به گزارش شهرآرانیوز، مجید صفارینیا در همایش "جهانی عاری از خشونت" که عصر امروز در مشهد برگزار شد عنوان کرد: طبق یک برآورد آماری در سطح جهانی، رتبه ایران در حوزه سلامت اجتماعی در بین حدود ۱۷۹ کشور از دنیا ۱۲۳ است.
صفارینیا با بیان این مطلب که از زمان تأسیس شاخص "لواتوم" در سال ۲۰۰۶، که شامل ۱۲ شاخص مختلف است، ما توانستهایم وضعیت خود را مورد بررسی قرار دهیم، افزود: این ۱۲ شاخص شامل امنیت، آزادیهای فردی، حکمرانی خوب، سرمایه اجتماعی، وضعیت مشارکت، وضعیت بازار سرمایه، وضعیت اقتصادی، کیفیت زندگی، سلامت، آموزش و... است که در حال حاضر، رتبه ما ۱۲۳ است و دانمارک با رتبه ۱ و سوئد با رتبه ۲ در صدر جدول قرار دارند. جالب است بدانید که امارات متحده عربی با رتبه ۴۵ و ترکیه با رتبه ۹۵ نیز در این جدول جای دارند.
این استاد دانشگاه بیان کرد: به نظر میآید ما برای رسیدن به این شاخصها باید استانداردها را در سطح جامعه بالا ببریم که نیاز به عزم ملی دارد. نقطه شروع میتواند از خودمان باشد و در هر جایگاهی که هستیم آن را به خوبی انجام بدهیم.
وی تشریح کرد: هیجان خشم یک هیجان ثانویه است به این معنا که خشم، نتیجه بروز عامل اولیه است و به دلیل اینکه فرد، احساس ناامنی میکند خشم خود را نشان میدهد. فشارهای اقتصادی و مشکلات اجتماعی یکی از عوامل مؤثر بر پرخاشگری در جامعه ما هستند. آمار بیکاری در کشور ما بین ۲۵ تا ۳۶ درصد متغیر است و تورم روز به روز افزایش مییابد. نابرابری درآمدی و ادراک نابرابری اجتماعی نیز از دیگر مشکلاتی است که بر روی سلامت اجتماعی تأثیر میگذارد. بسیاری از خانوادهها نقش آرامشبخش خود را از دست دادهاند و این موضوع بر روی سلامت روانی افراد تأثیر منفی گذاشته است. همچنین، سبک فرزندپروری و مهارتهای زندگی نیز نیاز به توجه بیشتری دارند.
رئیس انجمن روشناسی اجتماعی ایران با اشاره به پیمایش ومطالعات آماری که وزارت بهداشت در سال ۱۴۰۱ انجام داده است، افزود: طبق این پیمایش، آمار اختلالات روانی در کشور ۲۵.۱ درصد است یعنی از هر چهار نفر در ایران، یک نفر دچار اختلالات روانی است که رتبه اول آن، مربوط به افسردگی و بعد از آن مربوط به اختلالات خلقی و اضطرابی است. ۶درصد از افراد، افکار خودکشی داشتند و ۲۶درصد از دانشجویان نیز دچار پرخاشگری فیزیکی بودند.
صفایینیا در پایان تاکید کرد: تنها راهکار مقابله با این وضعیت، ارتقای استانداردهای علمی و کیفی طبق ۱۲شاخصی که عنوان کردیم است که این موضوع، نیاز به عزم ملی و همکاری تمامی دستگاهها و ارگانها دارد تا به سطح مناسبی از سلامت اجتماعی دست یابیم.