برکت دعای امام؛ داستان حماد بن عیسی

داستان حماد‌بن‌عیسی، روایتی الهام‌بخش از تأثیر دعای امام معصوم (ع) و اهمیت ارتباط با امام‌زمان (عج) است. این حکایت که از زبان حماد و دوستش محمد‌بن‌عیسی نقل شده، درس‌هایی عمیق درباره توکل، دعا و برکت زیارت خانه خدا دارد.

حماد‌بن‌عیسی در جوانی به خدمت امام موسی‌کاظم (ع) رسید و با خلوص نیت از ایشان خواست برایش دعا کنند. خواسته‌هایش ساده، اما اساسی بود: خانه‌ای برای آرامش، همسری برای همراهی، فرزند پسر برای تداوم نسل، خادمی برای خدمت و توفیق زیارت سالانه خانه خدا. این درخواست‌ها، نیاز‌های مادی و معنوی یک زندگی متعادل را نشان می‌داد.

امام موسی‌کاظم (ع) با بزرگواری دست به دعا برداشتند و طبق روایت، دعایشان را با صلوات بر محمد و آل محمد آغاز کردند: «اللهم صل علی محمد و آل محمد و ارزق حماد بن عیسی داراً و زوجهً و ولداً و خادماً و الحج خمسین سنه». نکته قابل تأمل این بود که حضرت برای حماد، پنجاه‌سال زیارت حج را از خدا طلب کردند. حماد از این دعا دریافت که عمرش تا پنجاه‌سال دیگر ادامه خواهد داشت و این مدت، فرصتی است برای تحقق آرزوهایش.

سال‌ها گذشت و حماد داستان زندگی‌اش را برای دوستش محمد‌بن‌عیسی بازگو کرد. او در خانه شخصی‌اش نشسته بود؛ همسری داشت که در‌کنارش بود، فرزندی پسر که افتخار خانواده‌اش بود و خادمی که به او خدمت می‌کرد. از همه مهم‌تر، تا آن زمان به برکت دعای امام، ۴۸‌بار به حج مشرف شده بود. محمد‌بن‌عیسی شاهد بود که حماد در سال چهل‌ونهم و پنجاهم نیز به حج رفت، اما در سال پنجاه‌ویکم، در راه حج، حادثه‌ای رخ داد و حماد و دوستش درگذشتند و در همان‌جا به خاک سپرده شدند.

این داستان پیام‌های عمیقی دارد. نخست، قدرت دعای امام معصوم است که نه‌تنها نیاز‌های دنیوی حماد را برآورده کرد، بلکه عاقبت‌به‌خیری او را با توفیق زیارت مکرر خانه خدا تضمین کرد. روایات اسلامی تأکید دارند که هزینه برای حج، ارزشی هزاران برابر مخارج دیگر دارد و توفیق مکرر این سفر، نشانه مغفرت و سعادت است.

دوم، این حکایت بر اهمیت صلوات به‌عنوان کلیدی برای استجابت دعا تأکید می‌کند. روایت می‌فرماید: «لا‌یَزالُ الدُّعاءُ مَحجوبا حَتّى یُصَلّى عَلى مُحَمَّدٍ و عَلى آلِ مُحَمَّدٍ». صلوات، حجاب دعا را برمی‌دارد و آن را به درگاه الهی متصل می‌کند. امام‌موسی‌کاظم (ع) خود به این سنت پایبند بودند و دعایشان را با صلوات آغاز کردند.

سوم، این داستان ما را به تأمل در ارتباط با امام‌زمان (عج) دعوت می‌کند. حماد‌بن‌عیسی به امام زمانش پناه برد و نتیجه آن، برکت در دنیا و آخرت بود. ما نیز در عصر غیبت می‌توانیم با یاد و دعا برای امام‌زمان (عج) مشمول دعای ایشان شویم. قرآن کریم در آیه «وَإِذَا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا» (نساء: ۸۶) می‌فرماید هرگاه به شما تحیتی داده شد، بهتر از آن پاسخ دهید یا دست‌کم مانند آن. امام‌زمان (عج) به این آیه عمل می‌کنند و دعای ما برای ایشان را بی‌پاسخ نمی‌گذارند. دعا برای فرج و یاد حضرت، راهی است برای جلب دعای متقابل ایشان که اثری بی‌نظیر در زندگی ما دارد.

در روایات آمده است که دعای در لحظه اضطرار، چنان قدرتی دارد که می‌تواند گره‌های بزرگ، حتی امر ظهور را باز کند. آیه «أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ» (نمل: ۶۲) به یک مضطر خاص اشاره دارد که دعایش نه‌تنها برای خود، بلکه برای همه مؤمنان خیر و برکت می‌آورد. این داستان به ما می‌آموزد که با توسل به امام زمان (عج) و دعا برای ایشان، می‌توانیم زندگی‌مان را از برکت دعای ایشان سرشار کنیم.