عاطفه جعفری

ما که با هم از مشهد راهی شده بودیم، دوست داشتیم باهم به خانه برگردیم؛ مخصوصاً حالا که دخترک دوساله ام حسابی با همسفرانش اُنس گرفته است و به مادر زهرا می‌گوید « عزیز».

به زیبایی و معنای اسم حسن فکر می‌کنم، به امام دوممان، به غربتشان به حُسن خُلقشان.

هردو ما ایمان آوردیم به اشک‌هایی که او را به زیارت اربعین رساندند و به زیارت شب آخری که آرزوی مادر شدن را برآورده کرد.

همین چند روز پیش گزارشی از محمد موسی، شاعر فلسطینی، می‌خواندم درباره آتش سوزی‌های گسترده کتابخانه‌ها و نابودی کتاب در غزه.

داشتیم با همسرم از مسیری عبور می‌کردیم که ظاهرا کبوتری گوشه پیاده رو افتاده بوده و دور خودش می‌چرخید.

شب هفتم محرم طبق رسم مردم افغانستان علم کِشی می‌کردند و توی کوچه از خانه یکی از سادات محل تا مسجد دنبال دسته حرکت می‌کردیم و بعد که دسته عزاداران به مسجد می‌رسید خودم را می‌رساندم طبقه بالای مسجد که بتوانم با دقت بابا را ببینم.

تصاویر بار‌ها و بار‌ها از جلو چشمم عبور می‌کنند و من به این فکر می‌کنم که این انسان نیست که در آتش ظلم می‌سوزد بلکه انسانیت دود می‌شود.