علت جنگ‌های آذربایجان و ارمنستان چیست؟

به گزارش شهرآرانیوز؛ جنگ ارمنستان و جمهوری آذربایجان از سال ۱۹۱۸ میلادی تا ۱۹۲۰ میلادی اتفاق افتاد و نزدیک به دو سال طول کشید. با فروپاشی امپراتوری نیکلای دوم، انقلاب روسیه (۱۹۱۷) و ظهور دولت‌های مستقل در قفقاز در سال‌های آخر جنگ جهانی اول، رقابت درزمینه تسلط بر قره باغ و اختلاف مرزی، قومیتی و تاریخی در کوهستان زانگزور (نخجوان) باعث درگیری‌های شدیدی میان اولین جمهوری ارمنستان و جمهوری دموکراتیک آذربایجان تبدیل شد.
این جنگ به عنوان بخشی از یک رشته عملیات جنگی در قفقاز (نبرد باکو، نبرد سارداراباد، جنگ ارمنستان–ترکیه) به مدت چهار سال طول کشید.
در اوایل سده یازدهم میلادی انبوهی از اقوام تُرک زبان به قفقاز نقل مکان کردند و بسیاری از اقوام بومی منطقه و از جمله ارمنیان و گرجی‌ها را از جلگه‌های حاصلخیز آنجا بیرون راندند. به‌این ترتیب تسلط و برتری ارمنی‌ها بر مناطق جلگه‌ای کم‌رنگ شد و جمعیت ارمنی قفقاز بیشتر در ارتفاعات و بخش‌های کوهستانی مستقر شدند.

روستا‌های مسلمان نشین در میان ارتفاعات ارمنی‌نشین جای داشتند و پاره‌ای از روستا‌های ارمنی‌نشین نیز در جلگه‌ها برجای مانده بودند. درمیان حکمرانی روس‌ها بر قفقاز، اختلاف‌های قومی افزایش یافت. در واقع مقامات تزاری برای آنکه مانع از هر گونه وحدت و یگانگی اتباع امپراتوری شوند، به کرات مرز‌های داخلی امپراتوری را دگرگون کرده و سعی برآن داشتند که اقوام مختلف و مناطق جغرافیایی گوناگون را در یک واحد اداری جای دهند.

تزار الکساندر دوم (روسیه) در ۹ دسامبر ۱۸۶۷ میلادی، قانونی را امضا و اعلام کرد به نام (اصلاحات اداری سرزمین قفقاز و قفقاز جنوبی) که از اول ژانویه ۱۸۶۸ میلادی به اجرا گذاشته شد. برپایه این قانون، استان‌های جدیدی در قفقاز جنوبی تشکیل شد. برپایه اصولی که در قانون یاد شده پیش بینی شده بود، مرزی بین نواحی مختلف چنان باید ترسیم و مشخص می‌شد که وسعت آن‌ها از ۷۵۰۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن‌ها از ۱۰ هزار خانوار یا ۸۰ هزار نفربالاتر نمی‌رفت؛ بنابراین هنگامی که در سال ۱۹۱۸ میلادی قفقاز از روسیه جدا و به سه جمهوری آذربایجان و ارمنستان و گرجستان تقسیم شد، تقسیمات اداری منطقه به هیچ وجه با ترکیب قومی آن همخوانی نداشت؛ درنتیجه این سه جمهوری گرفتار یک رشته برخورد‌های مرزی شدند که مهم‌ترین و طولانی‌ترین آن، بر سر قره باغ کوهستانی بود.

 

قره باغ در شرق ارمنستان کنونی (شرق دریاچه سوان) بخشی از ایالت گنجه بود. گنجه، خود در ۱۸۶۸ میلادی از ترکیب ارتفاعات شرقی تفلیس و ایالت ایروان و مرغزار‌های غربی ایالت باکو تشکیل شده بود که از دیدگاه قومی و جغرافیایی موجودیتی مصنوعی به شمار می‌رفت.

 

بر اساس آمار ۱۹۱۶ میلادی روسیه، تعداد مسلمان‌های گنجه در مجموع دو برابر مسیحیان آن منطقه بود، ولی در بخش‌های کوهستانی، ارمنی‌ها بیش از ۷۰ درصد از کل جمعیت آن مناطق را تشکیل می‌دادند؛ ولی از آنجایی که اکثر شهرستان‌های ایالت به نحوی تعیین شده بودند که از بلندی‌ها تا جلگه‌ها را دربر می‌گرفتند، در شهر شوشی ارمنی‌ها اکثریت قاطع اهالی را تشکیل می‌دادند. در قره باغ کوهستانی که شوشی و بخش‌هایی از گنجه هم شامل می‌شد، تقریبا ۱۶۵۰۰۰ نفر ارمنی و ۵۹۰۰۰ نفر مسلمان که ۲۰۰۰۰ نفر آن‌ها در حوالی شهر شوشی اقامت داشتند و ۷۰۰۰ نفر روس زندگی می‌کردند.

