ایران عصا به دست نمی‌گیرد!

جوانی جمعیت، یک باید مهم است برای امروز. یک واجب ملی برای برنامه ریزی است. یک راهبرد حیاتی ملی برای فردای ایران است. ایران پیر، با زنان و مردانی که با عصا راه می‌روند، می‌تواند تصویری باشد که حتی تصورش هم ترسناک است برای ما. به باغی می‌ماند با درختانی کهن سال که صدای اره از هر شاخه اش به گوش می‌رسد. این برای کسانی که از درخت، زغال می‌خواهند، خوب است؛ اما برای کسانی که به سایه و میوه درخت محتاج اند، بدترین خبری است که‌ می‌شود شنید. تصویر انتزاعی ایران پیر با زنان و مردان عصابه دست، می‌تواند به عنوان نتیجه برنامه ریزی و همت مسئولان و مردمی رقم بخورد که امروز «دست به عصا» روزگار می‌گذرانند.

فقر توکل باعث می‌شود تا خود را در معرض انواع فقر، دست خالی و بی پشتوانه ببینند. معلوم است که این خودفقیرپنداری به تحقیر خود هم می‌انجامد. حال آنکه ما نادار نیستیم که ناچار تسلیم شرایطی شویم که دیگران برای ما آرزو می‌کنند. ما اگر هدفمند و هشیار، یک قدم برداریم، موفقیت چند گام به ما نزدیک‌تر خواهد شد.

فرایندی چنین، نگاه نو می‌خواهد. اولینش انتخاب زمان مناسب برای ازدواج است. رسیدن به بلوغ معرفتی است که زندگی را نسقی بایسته می‌دهد. توجه کنیم که بازه زمانی عمر مشخص است؛ آخرش دست ما نیست که به آن بیفزاییم. نقش ما در بازی زمانی قبل از آن است. هرکه زودتر شروع کند، زودتر هم به مقصد می‌رسد.

آنکه دیر به نقطه آغاز پا بگذارد، ناگزیر زمانی کمتر خواهد داشت. ازدواج بموقع، بازه زمانی بیشتر در اختیار می‌گذارد. این می‌تواند زاینده برکات بیشتر هم باشد. دومینش هم برجاگزینی هویتی است که با تکریم جایگاه و مقام مادر به دست می‌آید. احیای هویت مادری به عنوان یک بایستگی مهم، می‌تواند نگاه به فردا را همین امروز اصلاح کند. تأکید بر مقام والای مادری، هرگز به معنای چشم بستن بر دیگر نقش آفرینی‌های ضروری زن نیست.

او زنده، سازنده و مؤثر است در جامعه و در خانه هم عمود زندگی خانواده است. به شأن زن بودن، جامعه ساز است و در جایگاه مادر، زندگی پرداز. در جایگاه خود که قرار بگیرد، خانواده به قوامی می‌رسد که مقوم جامعه و تقویم دهنده فردا‌های دورهم می‌شود.

با محوریت مادر است که خانواده هویت سزامند می‌گیرد. نشاط و شادمانی، چون روح در کالبد دقایق خانه، دقیق سازی می‌شود. جمعی پرداخته و بانشاط است که خانه را کانون مهر و معرفت می‌کند تا یک واحد مؤثر باشد در جامعه بانشاط.

در این پایگاه کوچک، اما دارای نقشی بزرگ، هر فرزندی به مثابه صفر عمل می‌کند در سمت راست عدد صحیح. نشاط را، توفیق را، پیروزی را ضریب ده چندان می‌بخشد. تک فرزندی امروز مقدمه تنهایی فرداست. اگر امروز یک اسباب بازی بیشتر نصیبش بشود، در فردای زندگی در برابر بازی‌های روزگار، صدچندان ضرر خواهد کرد.

باری، برای چاره تنهایی فردا باید امروز دیوار تک فرزندی را فروریخت. باید جایگاه زن را علاوه بر نقش‌های اجتماعی در ساحت مادری هم تحکیم کرد. با ازدواج درست و بهنگام باید به فردا اندیشید تا ایران همچنان جوان و پرتوان بماند.