یادی از آن روزها

وقتی امام را به ترکیه تبعید می‌کردند، شاه و آمریکا هیچ‌گاه پیش‌بینی نمی‌کردند که او روزی پیروزمندانه به ایران بازگردد و رژیم شاهنشاهی را از بن برکند.

پس از خروج شاه در ۲۶ دی ۱۳۵۷ امام در پیامی کوتاه خطاب به خبرگزاری‌های جهان اعلام کرد: «خروج شاه از ایران، اولین مرحله پایان یافتن سلطه جنایت‌بار پنجاه ساله رژیم پهلوی است که به دنبال مبارزات قهرمانانه ملت ایران انجام شده است. من این پیروزی را به ملت تبریک می‌گویم.» همچنین ایشان اعلام کرد که در اولین فرصت به ایران بازمی‌گردند.

در حالی که یاران حضرت امام و مبارزان مذهبی، با وجود تمام نگرانی‌ها در تدارک برگزاری مراسم استقبال باشکوهی از امام بودند، اعلام خبر تصمیم ایشان برای آمدن، مسئولان و سردمداران رژیم پهلوی را سخت به تکاپو انداخت. آنان که به‌شدت از تظاهرات خیابانی مردم بر ضد رژیم پهلوی هراسناک شده بودند، ورود امام را به کشور، پایانی بر تمام امیدهایشان می‌پنداشتند و یقین داشتند که در این صورت، طومار سلطنت پهلوی برچیده خواهد شد؛ بنابراین درصدد مقابله با ورود امام به کشور یا مانع‌تراشی در برابر تصمیم ایشان برآمدند.

 

بختیار در مقام نخست‌وزیری، نقشه‌های گوناگونی در سر می‌پروراند که انفجار هواپیمای امام یا منحرف‌کردن مسیر هواپیما و سپس دستگیری ایشان از جمله آن‌ها بود که هیچ‌کدام عملی نشد. تیر آخر او بستن فرودگاه‌ها به روی هواپیمای امام بود، در حالی که قرار بود پرواز انقلاب در روز ششم بهمن امام خمینی را از فرانسه به ایران بیاورد. سازمان هواپیمایی کشور اعلام کرد که به‌دلیل بدی هوا و نبود دید کافی همه پرواز‌ها لغو شده است.

 

اما سر دادن شعارهایی، چون «وای به حالت بختیار اگر خمینی دیر بیاد، برنامه خمینی برچیدن یزید است، کابینه بختیار یک حیله جدید است» و حضور پرشور مردم در خیابان‌ها باعث عقب‌نشینی وی و بازگشت امام به میهن در ۱۲ بهمن شد. مقطع حساس دیگر در این دهه از هفدهم تا ۲۲ بهمن بود که در این ایام دو دولت در ایران فعالیت کردند.

 

دولتی که پشتوانه و عامل مشروعیت خود را از دست داده و با انقلابی عظیم روبه‌رو بود و دولتی دیگر متکی به رهبری انقلاب و توده‌های میلیونی مردم که به جای قدرت نظامی فقط به ارتش مردم وابستگی داشت. با وسعت‌یافتن دامنه‌های انقلاب قرار بر این شد که سران ارتش پهلوی دست به کودتا زده و با به دست گرفتن قدرت، انقلاب مردمی را سرکوب کنند از این رو از عصر روز ۲۱ بهمن ۱۳۵۷ حکومت نظامی اعلام شد.

پس از اعلام حکومت نظامی حضرت امام خمینی اعلام کردند که مردم به حکومت نظامی اعتنایی نکنند. مردم نیز همچنان به تسخیر مراکز نظامی و انتظامی ادامه دادند و تقریباً تمام این مراکز با درگیری به دست مردم افتاد. در این روز هزاران زن و مرد و پیر و جوان هر یک به اندازه توان خود برای سرنگونی نهایی رژیم ظلم و جور کوشش کردند.

 

آن‌ها با سنگربندی در خیابان‌ها و سینه سپر کردن در برابر تانک‌ها و همچنین با فداکاری و جان‌فشانی انقلاب را به پیروزی رساندند. برخی فرماندهان رده بالای ارتش در این درگیری‌ها به دست مردم کشته شدند تا سرانجام ارتش بی‌طرفی خود را اعلام کرد.

 

روز سرنوشت فرا رسید و در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ نظام پوسیده ستم‌شاهی فرو ریخت و ریشه‌های فاسد دودمان سیاه پهلوی از این کشور اسلامی کنده شد. مبارزه پانزده ساله ملت مسلمان ایران به رهبری امام خمینی به ثمر رسید و با سرنگونی نظام ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، انقلاب شکوهمند اسلامی ایران پیروز شد.