غدیرخوانی ما، در مکتب رضوی

رسم نیکویی دارند شیعیان. غدیر را شادمانه به دیدن سادات می‌روند. از نگاهشان مهر و از دستشان کرامت می‌گیرند. این قصه برای من لایه‌های دیگر هم دارد. این دید و بازدید فقط دیدار فلان سید نیست بلکه تکریم و تعظیم است در برابر سلسله نسبی که به مولا علی (ع) و رسول اعظم الهی می‌رسد. یک نوع بیعت در جان دارد این دیدارها.

انگار می‌خواهیم بگوییم که اگر در غدیر نبودیم و در آن هنگامه عظیم حضور نداشتیم تا بعد از «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» شادمانه دست در دست حضرت، ولی بگذاریم، امروز به همان قاعده، حاضریم. این آمدن را ترجمه‌ای است از جنس بیعت. از جنس ایستادن پای کار مولا. می‌گوییم ما حاضریم و امروز بر مدار غدیر در حرکتیم.

مشهدی‌ها غدیر خوان مکتب رضوی هستند و از کلام مولای مهربانمان، حضرت سلطان علی بن موسی الرضا (ع)، آن موقف بزرگ را باز می‌خوانند تا بدانند که روز غدیر، روزی است که خداوند دین را کامل گردانید و پیامبر اکرم (ص) امیرالمومنین (ع) را به عنوان جانشین برای مردم برگزید و فضیلت و وصایت او را آشکار کرد و آن روز را روز ه گرفت.

تا راز‌های عبودیت را بگشاید. از آن روز راه روشن است و هرکه را دیده‌ای است بینا، دل را هم پای کار می‌آورد تا «ایمان» را تجربه‌ای نو کند که نیت است در قلب، اقرار است به زبان و عمل است به ارکان. با ایمان عملی است که «مومن» را می‌توان شناخت.

بی عمل، کاسه‌ها خالی می‌ماند و خالی را به هیچ نمی‌توان گرفت. غدیر می‌خواهد جان‌ها چنان از نورانیت پر باشند که جهان را روشنی در کوچه‌ها جاری باشد. غدیر همان طور که امام رضا (ع) تبیین می‌فرمایند «یک روزِ اجتماعی است. یک فصلِ خوب بودن؛ روز غدیر، روزی است که خداوند آن را برای محمد و آل او (ص) مخصوص گردانیده و کسانی که در آن عبادت کنند و یا بر اهل و عیال خود انفاق نمایند و به دوستان خود نیکی کنند مورد لطف و احسان پروردگار قرار می‌گیرند... در این ساحت، انفاق جامعه را از نفاق پاک می‌کند و به اتفاق می‌رساند.

نیکی که میان دو کس و میان مردمان روی می‌دهد، لطف خدا را همراه می‌کند چنان که جماعت، دست خدا را در میان خویش می‌یابد. به یقین، می‌توان تصریح کرد که شادمانی همواره در افزایش غدیر برای ما به برکت همین لطف الهی است.

همین است که این روز را از همه روز‌های تقویم متمایز و ممتاز می‌کند. همه این حلاوت‌ها نتیجه باور به این حقیقت رضوی است که گفته است «غدیر، آن روزی است که اندوه‌ها در آن بر طرف می‌شود و گناهان فرو می‌ریزد و روزی است که در آن عطا‌ها و بخشش‌ها داده می‌شود.» و ما نیز به عطا و بخششِ خداوندی دل خوش داریم.

به فردا‌هایی می‌اندیشیم که می‌شود بی غباری که جان‌ها را سنگین کرده است، سبک و زلال دید و زیست. در خلسه‌ای چنین خالص است که به این باور می‌توان رسید که، غدیر روز تبریک و تهنیت است. گروهی را تبریک می‌گویند و هرگاه مومنی برادرش را ملاقات کند می‌گوید:

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الّذی جَعَلَنا مِنَ الْمُتِمَسِّکینَ بِوَلایَه اَمیرالْمُؤمِنینَ وَ الْاَئِمَهْ علیهم السلام و خدا را سپاس که ما را از جماعت فرخنده فالی قرار داد که به ولایت امامت، امت شده ایم. خدا را سپاس که اگر در غدیر نبودیم، در مکتب غدیر می‌توانیم حاضر باشیم.