وزش نسیم وحدت

یکی از معدود کسانی که درست و به‌موقع می‌رود و باز درست و به‌موقع می‌آید «شهید» است. اگر همین روز‌ها را ببینیم و رهاورد شهیدان آمده را بررسی کنیم، به این گزاره مؤمن خواهیم بود که درست و به‌موقع می‌آیند؛ درست همان زمانی که باید، می‌آیند و به‌اعجاز حضور خود، راه را نشان می‌دهند. ماجرای بازگشت غواصان شهید و دست‌بسته را یادمان هست که چه عاشورایی خلق کرد در جامعه و چگونه همه افراد را با هر نگاهی پای کار آورد و لشکری فراهم ساخت از هنرمندان تا به‌جهانی‌ترین زبان، به‌روایت کربلای ۴ بپردازند. یادمان هست ماهی‌هایی بال‌بسته، چهره‌هایی رها در آب، پرواز ماهی‌ها و ده‌ها تصویر دیگر که خلق شد. یادمان هست مراسم تشییع شهدا در بولوار معلم مشهد که یک شهر را در کلاس بزرگ‌ترین معلم‌ها نشاند. حالا هم باز دارد همان اتفاق به‌گونه‌ای دیگر تکرار می‌شود. ۱۹۲ شهید تازه در دهه کرامت، ایران را عطرافشانی می‌کنند و در این قافله بزرگ، شهید بزرگی است که انگار به‌رسالتی بزرگ هم مبعوث شده است تا دگرباره نشان دهد قدرت ابطال سحر شیاطین را؛ آنان که آرزومندان تفرقه‌اند و این بار اختلاف سلاح مخربی است که در دست گرفته‌اند؛ اختلاف! این هم بذری است که دشمنان می‌کوشند در مزرعه ذهن ایرانی و افغانستانی بکارند تا در جغرافیای واسط این دو ملت به‌بار بنشیند. دو ملتی که فقط یک خط جبری جغرافیایی میانشان حائل است، وگرنه به‌زبان و دین و فرهنگ، اشتراکاتشان تا مرز یگانگی است. رسانه‌های بیگانه نیز با پروپاگاندا می‌کوشند شکاف نبوده را ایجاد و به‌فاصله‌ای هولناک تبدیل کنند، اما در زمانه‌ای چنین یک اتفاق می‌افتد. یک نفر می‌آید که شکاف را بپوشاند. صدایش را باید شنید و به‌گوش همه رساند؛ نسیم افغانستانی! شهیدی که بازآمدنش، پس از ده‌ها سال یک موج بلند ایجاد می‌کند که دیگر امواج غیرواقعی را می‌خواباند. او اگرچه از جمله شهدایی است که در تفحص‌های تازه پیدا و وارد کشور شده است، اما می‌توان او را متمایزترین و ممتازترین چهره‌ای دانست که به‌موقع‌تر از همیشه خود را به‌میان معرکه رساند. او آمد تا به‌یاد بیاوریم که ما از یک پیکریم. بگوید ما برادرانیم؛ برادران خونی و حقیقی. برادران همیشه. سردار باقرزاده، شهید را ۳۱ ساله و عضو لشکر ۵ نصر اعلام کرد که «خانواده» ندارد، اما دو ملت ایران و افغانستان، جمعیت صدوچندمیلیونی خانواده او هستند و خانه نداشته‌اش هم به‌اندازه همه جغرافیای ایران و افغانستان است. می‌آید و میهمان همیشه امام رضا (ع) می‌شود تا خود وصیتی باشد از او برای ما که باید حول محور امامت و ولایت برادروار بمانیم. سیدزهیر مجاهد، فعال فرهنگی افغان هم در مراسم بازگشت نسیم، هنرمندانه یک تصویر را بازخوانی می‌کند؛ دست‌هایی از ارتش و سپاه که برای تبرک‌یافتن به شهید افغان از هم سبقت می‌گیرند و این یعنی شهید نماد وحدت و نتیجه نیز روشن است؛ شکست اختلاف و ارتقای همدلی ایرانی و افغانستانی.