آنیتا فارغ، دختر بادپا

طیّبه ثابت | شهرآرانیوز؛ هیچ می‌دانید مهم‌ترین فایده‌ی هر ورزشی برای ورزشکار، به‌جز هدیه‌ی سلامتی، ایجاد روحیه‌ی شادابی و احساس امیدواری به زندگی است؟ اگر به ورزشکار‌ها نگاه کنید، متوجّه می‌شوید که با به وجود آمدن هر مشکل کوچکی در دور و برشان، مضطرب نمی‌شوند و در هر موقعیّت سختی که قرار بگیرند، امیدواری شان را از دست نمی‌دهند و تا رسیدن به مقصود، همچنان به تلاش و مقاومت ادامه می‌دهند. یکی از این ورزشکارن کوچک‌سال شهرمان که بمب انرژی و روحیه نیز هست آنیتا فارغ است، دختر هفت‌ساله‌ای که موفقیّت‌های خوبی در رشته اسکیت به دست آورده است. آنیتا اعتقاد دارد ورزش به او آموخته است در برابر شکست‌ها گریه نکند و با سختی‌ها بجنگد تا پیروز شود. این گفتگو را بخوانید.

 

 

من آنیتا فارغ هستم، دانش‌آموز پایه‌ی اوّل مدرسه‌ی شمس توس. ۲ سال است که دارم در مسابقات ورزشی اسکیت رشته‌ی آلپاین ماده‌ی اسلالوم شرکت می‌کنم و مقام می‌آورم. چند مدال نقره و طلای استانی دارم. به‌تازگی، امسال هم در مسابقات بین‌باشگاهی مشهد در ۲۸ شهریور در رده‌ی سنی ۷ سال مقام اوّل را به دست آوردم و صاحب مدال طلا شدم.

 

 

من از بچّگی خیلی به سرعت علاقه دارم. اسکیت ورزشی است که هم حرکاتش سریع است و هم تفریحی و شادی‌آور است. برای همین، با اینکه شنا را هم آموزش دیده‌ام، فقط در مسابقات اسکیت شرکت می‌کنم.

 

 

۲ سال.

 

 

خیلی!

 

 

بله، چون تجربه‌ای نداشتم، وقتی اوّلین بار در مسابقات اسکیت مقام نیاوردم خیلی گریه کردم. پدرم گفت: «دخترم، مسابقه دادن یک نوع سرگرمی برای شادی و تفریح است. برد و باخت را زیاد جدّی نگیر. اگر خودت را ناراحت کنی، ضعیف می‌شوی و دیگر نمی‌توانی در مسابقات بعدی برنده شوی. نباید گریه کنی. فقط باید تمریناتت را بیشتر کنی.» بعد هم رفتیم ترمز اسکیت‌هایم را عوض کردیم، چون در مسابقه باعث شکستم شد.

 

 

نه، گریه نمی‌کنم. چون آماده‌ام. فکر نکنم شکست بخورم.

 

 

۳ روز در هفته در زمین مخصوص تمرین اسکیت در خیابان اندیشه‌ی قاسم‌آباد تمرین می‌کنم. قبلا در زمین ورزشی بانوان کوثر تمرین می‌کردم. به دلیل شیوع بیماری کرونا همه تمرینات ورزشی و سالن‌های ورزشی تعطیل شد.

 

 

چون یادگار‌های باارزشی هستند و برای به دست آوردنشان زحمت کشیده‌ام آن‌ها را قاب کرده‌ام.

 

 

احساس شادی و هیجان دارم.

 

 

نه، کمکی دارم. آسیب نمی‌بینم.

 

 

محافظ‌هایی که به ساعدو آرنج و زانوهایم بسته‌ام یک نوع ضربه‌گیر است که به آن کمکی می‌گویند.

 

 

در یکی از مسابقات که به خطّ پایان نزدیک بودم و داشتم برنده می‌شدم، بابایم ذوق‌زده شده بود و بلند فریاد می‌زد: «آنیتا اوّل شو! برو! برو! اوّل شو!» دوستانم و غزل تشویقم کردند. هیچ وقت صورت خوشحال بابایم را فراموش نمی‌کنم. از خوشحالی فریاد می‌زد.

 

 

مدرسه را دوست دارم، چون معلّم به من درس می‌دهد و باسواد می‌شوم و وبرای خودم شغل انتخاب می‌کنم.

 

 

خیلی شغل‌ها را دوست دارم. می‌خواهم خانم دکتر بشوم، معلّم و دندان‌پزشک و معلّم زبان بشوم.

 

 

چون می‌خواهم همه‌ی این شغل‌ها را داشته باشم!