عشق به امام رضا(ع) ما را گرد هم می‌آورد

مردم بودند که با همه وجود به میدان آمدند برای خدمت به زائران اربعینی حضرت اباعبدا... الحسین (ع). مردم بودند که با همه داشته‌های خود، با افتخار و منت‌کشی زائران را دعوت می‌کردند. همین چند روز پیش بود که من هم با افتخار در کنار میلیون‌ها ایرانی، طعم میزبانی جانانه مردم عراق از زائران را چشیدم و تحسین کردم همت مردم را. فکر می‌کنم وقتی در شهر و کشور خودمان هم از مردمی شدن مراسم سخن می‌گوییم، شکل‌گیری یک شبه نهضت در این تراز است. یعنی مردم به ایفای نقشی بپردازند که خود نوشته‌اند، بی‌آنکه دولت نقشی در آن داشته باشد. دولت هم شاید کمک کند، نهاد‌های عمومی هم پای کار باشند، اما اصل، خود مردم‌اند. برنامه هم مردمی است؛ بنابراین هم پایدار می‌ماند و هم هرسال دامن‌گستری بیشتری می‌یابد و هرسال هم میهمانان بیشتری با رغبت پا در جاده‌ای می‌گذارند که به کربلا می‌رسد. شعار هم «الحسین یجمعنا» بود. همین همدل کرده بود مردم را برای خدمت در سطحی چنین گسترده و عالی. فکر می‌کنم آنچه در راهپیمایی اربعین در عراق اتفاق می‌افتد، می‌تواند یک درس و یک رسم باشد برای ما که خود را خانه‌زاد و آفتاب‌نشین حضرت شمس‌الشموس می‌دانیم و شایسته است که همه پای کار بیاییم و کاری بکنیم که «الحسین یجمعنا» در آخر ماه صفر، ترجمه‌ای، چون «حب‌الرضا یجمعنا» داشته باشد و مردم مشهد خود پیشتاز این دلدادگی باشند و دولت و نهاد‌های عمومی نقش دوم را بازی کنند. این نگاه البته در حال شکل‌گیری است و سال به سال هم افق کلان‌تری پیدا می‌کند و اگر یادمان مانده باشد، در سال‌های قبل، بسیاری از مردم و به‌ویژه جوانان و نوجوانان مشهدی در قالب‌های گوناگون به خدمت برخاستند زائران را و موکب‌های گوناگونی در مسیر‌های منتهی به مشهد برپا شد تا پاس بدارد عاشقان رضوی را. خدمتگزاران هم با عشق تمام به خدمت همت می‌گماشتند و جلوه‌های نابی که در عراق می‌دیدیم، اینجا هم چشم‌ها را نوازش می‌کرد. امسال هم قطعا شرایط بهتر و فراگیرتر خواهد شد و مشهدی‌ها سنگ تمام خواهند گذاشت برای میهمانان آقا. حق هم همین است که وقتی ارباب، میهمان دارد، شوقی چنین در عاشقان ارباب شکل بگیرد تا سفره‌ای بگسترانند که شایسته میهمانان باشد.
البته نهادهایی، چون آستان قدس و شهرداری و... نیز به انجام وظیفه خواهند پرداخت، اما باید به سمتی حرکت کنیم که در مشهد و حتی ایران هم در این مناسک و مناسبت‌ها، مردم نقش اول را داشته باشند و حکومت و نهادها، حامی و کمک کار باشند. این نقش‌آفرینی به همبستگی عمومی هم ضریب می‌دهد و به ارتقای وحدت ملی هم می‌تواند کمک شایانی بکند؛ چه وقتی هدف یکی است و دل‌ها هم‌جهت‌اند و نگاه‌ها و دست‌ها و گام‌ها نیز به یک سو هستند، برنامه‌ها هم می‌تواند با افق مشترک طراحی و اجرا شود. نتیجه این هم موفقیتی خواهد بود که برای همه مردم رقم می‌خورد.
به این نکته بیشتر توجه داشته باشیم و در دایره خدمتگزاری زائران بیشتر ایفای نقش کنیم. حاصل کار را به چشم خواهیم دید.