حجت الاسلام محمد علی ابطحی
فعال سیاسی
حرمت‌گذاری به مردم، پایه جدی و دلیل اصلی پیروزی انقلاب اسلامی بود. در ۴ دهه پیش و در بحبوحه انقلاب اسلامی، تنها اتکای رهبری انقلاب نیز بر مردم بوده است. در آن دوران مبارزه مسلحانه یک شیوه رایج بود. گروه‌های مسلح پیشتاز می‌شدند و در خیلی از نقاط دنیا حکومت ساقط می‌کردند. در ایران هم گروه‌های چریکی آماده و پرسابقه در مبارزه مسلحانه بودند؛ اما امام خمینی (ره) این امتیاز را داشت که شعارش مردم و همه با هم بود و گروه‌های مسلح را تحویل نگرفت و متکی به شعار‌های خیابانی، انقلاب را پیش برد. مسئولان هم به اجبار مردم‌محور بودند و همه حرمت فراوانی برای مردم قائل بودند.
در زمان تهیه قانون اساسی هم مردم ملاک بودند. حتی اگر می‌خواستند قانونی را تصویب کنند، توجه به افکار عمومی زیاد بود. به همین دلیل ایران از همان موقع تاکنون تقریبا هرسال یک انتخابات داشت تا اتکا به مردم جدی باشد. البته توجه واقعی به نقش مردم در مواردی از نظر شکلی باقی ماند، ولی از نظر محتوایی خدشه پیدا کرد.
ماجرای بنزین، یکی از اتفاقات زمینه‌ساز بی‌حرمتی به مردم بود. آغاز این اتفاق با غافل‌گیری تغییر نرخ بنزین بود. محرمانه نگه داشتن زمان تغییر نرخ بنزین و بی‌اطلاعی مردم و توضیح ندادن به آن‌ها، اولین اهانت بود. بی‌خبری مجلس شورای اسلامی و اعلام این بی‌خبری از سوی جناح‌های مختلف مجلس، نشان از این بی‌حرمتی داشت. مراجع تقلید هم از آن اطلاعی نداشتند.
تغییر نرخ بنزین به‌ویژه وقتی قرار است با بودجه آن برای بخش عمده‌ای جبران مالی شود، با حرمت‌گذاری به مردم و شفاف کردن دلایل آن، می‌توانست هم آمادگی امنیتی بیشتری ایجاد کند و هم مردم خود را در این تصمیم‌گیری شریک می‌دانستند و بحران و آشوب کمتری تصور می‌شد.
بعد از اتفاقات تلخ روز‌های شنبه و یکشنبه، همچنان این بی‌حرمتی ادامه داشت. مصاحبه رئیس‌جمهور که از زمان این کار مهم اعلام بی‌اطلاعی می‌کرد، خودش بی‌حرمتی به مردم بود. حتی اگر رئیس‌جمهور زمان تغییر نرخ را هم نمی‌دانست، به احترام مردم خشمگین نباید این موضوع را مطرح می‌کرد.
این اتفاقات پیش‌بینی‌نشدنی نبود. لحن گفتار همراه با خنده رئیس‌جمهور، پس از این‌همه کشته و تخریب و رنج مردم، معنایی جز بی‌حرمتی به مردم نداشت.
وصل کردن قطره‌چکانی اینترنت با تأکید بر اینکه مردمی که آرام‌ترند زودتر اینترنت‌شان وصل می‌شود، هیج نسبتی با حرمت‌گذاری به مردم نداشت. مصاحبه وزیر کشور هم بی‌توجهی به واقعیت جامعه بود. همه‌چیز دست به دست هم داد تا کلاف سردرگم عصبانیت مردم درهم پیچیده‌تر شود. همه مشکلات کشور در این سال‌ها وقتی اوج گرفته است که مردم احساس بی‌حرمتی کرده‌اند. آیا به نظرات مردم و حرمت آن‌ها پس از این اتفاقات تلخ توجه می‌شود؟
در زمان تهیه قانون اساسی هم مردم ملاک بودند. حتی اگر می‌خواستند قانونی را تصویب کنند، توجه به افکار عمومی زیاد بود. به همین دلیل ایران از همان موقع تاکنون تقریبا هرسال یک انتخابات داشت تا اتکا به مردم جدی باشد. البته توجه واقعی به نقش مردم در مواردی از نظر شکلی باقی ماند، ولی از نظر محتوایی خدشه پیدا کرد.
ماجرای بنزین، یکی از اتفاقات زمینه‌ساز بی‌حرمتی به مردم بود. آغاز این اتفاق با غافل‌گیری تغییر نرخ بنزین بود. محرمانه نگه داشتن زمان تغییر نرخ بنزین و بی‌اطلاعی مردم و توضیح ندادن به آن‌ها، اولین اهانت بود. بی‌خبری مجلس شورای اسلامی و اعلام این بی‌خبری از سوی جناح‌های مختلف مجلس، نشان از این بی‌حرمتی داشت. مراجع تقلید هم از آن اطلاعی نداشتند.
تغییر نرخ بنزین به‌ویژه وقتی قرار است با بودجه آن برای بخش عمده‌ای جبران مالی شود، با حرمت‌گذاری به مردم و شفاف کردن دلایل آن، می‌توانست هم آمادگی امنیتی بیشتری ایجاد کند و هم مردم خود را در این تصمیم‌گیری شریک می‌دانستند و بحران و آشوب کمتری تصور می‌شد.
بعد از اتفاقات تلخ روز‌های شنبه و یکشنبه، همچنان این بی‌حرمتی ادامه داشت. مصاحبه رئیس‌جمهور که از زمان این کار مهم اعلام بی‌اطلاعی می‌کرد، خودش بی‌حرمتی به مردم بود. حتی اگر رئیس‌جمهور زمان تغییر نرخ را هم نمی‌دانست، به احترام مردم خشمگین نباید این موضوع را مطرح می‌کرد.
این اتفاقات پیش‌بینی‌نشدنی نبود. لحن گفتار همراه با خنده رئیس‌جمهور، پس از این‌همه کشته و تخریب و رنج مردم، معنایی جز بی‌حرمتی به مردم نداشت.
وصل کردن قطره‌چکانی اینترنت با تأکید بر اینکه مردمی که آرام‌ترند زودتر اینترنت‌شان وصل می‌شود، هیج نسبتی با حرمت‌گذاری به مردم نداشت. مصاحبه وزیر کشور هم بی‌توجهی به واقعیت جامعه بود. همه‌چیز دست به دست هم داد تا کلاف سردرگم عصبانیت مردم درهم پیچیده‌تر شود. همه مشکلات کشور در این سال‌ها وقتی اوج گرفته است که مردم احساس بی‌حرمتی کرده‌اند. آیا به نظرات مردم و حرمت آن‌ها پس از این اتفاقات تلخ توجه می‌شود؟