بازدید عراقچی از منزل رهبر معظم انقلاب در مشهد + تصاویر افشاگری ترامپ درباره نقشش در انفجار پیجرهای حزب‌الله لبنان انفجار ۲ بمب در خیبرپختونخوا پاکستان رئیس مجلس شورای اسلامی: از تصمیم دولت برای واگذاری اختیارات به استان‌ها حمایت می‌کنم عارف: شبکه نخبگان ایرانی در داخل و خارج کشور تشکیل شود آلمان از طرح اسرائیل برای اشغال کرانه باختری انتقاد کرد آیت‌الله علم‌الهدی: دشمن به دنبال تضعیف خداباوری در نسل جوان است| هدف انقلاب اسلامی توسعه و عزت دین است الحوثی: ارتش یمن در بالاترین سطح آمادگی قرار دارد آمادگی نیرو‌های نظامی ونزوئلا برای مقابله با تهدید‌های آمریکا اردوغان: باید فشار دیپلماتیک جدی بر اسرائیل اعمال شود سقوط هواپیمای جدید نیروی هوایی آمریکا (۲ آبان ۱۴۰۴) سومین حکم جلب بشار اسد توسط فرانسه صادر شد روسیه نقض حریم هوایی لیتوانی را تکذیب کرد حمله پهپادی اوکراین به قلب روسیه (۲ آبان ۱۴۰۴) اقدام بی‌سابقه نخست وزیر جدید ژاپن در ارتباط با کره شمالی مذاکرات تجاری آمریکا با کانادا لغو شد (۲ آبان ۱۴۰۴) حمله پلیس اکوادور با گاز اشک آور به معترضان (۲ آبان ۱۴۰۴) ترامپ: عملیات گسترده علیه کارتل‌های مواد مخدر آغاز می‌شود پورمحمدی: به جریانات داخلی توصیه می‌کنم که به منافع ملی فکر کنیم لفاظی نماینده آمریکا در سازمان ملل علیه ایران: از جاه طلبی دست بردارید سرپرست سفارت ایران در کابل: نیازمند توافقی با افغانستان برای منابع آبی مشترک هریرود هستیم ایروانی: آمریکا سرمنشاء واقعی بی‌ثباتی در منطقه است لاریجانی: نشست کوچک شرم‌الشیخ جای ایران اسلامی نبود | شورای امنیت هیچ خاصیتی ندارد پزشکیان: بابت نقص‌ها و نارسایی‌ها از مردم عذرخواهی می‌کنم | از مشکلات عبور خواهیم کرد هشدار صریح پوتین: واکنش شدید به حمله با موشک «تام‌هاوک» خواهیم داشت
سرخط خبرها

نقش‌دادن یا شکل‌دادن؟ مسئله این است

  • کد خبر: ۱۳۹۴۷۰
  • ۲۱ آذر ۱۴۰۱ - ۱۱:۵۵
نقش‌دادن یا شکل‌دادن؟ مسئله این است
اگر انسان را به‌مثابه یک امر محقق‌شده و تمام‌شده در نظر بگیریم، هیچ جامعه‌ای در عالم واقع نمی‌توان ساخت.

چگونه می‌توان تمدن ساخت؟ هر انسانی جهان جداگانه‌ای است و لحظه‌به‌لحظه هم در حال شکل‌عوض‌کردن است. درونیات ما بسیار بیشتر از ظاهر ما تغییر می‌کنند و انسان‌ها همچون توده‌های متراکم ابر‌ها از نژاد‌ها و رنگ‌ها و عقیده‌های مختلف با هم درمی‌آمیزند و اجتماع را می‌سازند و همین اجتماع باز آن‌ها را می‌سازد. نگاه ما به انسان مقدمه مهمی است که تعیین می‌کند آیا ما می‌توانیم جامعه و تمدن بسازیم یا نه.

اگر انسان را به‌مثابه یک امر محقق‌شده و تمام‌شده در نظر بگیریم، هیچ جامعه‌ای در عالم واقع نمی‌توان ساخت. آیا موجوداتی با این‌همه هوش و حاشیه و حساسیت و مسئله و دغدغه که هر یک به‌تن‌هایی شکل کامل خود را یافته‌ا ند و تمام شده‌اند، می‌توانند با هم بیامیزند؟ تمدن، نتیجه جمع‌بستن درست نقص‌های انسانی است. جامعه را ما با توانایی‌هایمان می‌سازیم و با آنچه هستیم؛ اما بخشی از این امکان را نیستی‌ها و نقص‌هایمان برای ما فراهم می‌کنند. در حوزه کسب‌و‌کار و معاش اگر مثلا من همه فوت‌و‌فن‌های مورد‌نیاز زندگی خویش را بلد باشم، چه نیازی به دیگری دارم؟

این را هر کودکی می‌داند که بابا نان داد، اما نان را از نانوا می‌گیرد و می‌آورد. جا‌های خالی به‌همان اندازه امکانات موجود مهم‌اند و این‌گونه است که می‌توان گفت ما به‌خاطر نداشته‌ها و نقص‌هایمان به هم روی می‌آوریم. تمدن این‌گونه ساخته می‌شود. انسان بی‌نهایت امکان و توانایی دارد و از‌این‌نظر یکی از موجودات خاص هستی است؛ اما به‌تناسب همین امکان و قابلیت بی‌نهایت هم نقص و نیاز دارد و این‌همه نقص و نیاز دقیقا همان لحظات و نقاطی هستند که آمیزش و همکاری او را با دیگری ممکن می‌کنند.

تمدن، حاصل توجه هم‌زمان ما به داشته‌ها و توانایی‌ها و نیز ناتوانی‌ها و نقایصمان است. در فرایند تمدن‌سازی، ما نباید آدم‌های هم‌شکل باشیم تا بتوانیم با هم یک کل منسجم را بسازیم و یک مجموعه زنده و پویا را شکل بدهیم. شاید این موضوعات وقتی گفته می‌شوند، بدیهی به نظر برسند؛ اما در واقعیت ما دچار جهل مرکب هستیم و نمی‌دانیم که چه می‌خواهیم. تمدنی که ما می‌خواهیم، حاصل جمع همکاری بسیاری از آدم‌های ایده‌آل و مطلوب ما با هم نیست.

تمدن مطلوب ما نتیجه همکاری انسان‌های تمام‌و‌کامل ما با هم نیست. تمدن مطلوب ما نتیجه‌داشتن یک نگرش مشترک بین ما آدم‌های معمولی است. رؤیا و آرمانی که داریم، ما را در مسیری قرار می‌دهد که بتوانیم جورچین بزرگ زندگی با هم را بسازیم. بنا بر این است که تمدن بیش و پیش از آنکه برای شکل‌دادن طراحی شده باشد، برای هر قدم نو‌رسیده‌ای جا باز می‌کند و نقش می‌دهد.

البته هسته اصلی آنچه مطلوب است، در قلب‌ها و جان‌های شماری از رهبران و آدم‌های طراح حتما موجود است؛ اما آن‌ها به مرور کسانی را می‌سازند که ضمن حمل بخشی از ایده آن‌ها توانایی راهبردی نقش‌دادن به دیگری را نیز دارند و البته در اینجا باز‌کردن و نقش‌دادن در کوره محبت که خورشید اصلی اجتماع است، به مرور آدم‌ها شکل هم می‌گیرند و با هم آن جورچین شکوهمند و بزرگ را می‌سازند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->