بوی ماه مهر و آغاز یک بی‌مهری مکرر!

از اوایل یا شاید اواسط شهریور ماه بوی ماه مهر، مدرسه، کوله پشتی و لوازم التحریر در ریه‌های دانش‌‍آموزان می‌پیچد. برخی با شوق و بعضی با ناراحتی خود را برای ورود به مدرسه آماده می‌کنند تا سر کلاس‌های مدرسه به درس‌های دشوار ریاضی و علوم و ... گوش فرا دهند.

شنیدنی گاها از روی عشق و گاها به اجبار، اجبار دانش‌آموزان این نسل یعنی دهه هشتادی‌ها و دهه نودی‌ها از این است که آن‌ها دیپلمه به دنیا آمده‌اند و به عمق این مساله پی برده‌اند که دیگر تانژانت و کتانژانت و چگالی و فیزیک و... به کارشان نمی‌آید.

این نسل بیش از بقیه نسل‌ها کمبود دروسی موثر از جمله سبک زندگی را احساس می‌کنند. دانش‌آموزان امروز برایشان اقتصاد، صلح، عشق، شغل و چگونگی برقراری ارتباط سالم اجتماعی حائر اهمیت است.

دانش‌آموزانی از جنس تیزبینی و دقت که اشعار مولانا، حافظ و سعدی را تا حد قابل توجهی می‌فهمند، دانش‌آموزانی که از همان کودکی در ذهنشان ایده‌های بزرگ جولان می‌دهد اما امان از این نظام همسان‌سازی آموزشی!

نظام آموزشی کمی تا قسمتی در پی شبیه یکدیگر کردن دانش‌آموزان است و این با روحیه امروزی نوجوانان زیاد سازگار نیست. دانش‌آموزان ما به کلاس‌های جامعه‌شناسی نه از حیث شناخت مکاتب بلکه به جهت یاد گرفتن راه و چاه نیازمندند.

به کلاس‌هایی احتیاج دارند که بیانگر مباحث بزرگ‌تری باشد و از طرفی به دانش‌آموزان تفهیم کند پس از اتمام دوره تحصیلی در هر مقطعی منتظر میز و صندلی و موقعیت شغلی مناسب نباشند، بیاموزند که زندگی شاید ارزش جنگیدن داشته باشد اما آنقدرها هم جدی نیست که به خاطر کنکور سکته کنند.

کاش در مدارس دانش‌آموزان بیش از هرچیز بیاموزند که به معنای واقعی کلمه و نه در حد و اندازه شعار وقت طلاست و تا به خود بجنبند روزهای طلایی عمر تمام شده است.

شاید قابل تامل باشد که نظام آموزشی به سمت آموزش تلاش کردن، نه صرفا در مقوله درس خواندن، پیش برود، اینکه دانش‌آموز بداند برای رسیدن‌ها باید دوید البته نه در یک مسیر هموار بلکه در مسیری پر از سنگلاخ که گاهی باید عقب گرد کرد.

جای برخی دروس که نه بر نمره کارنامه مدرسه که بر نمره کارنامه زندگی و رضایت از خویشتن تاثیر دارد، در مدارس خالی است.

بسیاری از آموزش‌های اشتباه و وقت گیر که جای دروس معنادار زندگی را گرفته مسبب اشتباهات بزرگ این دانش‌آموزان در آینده‌شان می‌شود و موج سرزش‌ها به سمت ‌آن‌ها روانه خواهد شد اما کسی پذیرای این نیست که سهم آنان در اشتباهاتشان شاید کمتر از هر کسی دیگری باشد.