عاطفه جعفری
آخرین مطالب عاطفه جعفری
کدامین آسمان دارد از این خورشید پیداتر
سال‌های اول شاعری بود که جلسه شعری به مناسبت ولادت امام هشتم (ع) دعوت شدم و باید شعری برای ولادتشان می‌نوشتم و زمان زیادی هم نداشتم.
جشن گل سرخ
راستش متولد ایرانم و از سمت پدر اصالتم به افغانستان برمی‌گردد. پس طبیعی است که با سنت‌های افغانستان زیاد آشنا نباشم.
دلم کبوتری بود که پر‌می‌کشید به هوای او
مرور این خاطره را از کجا شروع کنم؟ کارت‌های ورود را از حوزه‌هنری گرفتیم و با اتوبوس‌ها راهی بیت رهبر معظم انقلاب شدیم.
هنوز هم می‌شود به امیدشان نفس کشید
سیدحسن نصرالله و شیخ صفی‌الدین جسمانی اگر فرماندهان و رؤسای حزب‌الله بودند امروز با ابعاد روحانی‌شان نزد خداوند واسطه‌های الهی‌اند و بیش‌از‌پیش در خدمت مقاومت هستند.
من هم شمعی روشن می‌کنم
در خیابان‌های تهران چند بیلبورد دیدم که نوشته بود: ز پیمان نگردند ایرانیان... و پایین بیلبورد تاریخ تشییع سید مقاومت را اعلام کرده بودند. خاطرم آمد ضحی گفته بود: مادرش چمدان بسته و همین روز‌ها راهی بیروت است.
یک‌جمعه هم از گذار ایام بپرس
کنترل تلویزیون را برداشتم و شبکه‌ها را یکی پس‌از‌دیگری بالا و پایین کردم. شبکه۲ داشت بخشی از زندگی مادر شهید بهروز صبوری را نشان می‌داد.
در تب‌وتاب رفتنم
ولادت‌های عزیز شعبان گذشت و من هنوز نتوانسته‌ام خودم را برسانم حرم؛ ما مشهدی‌ها رسم داریم که مناسبت‌ها را کنار اماممان باشیم، ولی نشد.
امام رضا (ع) دعای مستجاب ماست
دیشب همسرم می‌گفت: این‌روز‌ها خیلی به این فکر می‌کنم که هرکدام از ما انسان‌ها دعای مستجاب دیگری هستیم.
سند کربلا روایت توست
حس و حالم غریب بود و حضرت زینب (س) را تصور می‌کردم که گاهی پیش حضرت سکینه (س) است و گاهی غمخوار رباب (س) خودم را کنار رقیه سه‌ساله می‌دیدم و دلداری‌اش می‌دادم.
آرزو در ایوان مقصوره
دخترکی که چشمش دنبال کبوتری می‌دوید و با هر پرواز کبوتر ذوق می‌کرد، حسابی حواسم را پرت کرد و افکارم را به‌هم ریخت، زیر لب گفتم: کاش الآن هم‌سن تو می‌بودم وروجک!
دست امام (ع) روی قلب ماست
به این فکر می‌کنم که اگر آنفلوانزا گریبانم را نگرفته بود، حتما از خانه بیرون می‌زدم و از سفیدپوش شدن زمین لذت می‌بردم یا مثلا بچه را می‌پوشاندیم و می‌بردیم وسط پارک و چندتا عکس برفی می‌گرفتیم.
شکر که زیر سایه امام رئوفیم
مرداد سال ۱۳۹۶ بود که برای یک اردوی شعر به تهران رفته‌بودم. سه روز بعد وقتی به مشهد برگشته بودم پیامکی برایم آمد و متنش این بود که، صادق شهید شده!
روسری سنا، یادگار صحن غدیر بود
از ورودی شیرازی وارد حرم مطهر شدم. دخترم دوید سمت گل‌هایی که ابتدای ورودی را زینت داده‌اند ایستاد کنار دوتا خانم عرب. خوششان آمد و با بچه عکس گرفتند.
بلیتی که امام رضا (ع) صادر کرد
ما که با هم از مشهد راهی شده بودیم، دوست داشتیم باهم به خانه برگردیم؛ مخصوصاً حالا که دخترک دوساله ام حسابی با همسفرانش اُنس گرفته است و به مادر زهرا می‌گوید « عزیز».
حُسن جهان از نام حسن (ع) است
به زیبایی و معنای اسم حسن فکر می‌کنم، به امام دوممان، به غربتشان به حُسن خُلقشان.
همین که در حرمش می‌روی به یادم باش
هردو ما ایمان آوردیم به اشک‌هایی که او را به زیارت اربعین رساندند و به زیارت شب آخری که آرزوی مادر شدن را برآورده کرد.
ترسی نیست وقتی عَلَم اینجاست
همین چند روز پیش گزارشی از محمد موسی، شاعر فلسطینی، می‌خواندم درباره آتش سوزی‌های گسترده کتابخانه‌ها و نابودی کتاب در غزه.
ز دریای کراماتت شده دامانِ صحرا تر
داشتیم با همسرم از مسیری عبور می‌کردیم که ظاهرا کبوتری گوشه پیاده رو افتاده بوده و دور خودش می‌چرخید.
زیر علم‌های شهر، جان‌ها فدای عباس (ع)
شب هفتم محرم طبق رسم مردم افغانستان علم کِشی می‌کردند و توی کوچه از خانه یکی از سادات محل تا مسجد دنبال دسته حرکت می‌کردیم و بعد که دسته عزاداران به مسجد می‌رسید خودم را می‌رساندم طبقه بالای مسجد که بتوانم با دقت بابا را ببینم.
۱ بعدی
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.