وسایل بازی و ورزش پارکی معلولان مشهدی در وضعیت نامناسب

الهام مهدیزاده | شهرآرانیوز - همین آبان‌ماه پارسال بود که ایده خوب مدیریت‌شهری در هشت بوستان مشهد عملیاتی شد و خنده بر لب کودکان توان‌یاب نشاند.

هشت بوستان به فضای بازی برای معلولان تجهیز شد تا ثابت شود که کودکان معلول و کم‌توان با دیگر شهروندان تفاوتی ندارند و باید آن‌ها هم از فضای بازی پارکی استفاده کنند. با این‌حال و با گذشت این مدت، محوطه فضای بازی کودکان توان‌یاب هنوز غریبه‌ای در دل بوستان است. شهروندان زیادی از وجود چنین محوطه‌ای اصلا آگاهی ندارند.

وسایلی که جانمایی شده، هنوز برای کودکان غریبه است و نمی‌دانند استفاده از این وسایل بازی برای دوستان کم‌توانشان است.

طرح تجهیز بوستان‌های شهر به فضای بازی توان‌یابان ایده خوبی بود، اما در مرحله اجرا، آن‌گونه که انتظار می‌رفت، به نتایج مطلوبی نرسیده است.

دیروز برای تهیه گزارش میدانی راهی بوستان پردیس در بولوار توس شدیم و از فضا‌های بهسازی‌شده آن گزارشی تهیه کردیم که در ادامه می‌خوانید.

تاب ثابت!

بوستان پردیس درست مقابل توس ۳۳ و ۳۵ است. فاصله کمی با آسایشگاه توان‌یابان فیاض‌بخش دارد و جانمایی فضای بازی برای کودکان توان‌یاب به‌درستی انجام شده است. از در ورودی خیابان توس وارد می‌شویم.

نشانی محوطه بازی کودکان معلول را از کارگری که در حال آبیاری فضای سبز بوستان است، پرسیدم. پاسخ داد: همین مسیر را تا آخر بروید، بعد از کیوسک پلیس راهور. به محل جانمایی وسایل بازی کودکان توان‌یاب رسیدم.

مستقیم به سراغ وسایل بازی بچه‌های توان‌یاب رفتم. دستی به تاب ویژه معلولان توان‌یاب جسمی‌حرکتی می‌زنم، اما تاب تکان نمی‌خورد.

کف آن را به زمین ثابت کرده‌اند و دور دسته‌های تاب سیم مفتول بسته‌اند و تکان نمی‌خورد.

سرویس بهداشتی هست، اما بسته است!

سرویس بهداشتی مخصوص توان‌یابان کمی آن طرف‌تر از محل بازی کودکان جانمایی شده است. روی درش تصویر صندلی چرخ‌دار به چشم می‌خورد. می‌خواهم فضای داخل سرویس‌بهداشتی را ببینم، اما قفلش آویزان است.

یکی از شهروندان که متوجه می‌شود، می‌گوید: این سرویس‌بهداشتی فقط برای اینکه مسئولان شعار بدهند ما برای توان‌یابان خدمات می‌دهیم، ساخته شده است، وگرنه کاربرد دیگری ندارد. به گمانم محل نگهداری تجهیزات فضای سبز بوستان باشد.

او ادامه می‌دهد: همین دو روز پیش خانواده‌ای از زائران را در این بوستان دیدم که ته‌لهجه تبریزی داشتند. دنبال سرویس‌بهداشتی برای برادر معلولشان بودند و نشانی اینجا را دادم، اما متأسفانه با در بسته روبه‌رو شدند. وقتی نظارت نباشد، همین می‌شود.

چرخ‌وفلکی که دیگر نیست

به سراغ یکی دیگر از وسایل بازی می‌روم. روی تابلو راهنما نوشته شده است «گردان» (چرخ‌وفلک) و دو تصویر صندلی چرخ‌دار در دو طرف تابلو به چشم می‌خورد. چرخ‌وفلک توان‌یابان به‌طور کلی شکسته است و آن را برعکس کرده‌اند و دیگر نمی‌شود از آن استفاده کرد. اینکه چطور به این حال و روز افتاده، تعجب‌برانگیز است. با حسین مهدوی که از روستای کشف برای تفریح به این بوستان آمده است، هم‌کلام می‌شوم.

او می‌گوید: هفته‌ای دوسه مرتبه با خانواده به این بوستان می‌آییم. چندی پیش شاهد بودم که ده‌دوازده نفر از نونهالان و نوجوانان سوار بر همین چرخ‌وفلک هستند. به‌سختی آن را می‌چرخاندند. تذکر دادم، اما توجهی نکردند. معلوم است که این وسیله دوام نمی‌آورد و اینکه به این حال‌وروز افتاده است، نباید تعجب کرد. کمی آن طرف‌تر به سراغ الاکلنگ معلولان جسمی‌حرکتی می‌روم. الاکلنگ هم ثابت شده است و هیچ تکانی نمی‌خورد.

هزینه‌تراشی برای بیت‌المال

یکی دیگر از شهروندان پس از اینکه متوجه می‌شود برای تهیه گزارش آمده‌ایم، به سراغمان می‌آید و می‌گوید: نشانی را راحت پیدا کردید؟ از کجا می‌دانستید این بوستان هم چنین فضایی دارد؟0

علی عباسی که خودش را یکی از مخاطبان شهرآرا معرفی می‌کند، ادامه می‌هد: به‌جرئت می‌توانم بگویم که اهالی محله از وجود این فضای بازی برای کودکان توان‌یاب بی‌خبرند.

البته همان بهتر که اطلاعی نداشته باشند! علتش را می‌پرسم. پاسخ می‌دهد: وسایل بازی به نام توان‌یابان نصب شده است، اما کودکان سالم از آن‌ها استفاده می‌کنند. به همین علت وسایل خیلی زود از کار می‌افتند و تعمیر و نگهداری‌شان هزینه دارد.‌ای کاش فرهنگ‌سازی می‌شد و این همه هزینه برای بیت‌المال‌
نمی‌تراشیدند.

ایده خوب، اجرای ناقص

یکی از شهروندان که نوه‌اش را برای بازی به بوستان پردیس آورده است، به جمع ما اضافه می‌شود و رشته کلام را به دست می‌گیرد و می‌گوید: ایده شهرداری برای تجهیز این بوستان برای توان‌یابان ایده قشنگی بوده، اما قشنگ‌تر از آن فرهنگ‌سازی است.‌ای کاش چندماه یک مأمور اینجا می‌گذاشتند تا تذکر بدهد و نحوه صحیح استفاده از این تجهیزات را آموزش دهد. او در ادامه بیان می‌کند: بار‌ها در همین محوطه بازی شاهد آسیب دیدن کودکان و نوجوانان بوده‌ام. روی تابلو‌های هر وسیله ساز و کار استفاده آن نصب شده است، اما والدین و بچه‌ها توجهی نمی‌کنند و بار‌ها حادثه رخ داده است.

بررسی ما نشان می‌دهد ایده‌ای که به خوبی و با هدف خدمت به جامعه توان یابان از مرحله طرح به اجرا رسید، نتوانسته است آن‌گونه که باید دردی از توان‌یابان شهر مشهد دوا کند.