سلامی در مِه

مجید که طاقتش طاق شده بود یک جا هوای حبس شده توی سینه اش را با صدا داد بیرون و محکم کاپوت را کوبید و یورش وار برگشت سمت فرزاد: آخه ژیگول مگه من گفتم با من بیا، تو هم مثل بقیه پیاده می‌رفتی، چرا نرفتی هان؟! چون می‌خواستی سرت تو اون ماسماسک باشه، هی بالا پایین کنی دنیا رو! الانم اگه خیلی کارت درسته، ببینم با اون ماسماسک می‌تونی یه کاری بکنی.

پیرمرد که تا این لحظه سکوت کرده بود؛ عصایش را گرفت جلو مجید که جلوتر نرود و گفت: استغفرا...، وسط این بیابون مونده که شما دوتا دست به یقه بشین. مجید با قیافه‌ای خسته رو کرد به پیرمرد و گفت: آخه عمو حسن این بد مصب رو نمی‌دونم چش شده، قبل سفر بردم همه چی اش رو میزون کردم! وسط این مه اصلا نمی‌دونم کجای این جاده هستیم، گفتم از جاده اصلی بریم، اما این فرزاد گفت گوشی من نقشه داره، جی پی اس داره، این راه میون بره بهتره، از بقیه جلو می‌افتیم. اصلا نمی‌دونم این مه از کجا افتاد پایین.

فرزاد عینکش را روی صورت مستأصلش جا به جا کرد و گفت: اگه آنتن می‌داد الان مشکلی نبود. پیرمرد عصایش را ستون کرد روی زمین و به سختی از روی زمین بلند شد. آرام آرام به سمتی رفت که در دوردست میان مه چیزی پیدا نبود. دوباره نشست و از جیبش زیارت نامه‌ای بیرون آورد و شروع کرد به خواندن. اول مجید و بعد فرزاد هم آمدند کنارش و هردو توی صدای خش دار عمو حسن غرق شدند و آرام آرام با او زمزمه می‌کردند.

ساعتی گذشت حوالی ظهر بود، صدای اذان از جایی بلند شد. عمو حسن گفت: بلند شید آروم آروم به سمت صدا بریم، نباید خیلی دور باشیم. کم کم مه سبک شد و در چشم انداز دور دست چهره شهر خود را نشان می‌داد. پیرمرد دستش را روی سینه گذاشت و گفت: السلام علیک یا علی بن موسی الرضا (ع)

عکس: محسن مقداری