نقاشی قهوه خانه‌ای بر اساس سنت‌های هنر مردمی و دینی و با اثرپذیری از طبیعت نگاری مرسوم آن زمان به دست هنرمندانی مکتب ندیده، در اواخر دوره قاجار و در بحبوحه انقلاب مشروطیت در حدود سال ۱۲۸۵ خورشیدی شروع به بالیدن کرد و در دوره پهلوی به اوج شکوفایی رسید.

واقعه سترگ غدیر، سینه به سینه و چهره به چهره در اعصار گوناگون گشته تا به ما رسیده است. متون ادبی هنر تصویرگری را به خدمت گرفته تا تصویر هرچه نزدیکتر به واقعه را برای هر شنونده و بیننده‌ای مُجسَم کند. نقالان و پرده‌خوانان نیز با حفظ همان سبک و سیاق کهن هنوز هم با جذابیت قصه‌ای که هزاران بار تعریف کردند را برای نسل نو روایت می‌کنند.

وقتی یک روحانی در مراسم عزای امام حسین (ع) سخنرانی می‌کند، خود نوعی نقالی است. همه ما ناخودآگاه هرروز نقلی را برای یکدیگر داریم، اما نقالی عاشورایی بسیار متفاوت و مغتنم است و فرهنگ عاشورایی تأثیر زیادی بر اجرای آن می‌گذارد.

هنرمندان، این بار در حرکتی هماهنگ، گردهم آمدند تا با شرح واقعه عاشورا، به زبان و قلم و رنگ، به سبک خودشان برای امام‌حسین (ع) عزاداری کنند.

خاطره آدم‌هایی که پنجاه شصت سال پیش از این، گذرشان به آن کوچه پیچ و تاب دار اول طبرسی افتاده است؛ پای نقل «مرشد صادق».

پرده خوانی در بسیاری از روستا‌ها و شهر‌های خراسان رضوی نیز جریان دارد، نام شهرستان خلیل آباد در ۲۲ آذر سال ۹۱ به نمایندگی از استان ما در فهرست میراث ملی کشور ثبت شد. پرده خوانی در شهر خلیل آباد سابقه‌ای ۱۲۰ ساله دارد و در میان توده مردم بسیار پرطرفدار بوده است. قاسم دانش پژوه، یکی از انگشت‌شمار پرده خوان‌های خلیل آباد که هنوز توانایی اجرا دارد، از این هنر اصیل می‌گوید.

آیین پرده خوانی ایران تنها هنر جهان اسلام است که داستان گویی مذهبی دارد. حمید‌ضیایی، یکی از خبرنگاران اهل کاشمر، با تهیه گزارشی از پیشینه این هنر در خلیل آباد و همچنین گفتگو با آخرین نسل پرده خوانان این شهرستان، تلاش دارد گوشه‌هایی از این آیین را در حافظه رسانه‌ای ثبت کند. در متن زیر بخش‌هایی از گزارش‌های او را که برای صفحه خراسانیات تهیه شده است، مرور می‌کنیم.