از نظر آذربایجانی‌ها، جلگه‌ها و ارتفاعات گنجه نه‌تن‌ها دو منطقه ناهمگون نبودند، بلکه اجزای مکمل یک موجودیت واحد را تشکیل می‌دادند که با اقتصاد اقوام مسلمان به طور کامل تطابق داشت. به عقیده آن‌ها در صورت انتزاع مناطق مرتفع از جلگه‌ها، تعداد بسیاری از دامپروران مسلمان مراتع تابستانی گوسفند‌های خود را از دست داده و نابود می‌شدند.

 

آنچه ارمنی‌ها نیز برای حل و فصل این مساله پیشنهاد کردند، مانند پیاده کردن یک طرح آبیاری در جلگه‌ها، استفاده از مراتعی در مناطق شمالی آذربایجان یا انعقاد معاهده‌ای میان ارمنستان و آذربایجان برای اعطای حق چَرا به دام‌های آذربایجان در مراتع قره‌باغ (ارمنستان) هیچ‌یک مورد پذیرش آذربایجانی‌ها قرار نگرفت.

 

قره باغ به همان اندازه که از دیدگاه منافع استراتژیک برای ارمنی‌ها مهم بود، برای آذربایجانی‌ها نیز اهمیت داشت. قره باغ مرز طبیعی مسلطی بود که اگر در اختیار قدرت دیگری قرار می‌گرفت، آذربایجان را در موقعیتی آسیب‌پذیر قرار می‌داد و برعکس.

این جنگ از فوریه ۱۹۸۸ تا مارس ۱۹۹۴ در ناحیه قره‌باغ، واقع در جنوب غربی جمهوری آذربایجان، بین اکثریت ارمنی ساکن با پشتیبانی ارمنستان و جمهوری آذربایجان رخ داد. با بالاگرفتن درگیری، هرکدام از طرفین سعی در پاکسازی قومی مناطق تحت تصرف خود از نژاد دیگر کردند.

در نتیجه در جنگ قره‌باغ بیش از ۳۵ هزار نفر کشته شدند و بیش از ۸۰۰ هزار نفر در نواحی مورد مناقشه، آواره و مجبور به ترک وطن شدند. برای برقراری صلح دایمی و فراگیر در منطقه، تلاش‌های متعددی به عمل آمد و طرح‌های صلح مختلفی ارائه شد، ولی هیچ‌یک به نتیجه عینی و مورد انتظار نرسید و وضعیت حاکم بر منطقه همچنان نه جنگ و نه صلح است.

بحران قره‌باغ موجب قطع روابط دیپلماتیک جمهوری آذربایجان و ترکیه با ارمنستان، انسداد مرز‌ها و شرایط جدید و شکننده‌ای را در فضای منطقه قفقاز جنوبی حاکم کرد. حضور و نقش آفرینی بازیگرانی نظیر ایران، ترکیه، روسیه، آمریکا، فرانسه، سازمان امنیت و همکاری اروپا و شورای امنیت سازمان ملل متحد در روند تحولات قره‌باغ موجب شد این بحران ابعاد منطقه‌ای و بین‌المللی به خود گیرد.

پس از اعلام آتش‌بس در ۲۴ دسامبر ۱۹۹۴ میلادی، شورای عالی قره‌باغ روبرت کوچاریان را به عنوان نخستین رییس‌جمهور آنجا انتخاب کرد و در ۳۰ آوریل ۱۹۹۵ میلادی دومین دوره انتخابات پارلمانی قره‌باغ برگزار شد. نخستین دوره انتخابات در ۲۸ دسامبر سال ۱۹۹۱ میلادی صورت گرفت.

دو سال پیش بود که ارمنستان و جمهوری آذربایجان بر سر تداوم آتش‌بس بین دو کشور به توافق رسیدند. در نشستی که به ابتکار آمریکا، روسیه و فرانسه در وین برگزار شد، الهام علی‌اوف، رییس‌جمهور آذربایجان و سرژ سرکیسیان، رییس جمهور ارمنستان برای نخستین بار پس از درگیری‌های خونین در منطقه قره‌باغ با یکدیگر دیدار کردند.

 

روسای جمهوری دو کشور پس از تجدید قرارداد آتش‌بس پذیرفتند که سازمان امنیت و همکاری اروپا نظارت بر اجرای آتش‌بس را برعهده گیرد.
در اوایل آوریل ۲۰۱۶ درگیری‌های خونینی بر سر منطقه قره‌باغ میان دو کشور رخ داد که دست‌کم ۱۱۰ نفر از هر دو طرف کشته شدند. در پنجم آوریل با میانجی‌گری روسیه، هر دو کشور تن به پذیرش آتش‌بس دادند.

دو سال پیش، وزرای خارجه ایران، ترکیه و جمهوری آذربایجان در رامسر دیدار کردند. وزیر خارجه ایران در آن نشست بر ضرروت توقف فوری درگیری نظامی میان ارمنستان و آذربایجان تاکید کرد. این نشست در چارچوب اجلاس سه‌جانبه صورت گرفت و قبل از شروع درگیری میان آذربایجان و ارمنستان برنامه‌ریزی شده بود. محمدجواد ظریف در گفت وگویی با المار ممدیاروف، وزیر امور خارجه جمهوری آذربایجان، بر ضرورت توقف فوری درگیری نظامی و بازگشت مجدد آرامش به منطقه قره‌باغ تاکید کرد.

