مورد عجیب میورای مشهدی| فوتبالیست تمام‌نشدنی!

حمیدرضا معصومیان | شهرآرانیوز؛ همه اهالی فوتبال او را می‌شناسند. هرکسی دستی بر آتش فوتبال دارد، از بازیکن گرفته تا مربی و مدیر عامل، از عوامل هیئت فوتبال بگیرید تا تماشاگران، همه و همه «حسین یعقوبی» را می‌شناسند. این‌همه حتی شامل خیلی‌جوان‌تر‌ها هم می‌شود. دهه هشتادی‌ها و نودی‌ها که بعضا اسمش را نمیدانند، ولی همه او را این‌طوری می‌شناسند؛ «همان پیرمردی که دفاع وسط است و خیلی هم خوب بازی می‌کند.» کسی که ۳۵ سال پیش پایش به مجموعه سعدآباد باز شد و هنوز ول‌کن آن نیست! مردی با مو‌های سفید که در آستانه پنجاه‌سالگی پابه‌پای جوان‌هایی که برخی از آن‌ها هم‌سن پسر خودش هستند، بازی می‌کند و خیلی هم خوب این کار را انجام می‌دهد.

میورای مشهدی

کازیوشی میورا نامی آشنا برای فوتبال‌دوستان است. نسل دهه شصت و هفتاد به‌خوبی این مهاجم تیم‌ملی ژاپن را می‌شناسند که همیشه مقابل ایران خطرناک بازی می‌کرد. کسی که چندی پیش رسانه‌ها نوشتند در ۵۴ سالگی برای تیمی در دسته چهارم لیگ ژاپن بازی می‌کند.

او حالا هزاران کیلومتر دورتر از توکیو، شهری که در آن زندگی می‌کند، یک همتای ایرانی دارد. بازیکنی که سابقه بازی در بیشتر تیم‌های خوب مشهد غیر از ابومسلم و پیام را دارد و حالا در لیگ دسته‌دوم باشگاه‌های مشهد برای تیم دهداری بازی می‌کند. شروع فوتبال این پیشکسوت تمام‌نشدنی فوتبال مشهد به اواسط دهه شصت برمی‌گردد؛ وقتی به توصیه مهدی اسلام‌فر، یکی دیگر از پیشکسوتان فوتبال مشهد که- دست‌کم پانزده سالی است فوتبال را بوسیده و کنار گذاشته- دوومیدانی را رها کرد و به تیم فوتبال جوانان ۱۷ شهریور پیوست. مربی این تیم غلامرضا صهبائی بود که حسین یعقوبی می‌گوید همراه با شادروان غیاثیان و علی فلاحی تأثیرگذارترین مربیان او بوده‌اند. این‌طوری قصه فوتبال حسین یعقوبی آغاز می‌شود و همچنان ادامه دارد.

فهرست بلندبالای تیم‌ها

حسین یعقوبی غیر از ابومسلم و پیام در هر تیم درست‌وحسابی دیگری که در این شهر تشکیل شده، بازی کرده است. از پارت‌سازان، سیم‌الکتریک، رنگین فلز و صنعت بگیرید تا هواپیمایی، آدنیس، آستان‌قدس و شهرداری. او در همه رده‌های لیگ مشهد استان و کشور غیر از لیگ‌برتر بازی کرده و از این نظر هم یک مورد بسیار ویژه است.

یعقوبی دست‌کم با سه نسل هم‌بازی بوده و مربیان بسیاری داشته که اسمشان را نمی‌برد، چون بی‌گمان یک یا چند نفر از قلم می‌افتند. در میان این‌همه مربی که از هرکدام آن‌ها نکته‌ای آموخته، یعقوبی می‌گوید فقط از یک نفر دل خوشی ندارد؛ محمدحسن انصاری‌فرد. «سالی که در پارت‌سازان بودیم، انصاری‌فرد مربی تیم ما شد و چند بازیکن از تهران با خودش آورد که باعث شد کل تیم به‌هم بریزد. این مسئله این‌قدر برای من تلخ بود که حتی مدتی فوتبال را رها کردم، آن‌هم در ۲۸ سالگی، در اوج فوتبالم.»

فوتبال در آستانه بازنشستگی

حسین یعقوبی کارمند آستان‌قدس‌رضوی است. او مسئولیتی مهم دارد و اکنون مدیر حراست سازمان فنی و نگهداری حرم‌مطهررضوی است؛ شغلی که می‌گوید خیلی دوستش دارد، چون خدمت به بارگاه امام‌رضا (ع) و زائران و مجاوران آن است. با احتساب خدمت سربازی، یعقوبی فقط یک‌سال دیگر بازنشسته می‌شود، ولی مثل جوانی سی‌ساله آماده و قبراق است. اگر چشمش نکنیم و نکنند، با این میزان از آمادگی، به‌راحتی می‌تواند سه‌چهار سال دیگر بازی کند که در این صورت احتمالا می‌تواند رکورد همتای ژاپنی خودش را هم بشکند.

هم‌باشگاهی‌شدن با پسر

حسین یعقوبی این روز‌ها برای تیم دهداری بازی می‌کند و می‌گوید از اینکه در این باشگاه بااخلاق عضو است، خوش‌حال است. او برای یکی از تیم‌های این باشگاه که در لیگ دسته‌دوم بزرگ‌سالان مشهد حضور دارد، به‌عنوان دفاع آخر بازی می‌کند و دیروز در هفته دوم مسابقات هم موفق به شکست حریف خود شدند. پسر حسین یعقوبی در تیم جوانان دهداری بازی می‌کند و این باز یک نکته جالب دیگر درباره اوست؛ یعنی هم‌باشگاهی‌شدن با پسرش در یک باشگاه که شاید به هم‌بازی‌شدن هم برسد. چیزی شبیه به اتفاقی که چند سال پیش برای ریوالدو در باشگاه‌های برزیل افتاد و این اصلا برای یعقوبی بعید نیست.

یعقوبی که به خوش‌اخلاقی هم شهره است، درباره راز موفقیتش و اینکه برخلاف هم‌دوره‌ای‌هایش خانه‌نشین نشده، از زندگی سالم خودش می‌گوید و البته یک چیز دیگر که شاید خیلی به‌درد جوان‌ها بخورد: «من همیشه سعی کردم بین کار و فوتبالم تفکیک قائل شوم. مشکلات کار را در محل کار حل می‌کنم و مشکلات فوتبال را در خود فوتبال. همیشه برای این دوتا برنامه داشته‌ام و سعی می‌کنم تا می‌توانم از وجود آن‌ها لذت ببرم. همین.»