درباره فیلم «منصور» سیاوش سرمدی | جشنواره فجر ۳۹

منتقدان درباره فیلم چه گفته‌اند؟

کریم نیکونظر:

«منصور» بی‌حس است. خنثی است. منفعل است. دغدغه دارد اما دلواپسش نیست. از یک توانایی منحصربه‌فرد، یک فعالیت درون‌زای جدی حرف می‌زند اما شوروشوقی برای این انجام عملش ندارد. همه‌چیز سرد است. همه‌چیز بی‌جان است و بی‌رمق. هم آدم‌ها بی‌حس‌و‌حال‌اند هم موقعیت‌ها. بحران هست اما دور از ماست. آتشمان نمی‌زند، به هول‌وولا نمی‌اندازدمان، یقه‌مان را نمی‌گیرد تا نگرانش شویم و فکر کنیم که این کارِ امیر «ستاری» چقدر مهم است. ما را می‌گذارد دور از وقایع و آدم‌ها و حوادث بایستیم و ازمان می‌خواهد تماشاچی ماجراهایی باشیم که روح از کالبدشان خارج شده. ما ناظر بُرِشی از تاریخیم و این تاریخ انگار ربطی به امروزمان ندارد؛ تاریخی است خنثی‌شده که با فرم این فیلم، کم‌ارزش هم تلقی می‌شود. حرفِ فیلم حرف امروز است اما جوری نشانش می‌دهد که انگار ما از آن زمانه گذر کرده‌ایم، که باید چیزی را ببینیم مربوط به گذشته و خیلی هم خوشحالی نکنیم یا نگران و غمگین نشویم. منصور انگار اصرار دارد ما حسی نداشته باشیم، که با عقلمان فیلم را ببنیم و احساسمان را خفه کنیم و دلمان را بیرون سینما بگذاریم و برویم توی تاریکی سالن سینما. وقتی فیلم را با عقل ببینیم اوضاع برای فیلم‌ساز بهتر نمی‌شود، نمِ چشم‌های ما، احساس خشم و غم و شادی ما، پرده‌پوشی می‌کند و عیب‌ها را نمی‌بیند. وقتی حس نیست هیچ حجابی نیست و روی پرده سینما فقط ضعف‌هاست که دیده می‌شود. منصور خودش می‌خواهد که ما ضعف‌هایش را ببینیم.

مسعود فراستی:

کارگردان «منصور»، مستندساز پرکار و اهلش است و مشکل از همین تعاریف شروع می‌شود؛ وقتی فیلمسازی در ژانری قوی است و به سمت قوی شدن می رود، همان مسیر را باید ادامه دهد و فکر نکند چون مستندساز است می‌تواند پرتره سینمایی بسازد نه پرتره مستند.

محسن جعفری راد:

برگ برنده این فیلم با وجود استفاده از بازیگران کمتر شناخته شده، ساختار و اجرای تازه آن است و سرمدی به خوبی از امکانات سخت افزاری استفاده کرده است‌ تا از دریچه ای تازه به مضمون نگاه کند و در این راستا، فرم بصری غنی و تدوین خوش ریتم با بازی های رئالیستی به خصوص محسن قصابیان، حمید رضا نعیمی و لیندا کیانی، جزو نقاط قوت فیلم هستند و می توان به آینده فیلمسازی سرمدی امیدوار بود.