در این مطلب نمایش «بیست و هفت سالگی» به‌کارگردانی عبدالله برجسته را بررسی می‌کنیم که چطور در جریان اجرای یک نمایش چهار سویه که در طراحی صحنه و به پیوست آن طراحی نور ، با ایجاد بُعد و فضا، توانسته است جزیی از یک وحدت هنری، در خلق نمایش باشد.