نوستالوژی| جوانان جویای‌نام مشهدی در مصاف با بزرگان

حسین نخعی شریف|شهرآرانیوز، در قسمت گذشته به چگونگی شکل گیری تیم آتش نشانی مشهد و اولین حضورش در رقابت‌های حذفی باشگاه‌های کشور پرداختیم.  آن‌ها پس از محک زدن خود در جام حذفی، برای شرکت در رقابت‌های لیگ دسته سوم اعلام آمادگی کردند تا بهترین تصمیم ممکن را برای شروع گرفته باشند؛ رقابت‌هایی که قرار بود در ۲ گروه و به صورت متمرکز انجام شود و نماینده مشهد با تیم‌های اکباتان تهران، جام جم زاهدان، زغال سنگ کرمان، تابان بوشهر، خسرو پرویز انزلی، سیمان فارس و مؤسسه شماره ۳ فرح نوشهر در گروه یک قرار گرفت و در گروه دوم نیز تیم‌های گمرک اهواز، شهیاد فرح آباد، شهرداری خرمشهر، قند دزفول، زاگرس سنندج، اکباتان همدان، امیر کبیر کاشان و کمپیدرو تبریز قرار گرفتند.

اما فدراسیون فوتبال بنا به درخواست بعضی تیم‌ها و همچنین کاهش هزینه‌ها، تصمیم به حذف رقابت‌های دسته سوم و برگزاری سومین دوره لیگ دسته دوم در ۲ گروه گرفت! و به یک باره ۱۲ تیم بر تعداد تیم‌های دوره قبل افزود. در حالی که اولین دوره با ۱۰ و دومین دوره با ۱۲ تیم برگزار شده بود که طی مرور رقابت‌های ابومسلم در دسته دوم (سال ۱۳۵۶) با آن لیگ آشنا شدیم.

با این فرمول، برخی تیم‌ها نظیر نمایندگان زاهدان، سنندج، کاشان و... که توان رقابت به صورت دوره‌ای را نداشتند، از گردونه خارج و تیم‌های تهرانی و خوزستانی از این امتیاز نهایت استفاده را بردند تا با بیشترین تعداد تیم در این دوره حضور یابند. نماینده مشهد نیز ابتدا تصمیم به کناره گیری از این رقابت‌ها گرفت؛ زیرا در همین ایام که این تصمیم‌ها در فدراسیون فوتبال گرفته می‌شد، مسئولان ابومسلم برای حضور در لیگ ششم تخت جمشید سکان هدایت تیمشان را مجدد به حاج مهدی قیاسی سپرده بودند تا دیگر نماینده مشهد، بدون مربی بماند.

دکتر مستوفی، معاون اداری و مالی دانشگاه فردوسی، که بعد از عطا مهاجرانی، سکان هیئت فوتبال استان را در دست گرفته بود، با پشتکاری مثال زدنی ابتدا مسئولان شهرداری را مجدد مجاب به تیم داری کرد و در گام بعدی با حمایت از تیمی کاملا جوان به رشد استعداد‌های فوتبال استان کمک کرد تا سال‌ها فوتبال خراسان از تصمیم این غیور مرد سنندجی بهره‌مند باشد.

دکتر مستوفی ابتدا سراغ قاسم زردکانلو رفت، اما وی که تازه ازدواج کرده و در دانشگاه استخدام شده بود، چندان تمایلی به این کار نداشت؛ از این رو این مأموریت به اسماعیل شجیع که در عین جوانی مربیگری تیم نوجوانان استان و چند تیم باشگاهی را در کارنامه داشت، سپرده شد.

شجیع که در یکی از روستا‌های سرخس به شغل معلمی مشغول بود، با یک جیپ نظامی به مشهد فراخوانده شد و مستقیم به سر تمرین تیم ۲۵ شهریور رفت تا مشهدی‌ها با فرصت فدراسیون فوتبال، در حالی که قصد حضور در لیگ دسته سوم را داشتند، مهمان ناخوانده لیگ دسته دوم شوند. شجیع با فراخوان بازیکنان منتخب نوجوانان و جوانان استان به همراه دوسه بازیکن با تجربه عملا تیم جدیدی را تشکیل داد تا با این اقدام، خدمت بزرگی کرده باشد؛ اقدامی که فوتبال مشهد سال‌ها ثمراتش را چشید.

فدراسیون فوتبال همان گونه که ذکر شد، برای کاهش هزینه ها، تیم‌های استان‌های مجاور را در یک گروه قرار داد تا نماینده مشهد با تیم‌های آرارات، پهلوی (دژبان)، اکباتان، تهران جوان و راه آهن همگی از تهران، سپیدرود رشت، کمپیدرو تبریز، خانه جوانان ساری، توانیر کرمان، مخابرات بابل و سپاهان اصفهان دست وپنجه نرم کند. گروهی که آرارات، راه آهن و سپاهان اصفهان تجربه حضور در لیگ یک را داشتند و سپیدرود رشت نیز فصل پیش تا هفته آخر مدعی صعود بود. اکباتان و کمپیدرو هم با سرمایه گذاری فراوان هدفی جز صعود نداشتند.

