تغییر قانون استفاده از بازیکن خارجی در لیگ قهرمانان| سراب آسیا!

به گزارش شهرآرانیوز، با تغییر قانون استفاده از بازیکن خارجی در لیگ قهرمانان آسیا، کار برای نمایندگان ایران مشکل‌تر از گذشته خواهد شد. در روز‌هایی که فوتبال ایران درگیر بند و تبصره‌های قانون جدید فدراسیون فوتبال برای خرید بازیکن خارجی است، الهلال و النصر با تکیه بر ستاره‌های بین‌المللی خود توانستند به مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا صعود کنند. جلال‌الدین ماشاریپوف و عبدالرزاق حمدا... برای النصر و بافتیمبی گومیس برای الهلال گل‌زنی کردند تا اکثریت گل‌های نیمه‌نهایی با ضربه بازیکنان خارجی ثبت شود. النصر و الهلال در مرحله قبلی نیز با اتکا بر همین ستاره‌ها توانستند ۲ نماینده دیگر ایران، استقلال و تراکتور را هم کنار بزنند و حالا نیمه‌نهایی تمام‌سعودی را برگزار خواهند کرد.

دربی ریاض در‌حالی برگزار می‌شود که فوتبال ایران امیدوار بود پرسپولیس در بهترین دوره فنی‌اش بتواند طلسم قهرمانی آسیا را بشکند، اما از ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱، قرمز‌ها به‌هر‌دلیلی ناکام ماندند و حالا تصویب یک قانون در کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌تواند دوری ایران از جام آسیایی را بیشتر و موفقیت نمایندگان ایران را دشوارتر کند. اکنون تیم‌های آسیایی در ACL می‌توانند از ۳ بازیکن خارجی غیرآسیایی و یک بازیکن آسیایی استفاده کنند. کنفدراسیون فوتبال آسیا در نظر دارد تا این قانون را به سود تیم‌های متمول قاره که شاید در اکثریت هم باشند، تغییر بدهد.

ای‌اف‌سی ۳ سناریوی متفاوت را برای تغییر‌قانون پیش‌روی خود قرار داده است: ۱. قراردادن تمام بازیکنان خارجی در فهرست آسیایی و معرفی ۳+۱ بازیکن برای هر بازی؛ ۲. قراردادن ۵ خارجی در فهرست آسیایی و معرفی ۳+۱ بازیکن در هر بازی؛ ۳. استفاده بدون محدودیت از بازیکنان خارجی. حتی برخی این سناریو را هم مطرح کرده‌اند که مجوز حضور ۷ بازیکن خارجی در لیگ قهرمانان آسیا صادر شود. تصویب هر کدام از این گزینه‌ها، امکان پیروزی تیم‌های ایرانی را سخت‌تر از گذشته و احتمال قهرمانی نمایندگان ایران را کمتر از قبل می‌کند؛ چرا؟

■ موفق‌ترین نماینده ایران در لیگ قهرمانان، پرسپولیس، هرگز از ۴ سهمیه خارجی خود استفاده نکرده است. آن‌ها امسال فقط بوژیدار رادوشوویچ را داشتند و فصل گذشته هم بشار‌رسن در ترکیب این تیم بازی می‌کرد. سایر نمایندگان ایران هم وضعیت مشابهی دارند و با حضور بازیکنان داخلی به استقبال حریفان قدرتمند می‌روند. این در‌حالی است که به‌وضوح حضور بازیکنان خارجی سطح کیفی تیم‌ها را بالا می‌برد.

■ حتی اگر تیم‌های ایرانی موفق شوند از سهمیه کنونی برای استفاده از بازیکن بین‌المللی استفاده کنند، کیفیت مهره‌های حاضر در تیم‌های ایرانی قابل قیاس با تیم‌های چینی، ژاپنی، قطری، عربستانی، اماراتی و... نیست. به طور‌مثال بافتیمبی گومیس در سی‌وشش‌سالگی برچسب یک‌و‌نیم‌میلیون‌یورویی را روی خود دارد یا آندرسون تالیشکا با ارزش ۱۰‌میلیون‌یورویی راهی النصر شده است.

