حجت به کمال رسیده

ربیع الاول ماهی است که در آن خداوند رحمت و برکات خود را به مردم ارزانی داشته است. یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های خداوند که کمال لطف و عنایتش را به بندگان خود نمایان می‌سازد، اعطای ستارگان هدایتش به بشریت است؛ همان‌ها که پاک و منزه از هر صفت ناپسند، آراسته به صفات شایسته و ناب انسانی و واسطۀ فیض الهی هستند.

ایشان که به یاری حق تعالی و انتخاب بهترین روش و منش و رفتار و پرهیز از هرگونه زشتی و پلیدی در زندگی خود به کمال انسانیت دست یافته اند، بهترین و پاک‌ترین ظرف برای دریافت برکت‌ها و نعمت‌ها و رحمت‌های الهی و اعطای آن به دیگر مخلوقات به ویژه اشرف آن‌ها هستند. این نیک سیرتان و پاک سرشتان که یا پیامبرانند یا امامان، در حقیقت حجت خداوند روی زمین هستند.

واژه «حجت» در لغت عرب به معنای دلیل و برهان و چیزی است که به وسیله آن پیروزی در مقابل خصم حاصل می‌شود. وجود این انسان‌های پاک در میان نوع بشر حاکی از وجود ظرفیت لازم در هر انسانی برای رسیدن به کمال و مدارج والای انسانی است.

در حقیقت حضور حجت خدا روی زمین در هر عصر و زمانی هم ذاتش دلیل و برهانی است بر وجود استعداد و آمادگی نوع انسان‌ها در رسیدن به کمالات برتر و هم عملش در ارشاد و هدایتگری بشر به نیکوترین مسیر، حجتی است کامل که عذر و بهانۀ بی خبری را از هر بهانه جویی می‌گیرد. بر اساس روایتی از امام باقر (ع) زمین تا روز قیامت از حجت خالی نمی‌ماند. (کمال الدین و تمام النعمه، جلد۱، صفحه ۲۳۳)

در عصر حاضر امام زمان (ارواحنا فداه) آن حجت به کمال رسیدۀ خداوند مهربان است که واسطۀ رساندن فیض الهی برای تمام بشریت است؛ اگرچه به میزان ظرفیت آن‌ها است. آنچه در این مجال بیانش ضروری به نظر می‌رسد آن است که از افسوسی عظیم پرده برداری شود و آن غفلت و نبود معرفت و شناخت لازم و کافی از این واسطۀ بزرگ و عظیم فیض الهی است که به نظر می‌رسد غیبت حضرتش با نبود معرفت و غفلت بشریت رابطۀ دو سویه دارد؛ یعنی نبود معرفت لازم نسبت به حضرت (عج) و غفلت بشر از ایشان و بروز نیافتن تمایل و استعداد به ظهور حضرت سبب طولانی شدن غیبت امام (عج) شده و از طرفی نیز غیبت طولانی ایشان سبب غفلت و ناامیدی عده‌ای دیگر؛ که البته این هر دو سو با بیداری و روشنگری و کسب آمادگی بشر برای ظهور حضرتش رفع خواهد شد.

آنگاه که شیعیان همراه با دعای قلبی خود برای فرج مولا امام زمان (عج) به وظایف دینی و اخلاقی خود نیز به شکل زیبایی عمل می‌کنند؛ در حقیقت هم در خود آمادگی برای ظهور حضرت را ایجاد کرده اند و هم با تبلیغ عملی سلوک نیک و سنت حسنۀ امامان معصوم (ع) سبب ارشاد دیگران به سوی ایشان و آماده سازی بستر ظهور می‌شوند و این گونه به جرگۀ منتظران واقعی می‌پیوندند.

طبق روایتی امام صادق (ع) از شیعیان درخواست می‎کند: «کونوا لنا زینا ولا تکونوا علینا شیناً...» (شیعیان!) زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما... عمل به همین روایت توسط مدعی تشیع کافی است که بتوان نام یک منتظر واقعی را بر او نهاد؛ زیرا زمانی یک شیعه مایۀ افتخار و زینت امامان معصوم (ع) به حساب می‌آید که علاوه بر عقاید و درون، رفتار و برونش را نیز پاک و زیبا گرداند و تحت هیچ شرایطی رضایت خود و غیر را بر رضای خداوند ترجیح ندهد.

در چنین صورتی است که‌ می‌توان امام زمان (عج) را نیز از خود خشنود ساخت و به یاری گرفتن از حضرت و یاری رساندن به ایشان نیز امید داشت. در نقلی از آیت ا... بهجت (ره) در همین باره نیز چنین آمده است:

قطعا گناه کردن، مهم‌ترین علت محرومیت از عنایات امام زمان (عج) است، امام مهدی (عج) نیز در توقیع شریفشان به شیخ مفید می‌فرماید: «ما را از ایشان (شیعیان) چیزی محبوس نکرده است، مگر گناهان و خطا‌هایی که از ایشان به ما می‌رسد و ما آن را ناخوش می‌داریم و از ایشان نمی‌پسندیم.»