نگاهی به سریال «شکارگاه» | روایتی رازآلود در دوران قاجار

نیما جاویدی، پس از موفقیت «آکتور»، با مینی‌سریال معمایی «شکارگاه» به شبکه نمایش خانگی بازگشت که توانست رضایت مخاطبان را بازهم جلب کند.

به گزارش شهرآرانیوز، سریال «شکارگاه» به کارگردانی نیما جاویدی، چهارشنبه ۵ شهریور با انتشار قسمت نهم به پایان رسید؛ سریالی خوش‌ساخت که هم به لحاظ ساختار و هم محتوا با سریال‌هایی که این اواخر در پلتفرم‌ها شاهد بوده‌ایم تفاوت داشت. نیما جاویدی در «شکارگاه» تا حدودی به حال‌وهوای «سرخ‌پوست» نزدیک شد و با ایجاد تعلیق در یک لوکیشن ثابت، مخاطبان را نه هفته با خود همراه کرد. علاوه بر پیچش‌های داستانی متعدد و ساختار معمایی سریال، بازی بازیگران، طراحی صحنه و لباس، گریم و … هم باعث شد با وجود برخی نقد‌هایی که به اثر وارد است، در طول مسیر از تماشای آن لذت ببریم. «شکارگاه» در نقطه پایانی باز هم مخاطبانش را غافلگیر کرد. گرچه این پایان‌بندی تا حدی گل‌درشت به نظر می‌رسید، اما بهرحال دور از ذهن‌ترین گزینه بود.

نیما جاویدی بعد از ساخت فیلم سینمایی «ملبورن» و «سرخ‌پوس» و سریال «آکتور» برای شبکه نمایش خانگی، این‌بار با «شکارگاه»، سریالی را در فضایی به نسبت جدید تجربه کرد. به بهانه پایان سریال، نگاهی داریم به ابعاد مختلف آن.

کارگردانی

نیما جاویدی با استفاده از یک لوکیشن ساده و چند بازیگر، اثری معمایی، خوف‌انگیز را در بستری تاریخی و عاشقانه پیش روی مخاطبانش گذاشت. «شکارگاه» تفاوت چشمگیری با سریال قبلی جاویدی یعنی «آکتور» داشت، اما شباهتی میان آن با فضای فیلم سینمایی «سرخ‌پوست» به چشم می‌خورد. طراحی صحنه، لباس، گریم، قاب‌بندی‌ها و انتخاب درست و دقیق بازیگران، جزو نکات مهم این سریال بود. جاویدی موفق شد فضایی پرتعلیق و از سوی دیگر عاشقانه ترسیم کند و مدام پای ماجرا‌های جدیدی را به سریال بکشد. او برای ساخت این فضای معمایی، از رنگ و نور هم کمک بسیار گرفته بود. به‌طور کلی «شکارگاه» هم در ظاهر و هم محتوا استاندارد‌های قابل‌قبولی داشت.

فیلمنامه

«شکارگاه» اثری تاریخی است که محور اصلی داستان آن روی مسئله حفاظت از جواهرات سلطنتی بنا شده؛ صندوقچه‌ای که از ابتدا تا انتها چشم همه به دنبال آن است و هرکس به نحوی سعی می‌کند آن را به تصاحب خود دربیاورد. سرنوشت این جواهرات و نقشه‌های مکرری که برای دزدیدن آن وجود دارد باعث شده مخاطبان مدام با تعلیق روبه‌رو باشند، اما نویسنده فیلمنامه صرفا به ماجرای جواهرات بسنده نکرده و آن را در بستر درامی عاشقانه پیش برده است. در سریال پای چند عشق مثلثی درمیان است که در خلال آنها ماجرای سرقت جواهرات هم مطرح می‌شود. درست است که در بخشی از سریال، ریتم افت می‌کند و مخاطبان یک جور‌هایی درگیر ملال و یکنواختی می‌شوند، اما پس از مدتی کوتاه، باز دوباره به جریان می‌افتد و جذاب پیش می‌رود.

بازی‌ها

یکی از عوامل موفقیت سریال «شکارگاه» انتخاب بازیگران و بازی درخشان آنهاست. پرویز پرستویی این‌بار در قامت یک راهزن ظاهر شده و بسیاری از روحیاتی که این اواخر در فیلم‌ها و سریال‌های مختلف از او سراغ داریم را کنار گذاشته است. او جنگویی پرقدرت است که اسیر احساسات نمی‌شود و تا آخرین لحظه با قدرت ادامه می‌دهد. پرستویی بدون شک یکی از بهترین گزینه‌ها برای ایفای نقش میرعطا است. الهام پاوه‌نژاد با تسلطی که بر کردی دارد هم بسیار متناسب با این نقش انتخاب شده. او هم ظرافت‌های یک زن را به نمایش می‌گذارد و هم از سوی دیگر در قامت زنی پرقدرت ظاهر می‌شود. مهدی حسینی‌نیا بازیگر نقش بهادر یا عیسی هم یکی از برگ برنده‌های این سریال است. او در طول سریال مدام در موقعیت‌های مختلف قرار می‌گیرد و متناسب با این موقعیت‌ها، رفتارش هم تغییر می‌کند. با اینکه امیر نوروزی بازی کوتاهی در این سریال دارد، اما نقش‌آفرینی متفاوت او در ذهنمان می‌ماند. الهام نامی، سوگل خلیق و ستایش دهقان هم جزو بازیگران موفق این سریال هستند.

پایان‌بندی

مهمترین ویژگی سریال «شکارگاه» این بود که مدام مخاطبانش را غافلگیر می‌کرد و آنها را در تعلیق نگه می‌داشت. تا پایان قسمت هشتم همه یک جور‌هایی برای پایان آن پیش‌بینی می‌کردند، اما در پایان قسمت نهم اتفاقی افتاد که کسی نمی‌توانست از قبل آن را پیش‌بینی کند. اتفاقی که برای بهادر رخ داد، تصمیم میرعطا، حرکتی که در نقطه پایانی انجام داد و همچنین آخر و عاقبت جواهرات سلطنتی و … غیرقابل پیش‌بینی بودند. برخی معتقدند جاویدی سریالش را گل‌درشت و شعاری به پایان رسانده و ازادی دختران ایرانی در قبال جواهرات سلطنتی، حرکتی نمادین و شعاری است. حتی با در نظر گرفتن این مسئله هم می‌توانیم بگوییم جاویدی در غافلگیری مخاطبانش برای پایان‌بندی موفق ظاهر شده است.

«شکارگاه» به کارگردانی نیما جاویدی در ۹ قسمت در پلتفرم فیلیمو منتشر شده است.

منبع: فیلم‌نیوز