ماجرای خودکشی سلنا گومز و درگیری او با یک بیماری روانی

به گزارش شهرآرانیوز؛ سلنا گومز در مصاحبه با مجله «رولینگ استونز» همزمان با نمایش فیلم مستند جدیدی با نام «سلنا گومز: ذهن من و من» در اپل ‌تی‌وی‌پلاس در همین مورد به درگیری‌اش با  «اختلال دوقطبی» (افسردگی- شیدایی) سخن گفته است، بیماری که «تغییرات عمده‌ای» در خلق‌وخو، انرژی و فرآیند فکری شخص ایجاد می‌کند.

فراد مبتلا به اختلال دو قطبی دوره‌های بالا رفتن سطح خلق‌وخو (شیدایی) و افت خلقی (افسردگی) را تجربه می‌کنند که متفاوت با نوسان‌های خلقی معمول در اغلب افراد است.

گومز که اکنون ۳۰ ساله است، در این مصاحبه با اشاره به بستری شدنش در چهار مرکز درمانی، می‌گوید: «به نظرم هنگامی که به ابتدای دهه بیست زندگی رسیدم، ذهنم واقعا تاریک شد و متوجه شدم که احساساتم در کنترلم نیست، چه احساسات بسیار خوش و چه احساسات بسیار بد.»

گومز که ستاره پیشین فیلم‌های دیسنی است، می‌گوید دوره‌های شیدایی (مانی) و افسردگی او که بدون وجود عامل محرک مشخصی شروع می‌شوند، هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشند. او در طول دوره‌های شیدایی‌اش به احساس می‌کرد باید ثروتش را به همه افرادی که می‌شناسد، ببخشد – او در یکی از دوره‌ها متقاعد شده بود که باید برای هر کسی یک ماشین بخرد. اما بعد دوره افسردگی شروع می‌شد و به دنبال آن انزوا می‌آمد.

گومز می‌گوید: «مسئله این بود که اصلا نمی‌خواستم از تختخوابم بلند شوم. نمی‌خواستم با کسی صحبت کنم. دوستانم برایم غذا می‌آوردند، اما هیچکداممان نمی‌دانستیم که مشکل چیست. گاهی هفته‌ها در تختخواب می‌ماندم و حتی آمدن به طبقه پایین باعث می‌شد نفسم بند بیاید.»

او در این مصاحبه می‌گوید که برای سالها افکار خودکشی داشته است، اما هرگز دست به خودکشی نزده است.

گومز در سال ۲۰۱۸ در میانه ۲۰ سالگی‌اش بود که شروع به شنیدن صداهایی کرد که نهایتا روانپریشی را در او برانگیخت. گومز از این دوران خاطره چندانی ندارد، اما می‌گوید نهایتا برای چند ماه در یک مرکز درمانی بستری شد. به گفته او، نهایتا او به آهستگی شروع به «خروج از روانپریشی» کرد و تشخیص اختلال دوقطبی برای او داده شد.

اما این تشخیص هم بلافاصله مشکلات او را حل نکرد. ترکیب داروهایی که برای او تجویز شده بود، باعث شد که او احساس کند «اصلا خودش نیست.»

در نهایت، داروهای او تنظیم شدند و او شروع به احساس بهبودی کرد. او می‌گوید که تلاش فراوانی انجام داد تا تشخیص اختلال دوقطبی را بپذیرد و بیاموزد که چگونه آن را کنترل کند.

همین سفر او تا این رسیدن به این نقطه و تجربیات مشابه دیگران در فیلم مستند «سلنا گومز: ذهن من و من» به تصویر کشیده شده است. هنگامی که اپل پلاس این فیلم را اکران کرد، گومز از تماشای آن پرهیز کرد، اما به چگونگی پاسخ حضار به آن توجه کرد. واضح بود که این فیلم اثری عاطفی ایجاد کرده است.

گومز می‌گوید: «با خودم فکر کردم اگر این فیلم فقط به یک شخص هم کمک کند، تصور کن چه اثری می‌تواند داشته باشد. در نهایت عاشقش شدم. فقط گفتم بله.»

منبع: همشهری