دستگیری سرکرده‌های باند «ساعت‌های طلایی» در مشهد زلزله قوی ترکیه را لرزاند (۵ آبان ۱۴۰۴) هشدار خودمراقبتی کارگروه گردوغبار برای شهروندان مشهدی صادر شد (۵ آبان ۱۴۰۴) راز سفید شدن موها چیست؟ آتش‌سوزی در جنگل‌های ارس هزار مسجد مهار شد | نابودی هزار اصله نهال در کلات (۵ آبان ۱۴۰۴) + فیلم تأکید وزارت بهداشت بر ضرورت همکاری همه دستگاه‌ها برای مقابله با پشه «آئدس» و کنترل تب دِنگی زن مفقود شده سبزواری پس از یک هفته در یک چاه ۱۵ متری پیدا شد + فیلم با ۴۰۰۰ قدم پیاده‌روی در هفته، مرگ را از خود دور کنید آیا تخم مرغ باعث بالا رفتن کلسترول خون می‌شود؟ تفاهم اولیه با سرمایه‌گذار ترک برای اجرای طرح قطار مشهد_گلبهار_چناران هشدار پلیس فتا: فریب آگهی‌های استخدام جعلی در دیوار و شیپور را نخورید شینا انصاری: هیچ ملتی از خطر بحران‌های زیست‌محیطی مصون نیست پیشرفت ۸۰ درصدی واکسیناسیون تب برفکی در خراسان رضوی | هیچ موردی از سویه غیربومی در استان مشاهده نشده است پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی امروز (دوشنبه، ۵ آبان ۱۴۰۴) | مشهدی‌ها منتظر سرمای آخر هفته باشند تربیت بدنی، پروردن روح و جان دانش‌آموزان است آمار مرگ‌های ناشی از مسمومیت با قرص برنج | این استان‌ها بیشترین موارد مسمومیت را دارند آیا گرسنگی طولانی‌مدت می‌تواند به کاهش وزن مؤثرتر کمک کند؟ چه عواملی باعث سقط جنین می‌شود؟ پرستار، ستون فقرات نظام سلامت پرستاران مشهدی در روزی که به نامشان است، از مهم‌ترین دغدغه هایشان می‌گویند | مرهم‌سازان بی‌مرهم مراقب قاتل خاموش خانه‌ها باشید دود قلیان، این گونه ضربان قلب را به هم می‌ریزد مهم‌ترین توصیه‌ها برای پیشگیری از آنفلوانزا زلزله، سیرچ کرمان را لرزاند + جزئیات (۴ آبان ۱۴۰۴) تأکید سازمان بازرسی به نظارت بر اجرای قوانین مربوط به پرستاران خسارتی از زلزله ۴.۴ ریشتری نهاوند گزارش نشده است |حضور تیم‌های ارزیاب در محل حادثه بودجه صندوق بیماران خاص و صعب العلاج کافی نیست ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار بیمار خاص و صعب العلاج نشان‌دار شده‌اند مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب مشهد: مشهد با مدیریت مصرف و همراهی مردم، تابستان سخت را پشت سر گذاشت
سرخط خبرها

یک زندگی سخت

  • کد خبر: ۱۸۹۳۸۵
  • ۲۵ مهر ۱۴۰۲ - ۱۶:۵۱
یک زندگی سخت
بعضی‌ها همه چیز یادشان می‌رود. من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم تقریبا خروجی ندارد.

بعضی‌ها همه چیز یادشان می‌رود. من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم تقریبا خروجی ندارد. چیزی را دور نمی‌ریزد. فقط ورودی دارد. دیلیت ندارد. بک اسپیس ندارد. ریسایکل ندارد. به جای همه این‌ها سیو دارد. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم دلیل اینکه در تمام عمرم این قدر بد، پریشان، پاره پاره و پر از درام و درگیری خوابیده ام همین است.

