رایگان نبودن آموزش، نبود امکان تحصیل در مدارس عادی، عدم توسعه وسایل ایاب و ذهاب مناسب، کمبود معلم‌یار و فاصله طولانی محل تحصیل تا محل زندگی دانش‌آموزان معلول، مشقت‌هایی است که کودکان و نوجوانان معلول با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
به گزارش شهرآرانیوز، در آستانه سال تحصیلی جدید بار دیگر مشکلات تحصیل و تردد دانش آموزان دارای معلولیت به عنوان یک گره کور مطرح می شود و متاسفانه هر سال هم به مشکلات این قشر اضافه می گردد.
قانون حمایت از حقوق معلولان در ماده ۸ خود به صراحت از تحصیل رایگان دانش آموزان و دانشجویان دارای معلولیت صحبت کرده است. این قانون اگرچه کامل و مترقی است، اما مواد اجرایی و الزامات قانونی ضعیفی دارد و به جرئت می توان گفت، فقط روی کاغذ قشنگ است.
تحصیل در مدارس تلفیقی، یکی از مهم ترین وجوه تمدن شهروندی است که از رهگذر آن می توان دانش آموزان معلول و غیر معلول را کنار هم نشاند تا در شرایطی برابر به تحصیل بپردازند. البته تحقق این امر به این موضوع بستگی دارد که آموزش و پرورش نسبت به مناسب سازی مدارس و تمام فضا‌های آموزشی برای دانش آموزان اقدام و از طرفی دیگر با استفاده از هوشمندسازی مدارس امکان حضور معلولان در مدارس عادی را فراهم کند.
حق دسترسی بدون دغدغه افراد معلول به فضا‌های آموزشی از دیگر نکاتی است که در ایران به آن پرداخته نمی شود. باید سرویس‌های ایاب و ذهاب برای افراد معلول وجود داشته باشد و سرویس حمل و نقل عمومی به گونه‌ای توسعه پیدا کند که اشخاص معلول هم بتوانند از آن استفاده کنند، در حال حاضر متاسفانه خانواده‌های دانش‌آموزان معلول به جای اینکه بر روی آموزش فرزندانشان تمرکز داشته باشند بیشتر درگیر رفت و آمد فرزندانشان هستند.
در برخی از شهرهای ایران از جمله تهران و مشهد، از آنجایی که آموزش و پرورش تلفیقی نیست و مدارس استثنایی جدا هستند، در مواردی شاهد این موضوع هستیم که فاصله بین این مدارس تا محل تحصیل دانش‌آموز معلول تا ۷۰ کیلومتر هم می‌رسد یعنی یک دانش‌آموز معلول برای اینکه هر روز صبح در کلاس درس حاضر شود باید ۷۰ کیلومتر را طی کند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
