شادکامی در هوای بارانی

حمیدرضا معصومیان | شهرآرانیوز؛ هر جور بخواهید حساب کنید، برای یک بازی در چهارمین سطح فوتبال کشور نباید انتظار حضور تماشاچیان زیادی داشت، اما این اتفاق در بازی عصر پنجشنبه یکی از دو نماینده استان در لیگ دسته‌سوم فوتبال کشور افتاد. جایی که شادکام مشهد موفق شد با حضور حدود ۱۵۰۰ تماشاگر، حریفش سامیت البرز را با تک‌گل آرش همایونی شکست دهد.

بردی خوب برای شاگردان علی‌رضا نیکبخت‌واحدی که حالا موجب شده این تیم هم‌امتیاز و همسایه تیم مهدوی‌کیا در صدر جدول گروه اول لیگ‌سه شود. گروهی که دیگر نماینده استان، شریعت‌نوین که هفته گذشته همین شادکام را برده بود هم در آن حضور دارد. شاگردان محمد آتی‌تورک دیروز با تک‌گل حمید غلامی در تهران با تیم عقاب این شهر مساوی کردند تا با شش امتیاز در رتبه هفتم جدول قرار بگیرند که از لحاظ امتیازی از صدرنشین این گروه فقط چهار امتیاز کمتر دارند.

هوا، ورزشگاه و جاذبه نیکبخت

ویژگی مهم بازی عصر پنجشنبه شادکام در مشهد، بی‌گمان تماشاگران بودند. البته در بازی قبلی این تیم با شریعت‌نوین که دربی مشهدی‌ها در لیگ دسته‌سوم بود هم تماشاچی خوبی آمده بود، اما در این بازی فقط یک طرف زمین مشهدی بود و برای همین، آمدن آن‌همه تماشاگر برای دیدن بازی یک تیم در سطح چهارم فوتبال ایران جالب توجه بود. یک دلیل روشن اینکه چرا این‌همه تماشاچی برای این بازی آمده بود، برمی‌گردد به نیکبخت‌واحدی که واقعا دیدنش روی نیمکت شادکام برای خیلی‌ها جذاب است.

فارغ از اینکه بازیکن سابق استقلال و پرسپولیس چقدر بار فنی دارد، صرف حضور او این روز‌ها باعث جذاب‌شدن تیم شادکام شده و اغراق نیست اگر بگوییم خیلی‌ها برای دیدن او به استادیوم آمده بودند. موضوعی که انگار خود نیکبخت هم خوب فهمیده بود، چراکه تیپی به‌قول مشهدی‌ها «چق‌چقی» زده بود و با اکت‌های مختلفش در کنار زمین حسابی به آن‌هایی که برای دیدن او آمده بودند، حال داد.

جاذبه نیکبخت درحالی بود که هوای عصر پنجشنبه مشهد هم حسابی برای دیدن فوتبال جان می‌داد؛ باران بهاری که با تگرگ هم همراه شد، دقایقی قبل از شروع بازی فضای استادیوم را فوق‌العاده کرد تا آن‌هایی که در ورزشگاه بودند، از این حسن تقارن لذت ببرند. زیر بارانی که یک قطره‌اش هم به‌لطف سقف ورزشگاه شیک شهرمان روی سر تماشاچی‌ها نمی‌ریخت، بازی نرم‌نرمک آغاز شد و هنوز به دقیقه ۱۵ نرسیده بود که با کناررفتن ابر‌ها و نمایان‌شدن خورشید، همه‌چیز لذت‌بخش‌تر از قبل شد و البته کمی هم حسرت‌برانگیز که کاش این‌همه اتفاقات خوب برای دیدن یک بازی در لیگ‌برتر فوتبال می‌افتاد.

تماشاچیان خاص و خاص‌تر

بازی شادکام و سامیت البرز چندین و چند تماشاچی خاص داشت که خداداد عزیزی و رضا عنایتی مهم‌ترین آن‌ها بودند. این دو اسطوره فوتبال خراسان که برای دیدن بازی تیم رفیق قدیمی و هم‌بازی سابقشان در رده باشگاهی و ملی به استادیوم آمده بودند پاقدمی خوب داشتند و با حضور آن‌ها نیکبخت‌واحدی به اولین برد دوران سرمربیگری‌اش رسید.

آن‌طرف استادیوم وسط تماشاگران، چند تماشاچی خاص هم بودند که البته مثل عنایتی و خداداد سلبریتی نبودند، ولی در خاص‌بودن چیزی از آن‌ها کم نداشتند. حدود صد نفر از بچه‌های چند مدرسه فوتبال در یکی از مناطق کم‌برخوردار شهرمان، چند دقیقه بعد از شروع مسابقه ناگهان به ورزشگاه آمدند و با شوروشوقشان فضای سکو‌ها را بانشاط‌تر کردند.

بچه‌هایی بین هفت تا دوازده سال که معلوم بود حسابی از آمدن به ورزشگاه شادمان بودند و تا پایان، یک‌نفس و باانرژی تیم شهرشان را تشویق کردند. اغراق نیست اگر بگوییم وجود آن‌ها نقش بسیار مهمی در پیروزی شیرین و سخت تیم نیکبخت در بازی عصر پنجشنبه مشهد داشت.

محمدرضا خرسندنیا و یک نکته فنی

فارغ از موارد حاشیه‌ای بازی که به‌سود تیم مشهدی تمام شد، بازی از دیدگاه فنی چیز خاصی نداشت. البته از بازی‌هایی در این سطح نباید توقع زیادی داشت، اما دست‌کم تیم شادکام نشان داد تا تیم‌شدن خیلی کار دارد. آن‌ها در پانزده دقیقه اول بازی کاملا قافیه را به حریفشان باخته بودند و خوش‌شانس بودند که دست‌کم دوبار دروازه‌شان باز نشد. البته در ادامه بازی، اوضاع این تیم خیلی بهتر شد و حتی در نیمه دوم با حمایت تماشاچیان در دقایقی کاملا سوار بازی بودند، اما نیکبخت باید خوش‌خیال باشد که فکر کند با این سطح از بازی می‌تواند یکی از دو تیم صعودکننده از این گروه باشد.

نکته دیگر درباره محمدرضا خرسندنیا بود که بعد از پشیمانی از خداحافظی، دوباره به فوتبال برگشته و آن‌طور که خودش گفته، می‌خواهد تا چهل‌سالگی هم بازی کند! او که بازوبند کاپیتانی تیمش را بسته بود، بعد از مدت‌ها پایش به زمین چمن باز شده بود و برای همین، در دقایق ابتدایی بازی هیجان‌زده به‌نظر می‌آمد. حول‌وحوش دقیقه ۵ بازی، خرسندنیا که نقش پلی میکر تیمش را ایفا می‌کرد، پشت محوطه جریمه خودشان سر خورد و نزدیک بود باعث گل‌خوردن تیمش شود که از بخت خوش او، ماجرا به‌خیر گذشت. البته در ادامه، او هم مثل کل تیم رفته‌رفته بهتر شد و با دوندگی زیاد نشان داد می‌خواهد و می‌تواند بازیکن خوب و مؤثری برای تیم رفیقش شود.