کاوشگر ناسا ممکن است ۵۰ سال پیش به طور تصادفی حیات در مریخ را از بین برده باشد
اخترزیست‌شناس، دیرک شولز ماکوچ، معتقد است که انسان‌ها ممکن است در دهه ۱۹۷۰ در طول ماموریت وایکینگ ۱ ناسا، زندگی روی مریخ را ناخواسته از بین برده باشند.
به گزارش شهرآرانیوز؛ فرودگر‌های وایکینگ آزمایش‌هایی شامل آب و مواد مغذی روی مریخ انجام دادند، با این فرض که حیات در سیاره سرخ مانند زمین رفتار خواهد کرد، اما نتایج بعداً مثبت کاذب تلقی شد.
شولزه ماکوچ پیشنهاد می‌کند که زندگی در مریخ ممکن است برای بقا به ذخایر نمک متکی باشد، و این باور سنتی را که آب مایع برای حیات ضروری است به چالش می‌کشد و رویکرد جدیدی برای جست‌وجوی حیات میکروبی در سیاره سرخ پیشنهاد می‌کند.
در مأموریت وایکینگ ۱ ناسا (۱۹۷۶) دو فضاپیما روی سطح سیاره سرخ فرود آمدند و آزمایشی را انجام دادند که شامل مخلوط‌کردن آب و مواد مغذی با نمونه‌های خاک جمع آوری شده بود. در آن زمان فرض بر این بود که حیات در مریخ مانند روی زمین رفتار می‌کند و برای بقا به آب مایع متکی است.
همانطور که Space.com گزارش می‌کند، محققان براساس نتایج اولیه احتمال می‌دادند که حیات در سیاره سرخ وجود داشته باشد، اما بعد از دهه‌ها بحث، آن‌ها تا حد زیادی به این نتیجه رسیده‌اند که خوانش‌های آن‌ها مثبت کاذب است.
با این حال، شولزه-ماکوچ این بحث را یک قدم جلوتر می‌برد و نشان می‌دهد که فرودگر‌های وایکینگ ممکن است واقعاً در مریخ حیات پیدا کرده باشند، اما به طور تصادفی آن را با آزمایش‌های شکار حیات مبتنی بر آب از بین برده باشند.
استدلال او این است که زندگی در مریخ ممکن است به ذخایر نمک متکی باشد، دقیقاً مانند موجوداتی که در خشک‌ترین مکان‌های روی زمین زندگی می‌کنند، ازجمله میکروب‌های صحرای آتاکاما در شیلی.
شولزه ماکوچ در تفسیری برای مجله نیچر نوشت: «در محیط‌های بیش‌خشک، زندگی می‌تواند از طریق نمک‌هایی که رطوبت را از جو می‌گیرند، آب به دست آورد». بنابراین، این نمک‌ها باید کانون جست‌وجوی حیات در مریخ باشند.
او افزود: آزمایش‌های انجام‌شده توسط فرودگر‌های وایکینگ ناسا ممکن است به‌طور تصادفی با استفاده از آب زیاد، زندگی مریخی را از بین ببرد.
این اختر زیست‌شناس فرضیه دانشمندان ناسا در دهه ۱۹۷۰ مبنی بر اینکه حیات برای بقا به آب مایع نیاز دارد رد می‌کند.
اگر این استنباط‌ها درباره موجوداتی که در شرایط فوق‌خشک مریخ زنده می‌مانند درست باشد، به‌جای «دنبال کردن آب» که مدت‌ها استراتژی ناسا در جستجوی حیات در سیاره سرخ بوده است، باید ترکیبات هیدراته و رطوبت‌سنجی - نمک‌ها - را دنبال کنیم.
این محقق در مصاحبه‌ای با Space.com، پیشنهاد کرد که ایده استفاده از نمک خوراکی برای ایجاد آب نمکی را می‌توان تقریباً برای حیات در مریخ نیز به کار برد. در این آب باکتری‌های خاصی رشد می‌کنند.
او به این نشریه گفت: «به نظر می‌رسد نمک اصلی در مریخ کلرید سدیم باشد، یعنی این ایده می‌تواند کارساز باشد.»
شولزه ماکوچ مطالعه‌ای را یادآوری کرد که نشان داد باران سیل آسا ۷۰ تا ۸۰ درصد از باکتری‌های بومی را در منطقه‌ای از صحرای آتاکاما از بین می‌برد، زیرا آن‌ها نمی‌توانستند آن‌قدر آب را به طور ناگهانی تحمل کنند. به همین ترتیب، فرودگر‌های وایکینگ ممکن است به طور ناخواسته هر نشانه‌ای از زندگی را در طول آزمایش‌های خود از بین برده باشند.
شولزه ماکوچ در تفسیر خود نوشت: «نزدیک به ۵۰ سال پس از آزمایش‌های زیست‌شناسی وایکینگ‌ها، اکنون که درک بسیار بهتری از محیط مریخ داریم، زمان انجام یک مأموریت دیگر برای شناسایی حیات فرا رسیده است.
شولزه ماکوچ به Space.com گفت: برای کوتاه کردن یک داستان طولانی، ما می‌خواهیم چندین نوع مختلف روش تشخیص حیات داشته باشیم که مستقل از یکدیگر باشند و از آنجا می‌توانیم به داده‌های قانع‌کننده‌تری برسیم.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
