آمریکا در ناتو: ایران به میز مذاکره بازگردد! بازتاب مصاحبه عراقچی با فاکس نیوز؛ گفت و گویی غیرمستقیم با ترامپ ترامپ خروج آمریکا از یونسکو را در حمایت از اسرائیل اعلام کرد | یونسکو: آمادگی آن را داشتیم اژه‌ای: دشمن فکر می‌کرد ایران فلج می‌شود رئیس فراکسیون زنان مجلس مشخص شد آزادسازی صدور مجوز شرکت‌های بازاریابی شبکه‌ای
سرخط خبرها

نقش‌دادن یا شکل‌دادن؟ مسئله این است

  • کد خبر: ۱۳۹۴۷۰
  • ۲۱ آذر ۱۴۰۱ - ۱۱:۵۵
نقش‌دادن یا شکل‌دادن؟ مسئله این است
اگر انسان را به‌مثابه یک امر محقق‌شده و تمام‌شده در نظر بگیریم، هیچ جامعه‌ای در عالم واقع نمی‌توان ساخت.

چگونه می‌توان تمدن ساخت؟ هر انسانی جهان جداگانه‌ای است و لحظه‌به‌لحظه هم در حال شکل‌عوض‌کردن است. درونیات ما بسیار بیشتر از ظاهر ما تغییر می‌کنند و انسان‌ها همچون توده‌های متراکم ابر‌ها از نژاد‌ها و رنگ‌ها و عقیده‌های مختلف با هم درمی‌آمیزند و اجتماع را می‌سازند و همین اجتماع باز آن‌ها را می‌سازد. نگاه ما به انسان مقدمه مهمی است که تعیین می‌کند آیا ما می‌توانیم جامعه و تمدن بسازیم یا نه.

اگر انسان را به‌مثابه یک امر محقق‌شده و تمام‌شده در نظر بگیریم، هیچ جامعه‌ای در عالم واقع نمی‌توان ساخت. آیا موجوداتی با این‌همه هوش و حاشیه و حساسیت و مسئله و دغدغه که هر یک به‌تن‌هایی شکل کامل خود را یافته‌ا ند و تمام شده‌اند، می‌توانند با هم بیامیزند؟ تمدن، نتیجه جمع‌بستن درست نقص‌های انسانی است. جامعه را ما با توانایی‌هایمان می‌سازیم و با آنچه هستیم؛ اما بخشی از این امکان را نیستی‌ها و نقص‌هایمان برای ما فراهم می‌کنند. در حوزه کسب‌و‌کار و معاش اگر مثلا من همه فوت‌و‌فن‌های مورد‌نیاز زندگی خویش را بلد باشم، چه نیازی به دیگری دارم؟

این را هر کودکی می‌داند که بابا نان داد، اما نان را از نانوا می‌گیرد و می‌آورد. جا‌های خالی به‌همان اندازه امکانات موجود مهم‌اند و این‌گونه است که می‌توان گفت ما به‌خاطر نداشته‌ها و نقص‌هایمان به هم روی می‌آوریم. تمدن این‌گونه ساخته می‌شود. انسان بی‌نهایت امکان و توانایی دارد و از‌این‌نظر یکی از موجودات خاص هستی است؛ اما به‌تناسب همین امکان و قابلیت بی‌نهایت هم نقص و نیاز دارد و این‌همه نقص و نیاز دقیقا همان لحظات و نقاطی هستند که آمیزش و همکاری او را با دیگری ممکن می‌کنند.

تمدن، حاصل توجه هم‌زمان ما به داشته‌ها و توانایی‌ها و نیز ناتوانی‌ها و نقایصمان است. در فرایند تمدن‌سازی، ما نباید آدم‌های هم‌شکل باشیم تا بتوانیم با هم یک کل منسجم را بسازیم و یک مجموعه زنده و پویا را شکل بدهیم. شاید این موضوعات وقتی گفته می‌شوند، بدیهی به نظر برسند؛ اما در واقعیت ما دچار جهل مرکب هستیم و نمی‌دانیم که چه می‌خواهیم. تمدنی که ما می‌خواهیم، حاصل جمع همکاری بسیاری از آدم‌های ایده‌آل و مطلوب ما با هم نیست.

تمدن مطلوب ما نتیجه همکاری انسان‌های تمام‌و‌کامل ما با هم نیست. تمدن مطلوب ما نتیجه‌داشتن یک نگرش مشترک بین ما آدم‌های معمولی است. رؤیا و آرمانی که داریم، ما را در مسیری قرار می‌دهد که بتوانیم جورچین بزرگ زندگی با هم را بسازیم. بنا بر این است که تمدن بیش و پیش از آنکه برای شکل‌دادن طراحی شده باشد، برای هر قدم نو‌رسیده‌ای جا باز می‌کند و نقش می‌دهد.

البته هسته اصلی آنچه مطلوب است، در قلب‌ها و جان‌های شماری از رهبران و آدم‌های طراح حتما موجود است؛ اما آن‌ها به مرور کسانی را می‌سازند که ضمن حمل بخشی از ایده آن‌ها توانایی راهبردی نقش‌دادن به دیگری را نیز دارند و البته در اینجا باز‌کردن و نقش‌دادن در کوره محبت که خورشید اصلی اجتماع است، به مرور آدم‌ها شکل هم می‌گیرند و با هم آن جورچین شکوهمند و بزرگ را می‌سازند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->