جهانی‌شدن هندبال ایران به‌سبک خراسانی

احسان خزاعی | شهرآرانیوز؛ هندبال ایران دوباره جهانی شد. این خبر کوتاه، بی‌تردید مهم‌ترین عبارت خبری هندبال کشور در ۷‌سال گذشته است. حالا پسر‌های بلند‌بالای هندبال ایران، مشتاق‌ترین‌ها برای رسیدن زمستان سال آینده هستند؛ زمانی که باید در مسابقات هندبال قهرمانی مردان جهان به میدان بروند. پیش از آن، اما سودایی دیگر نیز دارند؛ ایستادن روی یکی از سکو‌های قهرمانی مسابقات قهرمانی آسیا.

این‌یکی شاید در همین زمستان و پیش از آنکه انتظار برف سال بعد را بکشند، برایشان عنوانی تاریخی به‌همراه بیاورد؛ عنوانی که پیش‌از‌این برای هندبال ایران به دست نیامده است. ما پیش از این نایب‌قهرمانی بازی‌های آسیایی و مقام سوم هندبال قهرمانی مردان آسیا را تجربه کرده‌ایم و حالا این فرصت را داریم که با حضور در فینال، فرصت کسب جایگاهی بهتر در قهرمانی آسیا را داشته باشیم. پسر‌های جنگجوی هندبال ما، حالا که بلیت سوئد و لهستان را در جیب گذاشته‌اند، باید برای مدالی خوش‌رنگ در آسیا بجنگند.

کاپیتان مشهدی و خراسانی‌های تأثیرگذار

مهرداد صمصامی پسر مراغه است، اما سال‌هاست که در مشهد زندگی می‌کند و همشهری ما محسوب می‌شود. به‌جز او، اما تیم‌ملی هندبال ایران ۳ بازیکن مشهدی دیگر نیز دارد؛ محمدرضا اورعی و محمدرضا کاظمی، ۲ جوانی که بی‌تردید آینده درخشانی پیش‌رو دارند و مسابقات قهرمانی جهان می‌تواند سکوی پرشی برای آن‌ها باشد و مجتبی حیدرپور، بازیکن باتجربه و کاپیتان تیم‌ملی هندبال ایران که تیمش قرار است مثل خود او، دومین حضور جهانی را تجربه کند. یونس آثاری و امیدرضا سرپوشی‌سبزواری را نیز که به این فهرست اضافه کنیم، در‌می‌یابیم که خراسان سال‌هاست در لیگ برتر بزرگ‌سالان حضور ندارد، اما هنوز معدن استعداد در هندبال است و همچنان یکی از ستون‌های تیم‌ملی به‌شمار می‌رود.

در همین بازی حماسی و حساس مقابل کویت که ۲۷‌بر‌۲۶ به سود ایران خاتمه یافت و برای کشورمان کسب سهمیه جهانی را به‌همراه داشت، ۱۷‌گل از جمع گل‌های زده ایران را خراسانی‌های تیم به ثمر رساندند؛ ۷ گل را یونس آثاری زد و ۴ گل را کاپیتان حیدرپور به ثمر رساند و محمدرضا اورعی و محمدرضا کاظمی، هر کدام ۳ گل به ثمر رساندند.
افسوس که این استعداد‌ها در دیار خودمان قدر نمی‌بینند و هیچ‌کس دل‌سوز هندبال نیست؛ به‌ویژه آن‌ها که سال‌هاست داعیه‌دار هندبال استان هستند و همیشه در بطن کار حضور داشته‌اند.

باید پاشنه‌آشیل را دید

تیم‌ملی هندبال ایران تا اینجای مسابقات همه حریفانش را با شکست بدرقه کرده و این البته اتفاق خوبی است، اما این مهم و کسب سهمیه جهانی نباید سبب شود که ضعف بزرگ تیم را نادیده بگیریم. هندبال ما هنوز و همچنان به‌روال همه سال‌ها، در ساختار دفاعی با مشکل روبه‌روست، به‌ویژه وقتی نیاز باشد بنا به ضرورت، کمی بازتر دفاع کند، در سیستم‌های دفاعی بازتر، پوشش، جای‌گیری و وجود هماهنگی برای انجام بموقع این دو، بسیار ضروری است و این دقیقا همان پاشنه‌آشیلی است که سبب می‌شود به‌طور‌مثال ما ۲۹ گل از تیم نه‌چندان‌قدرتمند هند بخوریم یا در همین بازی با کویت، چند بار بازی پیش‌افتاده را به تساوی بکشانیم و در دقایقی حتی عقب بمانیم. برای حل این مسئله یک راهکار شاید توجه باشگاه‌های ما به این موضوع و تلاش برای به کارگیری این نوع سیستم‌ها در سطح باشگاهی باشد.

راه حل ریشه‌ای‌تر، به‌کارگیری سیستم‌های متنوع و به‌روز دفاعی در تیم‌های پایه است و البته چاره کوتاه‌مدت این معضل برای آماده‌شدن تا مسابقات جهانی، شاید رویارویی با تیم‌های بزرگ و کسب تجربه و هماهنگی در دیدار‌های سخت و بزرگ باشد؛ اتفاقی که در اردوی اسپانیا و تقابل با تیم‌های لهستان و اسپانیا پیش آمد و باید امیدوار بود که پیش از رقابت‌های جهانی سال آینده، فدراسیون باز هم چنین‌فرصت‌هایی را برای ملی‌پوشان ما فراهم کند. حضوری در خور در مسابقات هندبال قهرمانی جهان، می‌تواند آینده هندبال ایران را چند مرحله ارتقا بدهد و از این رو نباید از فرصت پیش آمده به‌راحتی گذشت، فرصتی که هندبال ما را زنده خواهد کرد.