استارت المپیک از ورزشگاه شیک

مرتضی اخوان - درست شبیه قبل، با همان لبخند‌ها و نگاه‌هایی که گویی سال‌هاست می‌شناسدت. برای برخی از ورزشکاران، زندگی به ۲ بخش تقسیم می‌شود: قبل از کسب مدال المپیک و بعد از آن. اما زندگی و لبخندهایش برای ستاره فروتن دوومیدانی ایران یک‌رنگ است. لبخند‌های احسان همان است که درست ۷ سال قبل، پیش از اعزام به المپیک ۲۰۱۲ لندن، بر صورتش نقش می‌بست، همان‌قدر ساده و صمیمی. تنها مدال‌آور تاریخ دوومیدانی ایران در المپیک برای گذراندن اردویی یک‌هفته‌ای به مشهد آمده است و در ورزشگاه شیک شهر، مشغول آماده‌سازی خود برای مسابقات جهانی است. اکنون احسان حدادی تا المپیک ۲۰۲۰ توکیو مسیری چندان طولانی در پیش ندارد و خودش امیدوار است بتواند دومین مدال المپیکی خود و تاریخ دوومیدانی ایران در این مسابقات را به دست آورد. سال‌ها پیش، مرحوم برقچی، پیش‌کسوت دوومیدانی مشهد، در سالن تمرین، چشمش ستاره را گرفته بود. همان موقع بود که برقچی گفته بود: «این پسر در آینده قهرمان بزرگی می‌شود.» پیش‌بینی‌ای که به حقیقت پیوست و احسان حدادی به مرد افسانه‌ای دوومیدانی ایران بدل شد.

تأخیر احسان و ماجرای اسب
کمی دیرتر از موعد وارد ورزشگاه می‌شود و در اولین برخورد، ماجرای تأخیرش را بیان می‌کند. حدادی که شب قبل برای اسب‌سواری به پیست رفته، با نظر فیزیوتراپ روسش، بیشتر استراحت کرده است. به همین علت، دیرتر به پیست تارتان ورزشگاه امام رضا آمده است. ستاره با زبانی شیرین می‌گوید: «فکر نمی‌کردم اسب‌سواری این‌قدر فشار بیاورد. تمام بدنم درد می‌کرد و روی تخت هتل ولو شده بودم. من هم وزنم سنگین است. طفلی اسب بنده خدا! روی زانوهایش راه می‌رفت.»

ایگور بود، مک نبود!
حضور فیزیوتراپ روس در کنار حدادی هنگام تمرین و حضور نیافتن مربی آمریکایی‌اش از نکات برجسته تمرین روز گذشته قهرمان بود. ایگور مازگوف دومین روسی است که حدادی در این سال‌ها با او کار کرده است. مربی روس سابقش که او را به نقره المپیک لندن رساند اکنون پیرتر از آن است که احسان را همراهی کند. در عوض، مک ویلیامز آمریکایی قرار است حدادی را به عنوان مربی، در مسابقات جهانی و مسیر المپیک همراهی کند. البته به گفته حدادی، مک به دلیل مشکلات سیاسی به ایران نمی‌آید و در اردو‌های خارجی او را همراهی می‌کند، زیرا حضور مربی آمریکایی در ایران به خاطر مشکلات سیاسی ۲ کشور موجب آزار و اذیت او از سوی دولت آمریکا می‌شود.

دیسک‌های همیشگی الماس
ستاره سی‌وچهارساله دوومیدانی ایران به زبان‌های انگلیسی و البته روسی مسلط است. صحبت‌های او و ایگور بیشتر به زبان روسی است. ایگور، حدادی را ماساژ می‌دهد و برای تمرین آماده می‌کند. در همین حین، فیزیوتراپ روس که از استاندارد‌های ورزشگاه شیک به وجد آمده است، از حدادی درباره مجموعه می‌پرسد. حدادی به او توضیح می‌دهد این ورزشگاه یک مجموعه ورزشی چندمنظوره و متعلق به آستان قدس رضوی است. بعد هم نوبت بازی‌بازی ستاره با دیسک‌هایش می‌شود، ۳ دیسک که در میان آن‌ها هیچ نشانی از آن دیسک معروف المپیکی نیست. وقتی از او ماجرا را جویا می‌شویم، می‌گوید: «این دیسک‌ها مربوط به مسابقات آسیایی و لیگ الماس است. آن دیسک المپیکی را همراهم نیاورده‌ام و در تهران است.» لابه‌لای وسایل تمرین حدادی، پیراهن مشهور منقش به طرح ایرانی دیده می‌شود، همان پیراهنی که در لیگ الماس سر و صدای زیادی به پا کرد.

ارتباط زنده و کسب اجازه از امام رضا (ع)
گوشی تلفن همراه حدادی در دستان یکی از همراهانش شروع به گرفتن ارتباط زنده در صفحه شخصی‌اش می‌کند: ارتباط زنده اینستاگرامی ستاره با هوادارانش. حدادی به میان فنس می‌رود. دیسک را به دست می‌گیرد. سرش را بالا می‌گیرد و می‌گوید: «با کسب اجازه از محضر امام رضا (ع)، می‌رویم تا تمریناتمان در ورزشگاه امام رضا‌را شروع کنیم. همیشه حسرت این را می‌خوردم که چرا در کشور ما که مدال المپیکی در دوومیدانی داریم و مردم به این رشته علاقه‌مندند، یک دایره، فنس و ورزشگاه استاندارد نداریم. اما الان از برکت امام هشتم (ع) این ورزشگاه با استاندارد‌های لازم وجود دارد. امیدوارم به‌زودی در اینجا یک دوره مسابقات جایزه بزرگ برگزار شود تا جوان‌های ما به ورزش دوومیدانی بیشتر رو بیاورند. اگر ورزش دوومیدانی ما قوی باشد، بی‌تردید سایر ورزش‌های ما هم قوی می‌شود چرا که دوومیدانی مادر همه ورزش‌هاست.»

ورزشگاه شیک، میزبان دایمون لیگ؟!
پیشنهاد احسان روی میز مدیران آستان قدس رضوی است. می‌گوید برای برگزاری یک دوره مسابقات جایزه بزرگ دایمون لیگ به مسئولان ورزشگاه امام‌رضا (ع) پیشنهاد داده است، پیشنهادی که اگر عملی شود، مشهد می‌توانند میزبان چهره‌های نامی دوومیدانی جهان باشند، مسابقاتی که می‌تواند بعد از دور قطر به مشهد بیاید و اینجا برگزار شود. حدادی برای این پیشنهادش دفاع هم دارد. او می‌گوید: «این ورزشگاه استاندارد‌های خوبی دارد و در ایران بهترین است. شما ورزشگاه آفتاب تهران را ببینید! آنجا باد توی سینه ورزشکار است و اصلا ورزشگاه را اشتباه ساخته‌اند! در غیر استاندارد بودن آنجا همین بس که رکورد‌های ما را دست‌کم ۴ متر کم می‌کند.»