خاطرات روزهای کرونایی (۳۱)

فیلم ویکتوریا و عبدل را دیدم. سرچ کردم. نوشته‌اند که ریشه در واقعیت دارد. داستان دوستی شدید ملکه انگلیس (۱۸۶۳-۱۹۰۹) با یک پسر مسلمان هندی حافظ قرآن است که ملکه علیرغم میل دربار او را به عضویت خانواده سلطنتی در می‌آورد و عبدل وفادارانه بعد مرگ ملکه کنار مجسمه‌ او در هند برایش فاتحه می‌فرستد. کار کار انگلیس‌هاست. فیلم محصول ۲۰۱۷ است.
والا همه رد دادیم.
آقای احمدی نژاد خودمان در مورد کرونا پیام صادر فرمودند که نظم فعلی جهان به پایان راه رسیده و این نمایش مدیریت غیرالهی جهان است. فکر کنم نجات جهان فقط با مدیریت الهی احمدی نژاد امکان پذیر باشد. قدر نمیدانند به مولا.
آقای ترامپ فرمایش کرده‌اند که خانم‌ها از روسری برای ماسک استفاده کنند. قبلا هم کلیپ‌هایی پخش شده بود که تبدیل لباس زیر مردانه به ماسک را آموزش می‌داد. فکر کرده‌اند مبارزه با کرونا مثبت ۱۸ شود، همه فعال می‌شوند.
داشتم قرآن روزانه می‌خواندم. آیه گرخیاننده‌ای بود: وقتی در صور دمیده شود دیگر هیچ خویشاوندی آدم‌ها با هم ندارند و سراغی هم از یکدیگر نمی‌گیرند. کرونا بازاری است قیامت. مو بر تنم سیخ شد.
دیشب با دو تن از پزشکان حاذق حال‌واحوال کردم. هر دو درگیر معالجه کرونایی‌‌ها هستند، یکی بدبین بود به دست کاری بشری و بیزینس احتمالی پشت آن که اگر دارویی پیدا شود از نفت هم سودآورتر است و دیگری که می‌گفت در بین مبتلایانم یک نفر که در خانه مانده باشد، نبوده است. جایزه سختی‌های قرنطینه را با سلامتتان بگیرید.
امروز ویدیویی در ماهواره همسایه از آمریکا نشان می‌دادند، دکترشان می‌گفت دارو تمام شده. لباس و ماسک نداریم. آمار آمریکایی‌های بیکار در این ایام از ده میلیون گذشته. تشویش اذهان عمومی می‌کرد به صورت علنی با استفاده از رسانه‌های بیگانه.
از پریشب که در سریال پایتخت بسته موادمخدر ارسطو افتاده تو روددخانه، ۵۰ نفر تو رودخانه غرق شده‌اند. دنبال بسته بودند. بیشتر از کرونا. اینم جوک.
 شب جمعه است و ماه شعبان. همه همدیگر را دعا کنیم. لبخند خدا را خواهیم دید.