حجت الاسلام محمدرضا زائری کارشناس مسائل فرهنگی
خبر اولی را یکی از مسئولان شهرداری گفت و اوقات حاضران در آن جمع کوچک را بسیار تلخ و پریشان ساخت.
او نقل کرد که در یک بازدید میدانی در سطح شهر یک دختر جوان را دیده -که بعد فهمیده‌اند فرزند یک شهید بوده- درمیان معتادان کارتن‌خواب، بی‌سامان و بی‌پناه که مدت‌ها آوارگی کشیده و در همان شرایط اسفبار، بچه‌دار شده است.
او گفته بود من ناچارم تن به هر چیزی بدهم، زیرا برای یک قوطی شیر این بچه، باید فلان قدر بدهم و جایی را هم ندارم که بروم و کسی را هم ندارم که به‌سراغش بروم!
خبر دومی را چند ساعت بعد از قول یک فرمانده نیروی انتظامی خواندم که اعلام کرده بود قصد وارد شدن به موضوع کشف حجاب در مجتمع‌های مسکونی را دارند!
حالا شما خودتان را جای کسی بگذارید که با آن حال پریشان، بعد از شنیدن خبر اول، چشمش به این خبر می‌خورد و فکر کنید چه حالی به او دست خواهد داد؟
آن مسئول که براساس منطق باید بیش از همه از زیر پوست شهر مطلع باشد، یا نمی‌داند که در جامعه چه می‌گذرد یا اینکه واقعا نظام اولویت‌ها حسابی به‌هم خورده است!
دختری که پدرش به‌خاطر دفاع از این مرزوبوم جان داده و به شهادت رسیده است تا من و شما امروز با عزت و اقتدار و امنیت، زندگی کنیم و مسئولان و مدیران بر صندلی‌های خود تکیه بزنند، با چه امیدی فرزندش را به ما امانت داد و مگر نه اینکه مقام و منصب رؤسا و صاحبان قدرت، همه از فداکاری امثال اوست؟ در چنین وضعی با چه محاسبه و تدبیری، برخورد با کشف حجاب در مجتمع‌های مسکونی اولویت ما شده است؟ با فرض اینکه اصلا چنین چیزی ممکن باشد -که تجربه برخورد با مالکان دیش ماهواره، خلاف این را نشان می‌دهد- اساسا آیا وظیفه و اولویت ما امروز این است؟ شهروندان وقتی می‌توانند شب‌ها با خیال آسوده سر بر زمین بگذارند و روزها با خاطر مطمئن به زندگی مشغول باشند که بدانند مدیران و مسئولان کشور، اولویت‌ها را به‌درستی می‌شناسند و ضرورت‌ها و فوریت‌ها را به‌خوبی تشخیص می‌دهند.
به عبارت دیگر، تنها زمانی که این اطمینان خاطر برای شهروندان حاصل شده باشد، در شئون مختلف جامعه همراهی و همدلی و مشارکت می‌کنند و برای تحقق اهداف کلان نظام، از جان و مال خود مایه می‌گذارند، اما اگر احساس کردند که مدیران نهادهای مهم از واقعیت‌ها فاصله گرفته‌اند و تصور درستی از مسائل ندارند یا به هر دلیل، به وظیفه خود برای پرداختن به اولویت‌ها عمل نمی‌کنند، به‌مرور بی‌اعتنا و بی‌انگیزه می‌شوند و نه‌تنها در امور اجتماعی همراهی و مشارکت نخواهند کرد، بلکه اندک‌اندک دچار نوعی موضع منفی و تقابل نیز خواهند شد و این خود مقدمه آنومی و آشفتگی اجتماعی گسترده‌ای است که از هر تهدید خارجی خطرناک‌تر
است.