قهرمان همه‌چیزتمام

قهرمانی با امکانات محدود

در دنیایی که اغلب قهرمان‌ها با حمایت‌های همه‌جانبه و زیرساخت‌های حرفه‌ای رشد می‌کنند، ریحانه مبینی راه خود را با مشقت طی کرده و همین موضوع شخصیت او را به یک بانوی همه‌چیزتمام و خودساخته بدل می‌کند. از شهر کوچک آران‌و‌بیدگل تا سکو‌های قهرمانی آسیا، او با حداقل امکانات، به پشتوانه اراده‌ای پولادین، مسیر را برای خودش هموار کرده و حالا این مدال طلا می‌تواند پیامی صریح را به مسئولان ورزشی و جامعه ایرانی مخابره کند: جوانانمان را باور کنیم.

مدال الهام‌بخش

طلای مبینی، علاوه بر ارزش ورزشی جداگانه‌اش، هشداری درباره یک بی‌توجهی مزمن نسبت به ورزش بانوان هم محسوب می‌شود. ورزش بانوان ایران سال‌هاست که هم از لحاظ امکانات و هم از منظر توجه رسانه‌ای، مورد بی‌مهری قرار می‌گیرد. شاید وقت آن رسیده باشد که به جای تقلید از ذائقه عمومی، سیاست‌گذاران فرهنگی و ورزشی کشور دست‌فرمان عوض کنند؛ زیرا مردم ایران، وقتی پرچم کشورمان بالا می‌رود، احساس غرور ملی می‌کنند و برایشان کوچک‌ترین اهمیتی ندارد که مدال طلا بر گردن یک مرد آویخته شود یا یک زن.

نتایج یک تبریک

در کنار بازخورد‌های گسترده، پیام تبریک رئیس‌جمهور برای موفقیت ریحانه مبینی هم امیدبخش و دل‌گرم‌کننده بود. اکنون این انتظار در میان افکار عمومی ایجاد شده که تبریک دکتر پزشکیان باعث ایجاد اصلاحاتی در ساختار ورزش و مشخصا سرمایه‌گذاری، برنامه‌ریزی و نگاه برابر شود. طبعا پرورش قهرمانان ملی کاری زمان‌بر است؛ اما از همین امروز می‌تواند با مشی و روالی تازه، از سر گرفته شود.

‌قهرمانی با روپوش سفید

نکته جالب‌توجهی که ریحانه مبینی را به یک شخصیت همه‌چیزتمام تبدیل می‌کند، این است که او دانشجوی رشته دندان‌پزشکی است و هم‌زمان که ورزشکار قابلی محسوب می‌شود، به عنوان یک جوان ایرانی مفهوم توانایی را رنگ‌آمیزی جدیدی کرده است.

موضوع زمانی تأمل‌برانگیزتر جلوه می‌کند که ماجرای درخواست یک قهرمان ورزشی برای تحصیل بدون کنکور در رشته پزشکی دانشگاه تهران و البته بلوای اخیر تحصیلات یک فوتبالیست برای فرار از خدمت سربازی را که در روز‌های گذشته به یکی از مهم‌ترین سوژه‌های رسانه‌ای کشور تبدیل شد، به یاد بیاوریم. ما مردمان خوشبختی هستیم که ریحانه مبینی را داریم تا به جوانانمان یادآوری کند موفقیت هیچ راه میان‌بری جز تلاش ندارد.