دیار امام رضا (ع) همدرد بندرعباس | آمادگی خراسان رضوی برای خدمت رسانی به حادثه دیدگان بندر شهید رجایی صدور هشدار سطح نارنجی هواشناسی در خراسان رضوی در پی پیش‌بینی بارش‌های رگباری (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) مرگ و میر نوزادان در بیمارستان شهید هاشمی‌نژاد مشهد ۵۰ درصد کاهش یافت نرخ باروری کل در خراسان رضوی ۳۶ درصد کمتر از حد مطلوب است بانوی مرگ مغزی به ۴ بیمار زندگی دوباره بخشید (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی امروز (دوشنبه، ۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) | تداوم روند کاهش دما تا چهارشنبه راهکار‌های از‌بین‌بردن بوی بد عرق بدن مدیرکل آموزش‌ و‌ پرورش خراسان رضوی: مدارس خشتی و کانکسی استان برچیده خواهند شد رشد ۳۰ درصدی صادرات دارو‌های ایرانی کشف حدود ۷۵ کیلوگرم طلا در مرز‌های خراسان رضوی (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) ویتامین‌هایی که سلامت پوستتان را تأمین می‌کنند وقوع طوفان در خراسان رضوی و ۲۰ استان دیگر طی امروز (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) درمان بیش‌فعالی، بدون نگرانی محققان هشدار دادند؛ ترکیب سیگار و ویپ، سم مهلک‌تری می‌سازد تغذیه معجزه‌آسای باروری از دیدگاه ابن‌سینا مقرری بیمه بیکاری و مستمری برای تمام کارگران و خانواده‌های متوفیان بیمه‌شده تأمین‌اجتماعی حادثه بندر شهید رجایی پوشش سلامت ۳۰ میلیون نفر با اجرای برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع افزایش تعداد جان‌باختگان طوفان تهران + فیلم (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) چالش نظام سلامت با بازارسیاه نوبت دهی برخی منشی‌های پزشکان از زندان برای قتل تا زندان برای دزدی نجات مرد جوان از چنگال آدم‌ربا‌ها پس از ۴۴ روز در فارس (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) ویدئو| عملیات مهار زمینی و هوایی‌ آتش در بندر شهید رجایی ادامه دارد دستگیری متهمان قتل نوجوان مشهدی در کمتر از ۴۸ ساعت (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) تازه‌ترین آمار از طوفان تهران: یک کشته و ٢۴ مصدوم (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) جست‌وجوی مصدومان حادثه بندر رجایی با استفاده از ظرفیت هوش مصنوعی روایت هولناک یک گروگانگیری در سیستان و بلوچستان | ۶ روز زندانی شدن در اسارتگاه ۲ برادر مخوف علت قطعی‌های بدون برنامه برق در مشهد (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) دستگیری دو فرد مظنون به قتل شهید محیط‌بان کاظم مصدق (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) مصدوم‌شدن ۶ نفر در تهران بر اثر طوفان (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) افزایش تعداد فوتی‌های حادثه انفجار در بندر شهید رجایی به ۴۰ نفر
سرخط خبرها

یک زندگی سخت

  • کد خبر: ۱۸۹۳۸۵
  • ۲۵ مهر ۱۴۰۲ - ۱۶:۵۱
یک زندگی سخت
بعضی‌ها همه چیز یادشان می‌رود. من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم تقریبا خروجی ندارد.

بعضی‌ها همه چیز یادشان می‌رود. من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم تقریبا خروجی ندارد. چیزی را دور نمی‌ریزد. فقط ورودی دارد. دیلیت ندارد. بک اسپیس ندارد. ریسایکل ندارد. به جای همه این‌ها سیو دارد. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم دلیل اینکه در تمام عمرم این قدر بد، پریشان، پاره پاره و پر از درام و درگیری خوابیده ام همین است.