این دیدار چهارمین دور از نشست سه‌جانبه وزرای خارجه ایران، ترکیه و آذربایجان بود. نشست‌های قبلی در سال ۲۰۱۴ در وان ترکیه، در سال ۲۰۱۲ در نخجوان آذربایجان و پیش از آن در سال ۲۰۱۱ در ارومیه برگزار شده بود.

ایران همواره تلاش کرده که صلحی پایدار بین ارمنستان و آذربایجان بر قرار باشد؛ میانجی‌گری‌های ایران همیشه از سوی ایروان و باکو مورد استقبال قرار گرفته و نقش سازنده تهران در گفت‌وگوی صلح بین دو همسایه شمالی زبانزد است.

یک کارشناس مسائل قفقاز در بنیاد علم و سیاست برلین، پیدا کردن یک راه حل برای مناقشه قره‌باغ کار بس دشواری است، زیرا که این مناقشه بیش از ۲۳ سال است ادامه دارد و آذربایجان و ارمنستان همدیگر را به جنگ تهدید می‌کنند. «هالباخ» می‌گوید تابحال به طرفین فشار آوردند تا آسیب‌ها را کاهش دهند و نظارت در مناطق ترک مخاصمه بیشتر شود.

وی این طور صحبت هایش را ادامه می‌دهد: «در ظرف دو دهه گذشته بر سر هرگونه راه حلی کار شده است. از جمله راه‌حل «مرحله‌ای» و یا «تعویض مناطق» صحبت‌های زیاد شده، اما هیچ یک از این راه‌حل‌ها نتیجه‌ای نداد. طرح «اصول مادرید»، یکی از این همین راه‌حل‌ها بود که در سال ۲۰۰۷ طرفین بر سر بند‌های آن مذاکره کردند. بر اساس این اصول ارتش ارمنستان از مناطق اشغالی قره‌باغ باید خارج می‌شد تا امنیت بازگشت مهاجران به این مناطق تامین شود».

باید این موضوع را هم نادیده نگرفت که جامعه جهانی بار‌ها از ارمنستان خواسته است حداقل پنج نقطه از هفت منطقه اشغالی را تخلیه کند، ولی ارمنستان زیر بار آن نرفته و اعلام کرده است تا زمانی که خطر تهدید نظامی آذربایجان برطرف نشود، این مناطق را تخلیه نخواهد کرد.

 

به نظر می‌رسدکه باید شرایطی فراهم آید تا ارمنستان در مهلتی تعیین‌شده مناطق اشغالی را تخلیه کند و کریدور لاچین برای ارتباط ارمنی‌های قره‌باغ با ارمنستان ایجاد شود؛ همزمان آذربایجان هم قره‌باغ را منطقه غیرنظامی اعلام کند. اگر چنین شرایطی فراهم آید یک سری تحرکات جدید برای کسب یک راه حل قطعی و درازمدت برای مناقشه قره‌باغ امکان‌پذیر خواهد بود و گام مهمی در جهت حل این مناقشه برداشته می‌شود.

نکته مهم دیگری که وجود دارد، این است که ارمنستان در پیمان امنیت جمعی به رهبری روسیه «کارت عضویت» دارد و در صورتی که آذربایجان هر گونه جنگی را علیه ایروان آغاز کند، آنگاه به صورت خودکار، روسیه پشت ارمنستان قرار خواهد گرفت. این موضوع، ابعاد ماجرا را پیچیده‌تر می‌کند! جمهوری آذربایجان بار‌ها ارمنستان را در صورتی که مذاکرات صلح نتایج رضایت بخشی به بار نیاورد، به توسل به زور برای بازپس گرفتن منطقه قره باغ تهدید کرده است.

این در حالی است که ایروان هشدار داده است که اگر باکو هرگونه اقدام نظامی علیه ارمنستان صورت دهد، این کشور اقدام تلافی‌جویانه گسترده‌ای را صورت خواهد داد. نیکلای بوردیوژا، دبیر کل سازمان پیمان امنیت جمعی در این کنفرانس امنیتی گفت: این سازمان مخالف هر گونه اقدام نظامی برای حل و فصل مناقشه قره باغ است.

ارمنستان، بلاروس، قزاقستان، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان و ازبکستان اعضای سازمان پیمان امنیت جمعی هستند. روسیه، شریک اصلی اقتصادی و نظامی ارمنستان است و پارلمان ارمنستان ماه گذشته قراردادی را تایید کرد که اجازه می‌دهد روسیه یک پایگاه نظامی را در ارمنستان تا سال ۲۰۴۴ حفظ کند.

به نظر می‌رسد که مشکلات دو کشور همسایه یعنی آذربایجان و ارمنستان باید از طریق گفتگو دیپلماسی حل شود تا شهروندان هر دو کشور در صلح و آرامش و به دور از سایه جنگ بتوانند زندگی کنند.

منبع: ایوم پرس