■ افزایش سهمیه خارجی حتی اگر تعداد بازیکن مورد استفاده روی ۳+۱ باقی بماند، کار را برای آنالیزور‌ها و مربیان تیم‌های ایرانی سخت‌تر می‌کند، چرا‌که به‌طور‌مثال پرسپولیس حالا می‌دانست کاریو و ویه‌تو مورد استفاده قرار نخواهند گرفت و تمام تمرکزش را روی گومیس، پریرا و مارگا گذاشته بود؛ اما اگر همه خارجی‌ها در لیست قرار بگیرند، این تمرکز وجود نخواهد داشت و سرمربیان حریف باتوجه به آمادگی بازیکنانشان و نوع بازی آن‌ها مهره‌چینی خواهند کرد.

■ فوتبال ایران در سال‌های اخیر با استفاده از ارتقای نیروی انسانی داخلی توانسته بود شرایط بهتری را رقم بزند؛ یعنی استفاده از مربیان باکیفیتی نظیر کی‌روش و برانکو و پرورش یک تیم ارزان‌قیمت داخلی زیر‌نظر آن‌ها که معادله را در‌برابر حریفان گران‌قیمت عوض می‌کردند؛ اما آیا با حضور تعداد خارجی بیشتر، این تغییرمعادله عملی خواهد بود؟ یعنی اگر السد در کنار ژاوی و گابی یک هافبک طراز‌اول دیگر داشته باشد و در خط حمله یک بونجاح دیگر و در خط دروازه کاری مطمئن، آیا دوباره پرسپولیسی آماده و سرحال می‌تواند این تیم را مغلوب کند؟

■ نکته مهم این است که تیم‌های قطری و عربستانی در لیگ داخلی خود می‌توانند از تعداد خارجی‌های بیشتری استفاده کنند، اما در لیگ قهرمانان مجبورند چند بازیکن خود را کنار بگذارند. همین موضوع سبب ایجاد نوعی ناهماهنگی در ترکیب این تیم‌ها می‌شود که به سود نمایندگان ایران است؛، اما حالا با این تغییر‌قانون چنین‌مشکلی هم وجود نخواهد داشت.

در‌نهایت باید گفت فوتبال آسیا هرچه‌بیشتر به اقتصاد مرتبط می‌شود، اینکه یک کشور بتواند قرارداد مطلوب حق پخش تلویزیونی را تأمین کند و اسپانسر بهتری را جلب کند و بازیکنان باکیفیت‌تری را بخرد و با استادیوم‌های بهتر (و البته خیلی موارد مهم‌تر) میزبانی را تصاحب کند، طبیعتا شانس بیشتری برای موفقیت خواهد داشت. شاید سؤال پیش بیاید که گرفتن حق پخش تلویزیونی و اسپانسر چگونه بر موفقیت اثر می‌گذارد.

بدیهی است کشوری که تی‌وی‌رایت را در اختیار داشته باشد، شانس بیشتری هم برای میزبانی دارد؛ مشابه اتفاقی که برای عربستان رخ داد و باتوجه به کنترل کرونا و ورود آزاد تماشاگران، آن‌ها توانستند ۲ برد مهم کسب کنند. حالا با افزایش سهمیه خارجی، این شانس بیشتر هم می‌شود. همچنین ورود اسپانسر‌ها به‌منزله پایان بخش بزرگی از مشکلات مالی خواهد بود. به‌عبارتی اگر فوتبال ایران نتواند پول بیشتری (بسیار بیشتر) را به ویژه از خارج کشور وارد چرخه اش کند، آینده‌اش تاریک‌تر از وضعیت موجود خواهد بود و این ساده‌ترین پیش‌بینی از وضعیت فوتبال در آسیاست.