شاهکار خلقت

به بهانه تولد حضرت فاطمه معصومه (س)، آن بانوی بی‌همتا، نور دل حضرت زهرا (س) و مظهر خوبی‌ها که روز ولادتشان به نام پاک‌ترین و عزیزترین آفریده خداوند، یعنی دختر نام‌گذاری شده است، آنچه بر صفحه ذهنم می‌نشیند می‌نویسم، شاید بدین وسیله بتوانم ذره‌ای از حقی که بر گردن خود حس می‌کنم ادا کنم.
دختران را به‌حق می‌توان بی‌نظیرترین شاهکار خالق جهان هستی دانست. فرشته‌هایی صبور و توانمند در قالب کالبدی ظریف که بی‌شک آرامش‌بخش زندگی هستند. اما به تصور غلط عرب جاهلی تا قرن‌ها به آن‌ها ظلم می‌شد.
خداوند در روزگار حضرت محمد (ص)، آخرین فرستاده‌اش، با تولد حضرت فاطمه (س) برترین زن هستی، در واقع رسالتی بسیار عظیم را در آن روزگار سخت جاهلیت برعهده رسولش قرار داد تا بشر را متوجه ارزش و مقام زنان و دختران کند.
 این شد که اندک اندک نگاه جامعه به زنان تغییر کرد و همچنان این نگاه ارزشمند افق وسیع‌تری پیدا کرد. در تقویم ما نیز به لطف خدا و نگاهی زیبا، تولد یکی از برترین زنان عالم هستی، یعنی فاطمه معصومه (س)، فرزند بزرگوار امام موسی بن جعفر (ع) را به نام دختر نام‌گذاری کردند و چه زیبا و بامعنا بود این انتخاب.
این نام‌گذاری برای یادآوری‌شان و منزلت دختر است. آن‌چنان که زنان و دخترانمان جایگاه واقعی خود را پیدا کرده و با سرعتی فراتر از نور پله‌های ترقی و پیشرفت را طی می‌کنند و توانسته‌اند پا به پای مردان، کار‌ها و مسئولیت‌هایی را برعهده بگیرند که به‌حق جای بسی خرسندی است و حتی در بسیاری موارد بر مردان زمانه خویش پیشی گرفته‌اند.
دختران در عین اینکه همدم و غم‌خوار مادر و حمایتگر پدر در لحظه‌های سخت زندگی هستند، هم‌زمان آن‌چنان قوی و مصمم مسئولیت‌های خود را نیز بر دوش می‌کشند که می‌توان به‌حق گفت هیچ آفریده‌ای به پایشان نمی‌رسد.
دختر از نگاه مذهب ما آن‌چنان جایگاه و ارزشی در پیشگاه خالقش دارد که امام صادق چنین زیبا خلقتش را به تصویر کشیده‌اند: پسران نعمت هستند و دختران حسنه و نیکی، خداوند از نعمت‌ها می‌پرسد، ولی بر نیکی‌ها  پاداش می‌دهد. بی‌گمان جایگاه دختران را با این حدیث زیبا می‌توان اثبات کرد. موجودی که با تولدش برکت و نعمت بر پدر و مادر و اهل خانه، سرازیر می‌شود.
دختر دردانه پدر است که به جرئت می‌توان گفت با هر لبخند ناز و زیبایش تمام خستگی‌ها و غم و اندوه پدر و مادر یادشان می‌رود. دختر آن فرشته‌ای است که پدران اذعان دارند بعد از تمام خستگی‌های کار و فشار زندگی بی‌صبرانه منتظر دیدن چهره همچون گُلش هستند تا با نیم‌نگاهی که بر پدر می‌اندازد، تمام آنچه روح و جسم او را تحت فشار خود قرار داده است، در کمتر از ثانیه‌ای فراموش کنند؛ و چه زیبا سروده شده است این بیت:
میان این همه گل‌های عالم
گلی خوش‌بوتر از دختر ندیدم