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم دلیل اینکه همین دو مثقال نوشتن را می‌توانم و از پسش بر می‌آیم همین است. چون همه چیز یادم می‌ماند. فکر می‌کنم دلیل اینکه زندگی، ناگهان به زیرپله تنگ و تاریکی شبیه می‌شود که پر از دورریختنی‌های دست و پاگیر و سمج است و می‌شود هر لحظه ترکش کرد و درش را قفل زد همین است و دلیل اینکه زندگی ناگهان آن بهشتی می‌شود که هیچ وسوسه‌ای نمی‌تواند آن را از تو بگیرد یا وادارت کند به ترکش، همین است.  

البته که باید اول از همه این را تعریف می‌کردم که حقیقت ماجرا را برای اولین و آخرین بار قاسم هاشمی نژاد که افتخار دیدنش در آن سال‌های آخر نصیبم شد با همان صراحت به خصوص خودش بهم گفت. با خون سردی و صراحت به خصوص خودش که باعث می‌شد آنچه می‌گوید جان کلام باشد؛ و آن هم به این قرار بود که شماره تلفنی را برایم از روی دفتر تلفن خواند و من هم سر تکان دادم. بعد پرسید: یادداشت کردی؟ گفتم: یادم می‌ماند و اضافه کردم: من همه چی یادم می‌ماند؛ و در این لحظه بود که آن نگاه نافذ به این کلام نافذ گره خورد که «چه زندگی سختی داری تو»؛ و مثل خیلی چیز‌ها آقای هاشمی نژاد درستش را داشت می‌گفت.
***

گلستان خواهرم گوشی اش را پیدا نمی‌کرد. جایی توی خانه گمش کرده بود. بهم گفت «می شه به من زنگ بزنی؟» و در همین حال سرک کشید روی گوشی ام که شماره اش را بگیرم و من شروع کردم عدد‌های شماره اش را یکی یکی تایپ کردن، ۰۹۱۲ که ناگهان دیدم کف دستش محکم فرود آمد پس کله ام «شماره‌ی منو سیو نداری؟»

سعی کردم برایش توضیح بدهم که این علامت خیلی خوبی است. اصلا معنی اش این نیست که به او اهمیت نمی‌دهم. سعی کردم توضیح بدهم آدم‌های زندگی من دو جورند. آن‌هایی که شماره شان را سیو دارم که معنی اش این است چندان کاری باهاشان ندارم و بود و نبودشان برایم یکی است و آن‌هایی که شماره شان را حفظم و هر بار که می‌خواهم بهشان تلفن کنم از نو و دانه دانه مرورشان می‌کنم.

این‌ها را سیو ندارم، چون آنجا دارمشان. در حافظه ام؛ و این‌ها همان‌هایی هستند که برایم خیلی عزیز و جایگزین ناپذیرند. ولی وقتی عین عکس العمل گلستان را چند بار دیگر از نزدیک‌ترین و مهم‌ترین آدم‌های زندگی ام، که شماره هیچ کدامشان را در گوشی ام سیو نداشتم و ندارم، دیدم، فهمیدم توضیح دادن بی فایده است.

آدم‌ها اعتمادی به ذهن تو ندارند و برایشان برخورندگیِ اینکه در جای مطمئنی مثل یک حافظه دقیق الکترونیکی ذخیره و حفظشان نکرده‌ای خیلی بیشتر است تا شادمانی یا غرور از اینکه آن‌ها را در محفظه غیر قابل اعتمادی از گوشت و عصب و خون که هر لحظه ممکن است به شکل خودسر و با ورود تازه واردها، قدیمی‌ها را بریزد دور، نگه می‌داری. انگار به حال خودشان رهاشان کرده باشی. این بهشان احساس ناامنی و خنثی بودن می‌دهد.

حق هم دارند، ولی آن‌ها خبر ندارند مال من فرق دارد. خبر ندارند من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم دررویی ندارد. چیزی از آن به بیرون درز نمی‌کند. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم این لابد واکنشی است به ترس. ترسم از فراموشی. از فراموش کردن و فراموش شدن. از مرگ. عزیزانم را برای همین آنجا نگه می‌دارم. چون می‌دانم دررو ندارد. خودشان نمی‌دانند، اما آنجا مطمئن‌تر است. از گوشی موبایل خیلی مطمئن‌تر است.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->