ناامیدسازی پروژه ناامیدسازی

پروژه ناامیدسازی ملت ایران سال‌هاست که از طرف دشمنان قسم‌خورده‌اش، آغاز شده است. ناامیدسازی یک هدف دارد و آن گرفتن نیروی محرکه ملت ایران برای فتح قله‌های پیشرفت و پیروزی است. ناامیدسازی مردم بهانه می‌خواهد که فراوان است؛ از جنگ و سیل و زلزله گرفته تا مشکلات اقتصادی و تورم و گرانی. دشمن از هر یک از این‌ها به‌گونه‌ای استفاده می‌کند تا مردم را از نظام اسلامی ناامید کند. این‌روزها که دیگر بهانه‌های کوچک بهتر از بهانه‌های بزرگ به کار دشمن می‌آید.

اما راه‌حل چیست؟ «ناامیدسازیِ پروژه ناامیدسازی»، تنها‌راه‌حل این خدعه نخ‌نمای دشمن است. باید پروژه ناامیدسازی را ناامید کرد. همان‌طور‌که وقتی جوانه‌ای به زردی می‌گراید، باید نور و خاک و آب آن را تقویت کرد تا دوباره جان بگیرد و رشد کند، وقتی بذر ناامیدی در جامعه‌ای پاشیده می‌شود، باید آن جامعه را در برابر این بذر هرز مقاوم کرد و نور و خاک و آبش را تقویت کرد.

ناامیدسازیِ پروژه ناامیدسازی دو رکن دارد. اولین رکن آن مردم هستند. مردم هدف ناامیدسازی هستند، پس برای عقیم‌کردن ناامیدسازی هم باید مردم به میدان بیایند. مردم، چون با هم گفت‌وگو می‌کنند و افکارواحوالشان را با هم تبادل می‌کنند، می‌توانند پروژه ناامیدسازی ملت را شکست دهند. چگونه؟ با قطع زنجیره ناامیدسازی و جایگزین‌کردن روزنه‌های امید ملی در دل یکدیگر، با بازخوانی مسیری که پشت‌سر گذاشته‌اند و آینده‌ای که انتظارشان را می‌کشد. رکن دوم، دولتمردان هستند. این دولتمردان هستند که می‌توانند بذر امید را در جامعه بگسترانند و نور و آب و خاک جوانه امید را در دل‌ها بپرورانند. چگونه؟ با صداقت و مجاهدت و اخلاص و ابتکار.

اگر مردم و مسئولان به وعده‌های الهی امیدوار باشند و زنجیره ناامیدسازی را قطع کنند، خداوند هم به چنین‌جامعه‌ای که از رحمت الهی ناامید نشده است، نظر می‌کند و جوانه امید را به نهال و نهال امید را به درخت تنومندی تبدیل می‌کند و پروژه ناامیدسازی یک ملت شکست می‌خورد. باید این کلام امیر بیان را همواره به خاطر داشت که‌ «قطعا بزرگ‌ترین گناه نزد خداوند، یأس از نفحه الهی و ناامیدی از رحمت اوست» (الکافی، ج ٢، ص۵۴۵‌).

این همان راهبردی است که رهبر معظم انقلاب در بیانیه گام دوم به آن تصریح کرده‌اند: «سیاست تبلیغی و رسانه‌ای دشمن و فعّال‌ترین برنامه‌های آن، مأیوس‌سازی مردم و حتی مسئولان و مدیران ما از آینده است... . در خود و دیگران نهال امید به آینده را پرورش دهید. ترس و نومیدی را از خود و دیگران برانید. این نخستین و ریشه‌ای‌ترین جهاد شما‌ست».