با نگاهی به اسامی تیم‌های گروه دوم، به خوبی اختلاف سطح تیم‌های ۲ گروه مشخص می‌شود: الکترونیک شیراز، سیمان فارس، مجتمع گوشت خرم آباد، شیشه همدان، قند دزفول، بیژن سنندج، تابان و ایران جوان هر دو از بوشهر، هخامنش مسجد سلیمان، بیستون کرمانشاه، شهرداری خرمشهر و گمرک اهواز.
طبق برنامه مقرر شد پس از اتمام رقابت‌های مرحله اول، ۳ تیم برتر از هر گروه صعود و به صورت دوره‌ای مجدد رقابت کنند تا تکلیف ۲ تیم برتر برای صعود به لیگ دسته اول مشخص شود.

نماینده مشهد چنان که گفتیم، با مربیگری اسماعیل شجیع که جزو معدود مربیان مدرک دار آن زمان استان بود، با محمد هوشیار، حسین پاس، عباس حامد پروانه، منصور صفاری، محمد بکیان، حسن غیور نیا، علی اکبر متجدد، مهدی صیامی، محمد اعظم، محمد شهریاری، مرتضی خسرو منش، حسین عباسپور، منصور فتحعلی زاده، ناصر شریفی، علی‌اصغر جانداری، رضا سهبا، رضا حسن‌زاده، شهریار رضایی، بهروز صحابه و... که ترکیبی کاملا بومی و جوان بود، به این رقابت‌ها پای گذاشت.
آن‌ها برای آمادگی بیشتر یک هفته در روستای گراخک شاندیز به دعوت پدر یکی از بازیکنان تیم اردو زدند و ۲ نوبت صبح و عصر به تمرین پرداختند؛ امری که تا آن زمان زیاد مرسوم نبود.

نماینده مشهد در اولین هفته ۱۵ اردیبهشت ۱۳۵۷ در بابل به مصاف مخابرات این شهر رفت و در پایان با گلی که در دقیقه ۳۴ دریافت کرد، از اولین دیدارش دشتی حاصل نکرد. آن‌ها هفته بعد یعنی جمعه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۵۷ در ورزشگاه راه آهن به مصاف تهران جوان رفتند و از یک بازی بسته، یک امتیاز اندوختند. مشهدی‌ها در هفته سوم و چهارم نیز در تهران به میدان رفتند.  قرمز و زرد پوشان مشهدی، جمعه ۲۹ اردیبهشت ۵۷ در ورزشگاه اختصاصی ارامنه و در حضور حدود ۸ هزار تماشاگر به مصاف آرارات رفتند.  

نارنجی پوشان تهرانی که این فصل با به خدمت گرفتن رایکوف، مربی شاخص سال‌های گذشته تیم ملی و تاج و البته استمداد از متمولان ارمنی، از همه نظر آماده بودند، در یک بازی برتر با ۲ گل بر شاگردان اسماعیل شجیع پیروز شدند که یکی از آن‌ها گل به خودی مدافع این تیم بود (۴۰ آبو امیریان و ۵۱ عباس حامد پروانه، گل به خودی).  شاگردان جوان شجیع که تاکنون آفتاب و مهتاب ندیده بودند، دقایق اولیه بازی محو استادیوم و تماشاگران مختلط آن شده بودند، همان گونه که استخر شنای استادیوم هم برایشان تازگی داشت!

۲۵ شهریور در چهارمین هفته بار دیگر در ورزشگاه ارامنه و این بار به مصاف تیم پهلوی رفت؛ دیدار ۲ تیم فانوس به دست جدول که از ۳ بازی فقط یک امتیاز کسب کرده بودند. در این بازی که پیش بازی دیدار حساس آرارات و سپیدرود بود، حدود ۵ هزار تماشاگر شاهد یک بازی زیبا و پر گل بودند. مشهدی‌ها خیلی زود و در دقیقه ۱۸ توسط منصور صفاری، مدافع پیش تاخته خود، به گل رسیدند، اما در حالی که فقط ۳ دقیقه به پایان نیمه اول مانده بود، دروازه خود را توسط آلبرت باغومیان گشوده دیدند و ۲ دقیقه بعد هم مهدی فردعلی نیا گل دوم را وارد دروازه محمد هوشیار کرد.

اما محمد اعظم، هافبک تکنیکی، ۲۵ شهریور، بلافاصله با شروع نیمه دوم، بازی را به تساوی کشاند تا در پایان هفته چهارم حاصل کار نماینده مشهد ۲ امتیاز و رتبه یازدهم باشد.  تعطیلی رقابت‌های لیگ دسته اول به خاطر تشکیل اردوی تیم ملی به منظور شرکت در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین نه تنها این رقابت‌ها را در کانون توجه علاقه‌مندان قرار داده بود، بلکه باعث شده بود داوران مطرح و نامی نیز در این مسابقات سوت بزنند. هادی دزفولی، جمشید اخباری، رضا غیاثی و مجدد هادی دزفولی، قاضیان ۴ دیدار نخست نماینده خراسان بودند.