در ستایش همدلی | نگاهی به سریال هم‌سایه که این روزها از تلویزیون پخش می‌شود

به گزارش شهرآرانیوز - در روز‌هایی که افغانستان حوادث عجیب‌غریب و ناراحت‌کننده‌ای را از سر می‌گذراند، سریالی از تلویزیون پخش می‌شود که به روابط دولت و ملت می‌پردازد. رابطه‌ای که در طول این سال‌ها فرازوفرود زیادی را از سر گذرانده و حالا می‌توان آن را در اوج همدلی و رفاقت دانست.

سریال «هم‌سایه» که اکنون در اواسط پخش خود قرار دارد توانسته است رابطه بین افغانستان و ایران را به خوبی نمایش دهد. آن‌قدرکه بعد از پخش سریال، بازیگرانش در مراسم دانش‌آموختگی دانشجویان افغانستانی شرکت کردند و با استقبال خوب آن‌ها روبه‌رو شدند.

این سریال را باید یک ملودرام عاشقانه با مایه‌های پررنگ جنایی دانست. خرده‌روایت‌ها و داستانک‌هایی که در کنار خط اصلی تلاش کرده است کمی معمایی و پازل‌گونه هم جلوه کند، البته برخی از کاربران، این سریال را سانتی‌مانتال و بدون منطق داستانی می‌دانند که تصویر غیرواقعی از افغانستانی‌ها ارائه می‌دهد.

از طرفی، قصه حافظ جهانبخش، با بازی خوب امیراحمد قزوینی و ماجرای ازدواج او با دختر عمه‌اش که با چالش‌های رفتاری همراه است، محور اصلی داستان است، اما عده‌ای از منتقدان داستان، این سریال را فارغ از نسبتش با مسئله قتل و مهاجران افغان، به شکلی مستقل، مبتنی بر خوانش درستی از روان‌شناسی زوج‌های امروزی و بدون سانتی‌مانتالیسم شعاری و احساسی‌گری می‌دانند که به خوبی چالش‌های واقعی در روابط زوج‌های امروزی را به تصویر می‌کشد، اما کاربران فضای مجازی درباره این سریال نظرات متفاوتی داشتند.

یکی از کاربران نوشته بود: «اول از همه بگم افغانستانی‌ها، خواهربرادرای ما هستن و منم موافق سروسامان دادن و تعیین وضعیتشون در ایران هستم، ولی این سریال‌هایی که می‌سازین مثل همین هم‌سایه، این قشر رو خیلی فانتزی نشون داده. بابا بین این‌ها هم آدم خلاف و منفی پیدا می‌شه»

اما یکی از کاربران از اینکه این سریال بدون سیاه‌نمایی توانسته افغانستانی‌ها را همان‌طور که هستند نشان دهد استقبال کرد و نوشت: «فکر کنم سریال هم‌سایه تا این قسمت جزو آن دسته از سریال‌هایی است که درد عزیزان افغانستانی رو از زاویه دوربین سیما به مردم می‌گه، افغانستانی‌ها رو آدم نشون می‌ده و سیاه‌نمایی نمی‌کنه.»

با این‌حال، قصه در این سویه ماجرا محدود نشده و با بسط یافتن به فضای اجتماعی، روایتی کلان‌تر از جامعه امروز و مناسبات انسانی در آن را صورت‌بندی می‌کند. آنچه این روایت را درخور ستایش می‌کند، نگاه انسانی به قصه است. به حضور مهاجران افغانستانی که با چالش‌های متعددی در زندگی مواجه هستند و حالا در اینجا، با نگاه انسانی و نوع‌دوستانه همسایگان ایرانی خود مواجه می‌شوند.