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم دلیل اینکه همین دو مثقال نوشتن را می‌توانم و از پسش بر می‌آیم همین است. چون همه چیز یادم می‌ماند. فکر می‌کنم دلیل اینکه زندگی، ناگهان به زیرپله تنگ و تاریکی شبیه می‌شود که پر از دورریختنی‌های دست و پاگیر و سمج است و می‌شود هر لحظه ترکش کرد و درش را قفل زد همین است و دلیل اینکه زندگی ناگهان آن بهشتی می‌شود که هیچ وسوسه‌ای نمی‌تواند آن را از تو بگیرد یا وادارت کند به ترکش، همین است.  

البته که باید اول از همه این را تعریف می‌کردم که حقیقت ماجرا را برای اولین و آخرین بار قاسم هاشمی نژاد که افتخار دیدنش در آن سال‌های آخر نصیبم شد با همان صراحت به خصوص خودش بهم گفت. با خون سردی و صراحت به خصوص خودش که باعث می‌شد آنچه می‌گوید جان کلام باشد؛ و آن هم به این قرار بود که شماره تلفنی را برایم از روی دفتر تلفن خواند و من هم سر تکان دادم. بعد پرسید: یادداشت کردی؟ گفتم: یادم می‌ماند و اضافه کردم: من همه چی یادم می‌ماند؛ و در این لحظه بود که آن نگاه نافذ به این کلام نافذ گره خورد که «چه زندگی سختی داری تو»؛ و مثل خیلی چیز‌ها آقای هاشمی نژاد درستش را داشت می‌گفت.
***

گلستان خواهرم گوشی اش را پیدا نمی‌کرد. جایی توی خانه گمش کرده بود. بهم گفت «می شه به من زنگ بزنی؟» و در همین حال سرک کشید روی گوشی ام که شماره اش را بگیرم و من شروع کردم عدد‌های شماره اش را یکی یکی تایپ کردن، ۰۹۱۲ که ناگهان دیدم کف دستش محکم فرود آمد پس کله ام «شماره‌ی منو سیو نداری؟»

سعی کردم برایش توضیح بدهم که این علامت خیلی خوبی است. اصلا معنی اش این نیست که به او اهمیت نمی‌دهم. سعی کردم توضیح بدهم آدم‌های زندگی من دو جورند. آن‌هایی که شماره شان را سیو دارم که معنی اش این است چندان کاری باهاشان ندارم و بود و نبودشان برایم یکی است و آن‌هایی که شماره شان را حفظم و هر بار که می‌خواهم بهشان تلفن کنم از نو و دانه دانه مرورشان می‌کنم.

این‌ها را سیو ندارم، چون آنجا دارمشان. در حافظه ام؛ و این‌ها همان‌هایی هستند که برایم خیلی عزیز و جایگزین ناپذیرند. ولی وقتی عین عکس العمل گلستان را چند بار دیگر از نزدیک‌ترین و مهم‌ترین آدم‌های زندگی ام، که شماره هیچ کدامشان را در گوشی ام سیو نداشتم و ندارم، دیدم، فهمیدم توضیح دادن بی فایده است.

آدم‌ها اعتمادی به ذهن تو ندارند و برایشان برخورندگیِ اینکه در جای مطمئنی مثل یک حافظه دقیق الکترونیکی ذخیره و حفظشان نکرده‌ای خیلی بیشتر است تا شادمانی یا غرور از اینکه آن‌ها را در محفظه غیر قابل اعتمادی از گوشت و عصب و خون که هر لحظه ممکن است به شکل خودسر و با ورود تازه واردها، قدیمی‌ها را بریزد دور، نگه می‌داری. انگار به حال خودشان رهاشان کرده باشی. این بهشان احساس ناامنی و خنثی بودن می‌دهد.

حق هم دارند، ولی آن‌ها خبر ندارند مال من فرق دارد. خبر ندارند من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم دررویی ندارد. چیزی از آن به بیرون درز نمی‌کند. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم این لابد واکنشی است به ترس. ترسم از فراموشی. از فراموش کردن و فراموش شدن. از مرگ. عزیزانم را برای همین آنجا نگه می‌دارم. چون می‌دانم دررو ندارد. خودشان نمی‌دانند، اما آنجا مطمئن‌تر است. از گوشی موبایل خیلی مطمئن‌تر است.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->