بزرگ‌ترین ساختار کیهانی ممکن است ۵۰درصد بزرگ‌تر از آن چیزی باشد که تصور می‌کردیم

به گزارش شهرآرانیوز؛ بررسی مجدد توزیع انفجار‌های فضایی قدرتمند نشان می‌دهد که دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس، خوشه‌ای از کهکشان‌ها که قبلاً طول آن ۱۰ میلیارد سال نوری تخمین زده می‌شد، در واقع می‌تواند به بزرگی ۱۵ میلیارد سال نوری باشد.

این نه‌تنها از نظر مقیاس شگفت‌انگیز است، بلکه چالش بزرگی را برای درک ما از کیهان ایجاد می‌کند. 

دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس (یا به اختصار دیوار بزرگ) بیش از یک دهه پیش کشف شد، زمانی که ستاره‌شناسان متوجه شدند که انفجار‌های پرتو گاما در غلظتی بالاتر از توزیع مورد انتظار رخ می‌دهند.

انفجار‌های پرتو گاما قدرتمندترین انفجار‌ها در کیهان هستند که طی رویداد‌های شدید مانند تولد ابرنواختر، فروپاشی هسته یک سیاهچاله و برخورد دو ستاره نوترونی تولید می‌شوند.

از آنجایی که سیاه‌چاله‌ها و ستاره‌های نوترونی هر دو از ستاره‌های عظیم تشکیل می‌شوند، انفجار‌های پرتو گاما با جمعیت ستاره‌های عظیمی که معمولاً در کهکشان‌ها یافت می‌شوند، مرتبط هستند.

از آنجایی که آن‌ها بسیار درخشان هستند، انفجار‌های پرتو گاما را می‌توان در فواصل بسیار زیاد مشاهده کرد و از غلظت آن‌ها به عنوان معیاری برای نقشه‌برداری از خوشه‌های کهکشانی استفاده کرد. مطالعه ۲۸۳ انفجار پرتو گاما همان چیزی بود که ستاره‌شناسان ایستوان هورواث، جان هاکیلا و زولت باگولی را بر آن داشت تا کشف دیوار بزرگ را در سال ۲۰۱۴ گزارش دهند.

اکنون، این سه دانشمند به یک تیم بزرگتر پیوسته‌اند تا مطالعه دقیق‌تری از انفجار‌های پرتو گاما در آسمان انجام دهند تا درک دقیق‌تری از مقیاس دیوار بزرگ به دست آورند.

آن‌ها ۵۴۲ انفجار پرتو گاما با سرخ‌گرایی را به دقت بررسی کرده‌اند - یعنی درجه‌ای که نور آن‌ها به دلیل گسترش جهان به طول موج‌های قرمزتر کشیده شده است، و بدین ترتیب اندازه‌گیری دقیقی از مسافت را ارائه می‌دهد.

نتایج آن‌ها نشان داد که دیوار بزرگ ممکن است از سرخ‌گرایی ۰.۳۳ تا سرخ‌گرایی ۲.۴۳ امتداد داشته باشد - فاصله کلی حدود ۱۵ میلیارد سال نوری (جهان قابل‌مشاهده حدود ۹۳ میلیارد سال نوری وسعت دارد).

در ادامه حتما بخوانید ماه ممکن است ۱۰۰ میلیون سال پیرتر از چیزی باشد که تصور می‌کردیم

این یافته‌ای است که مشکل دیوار بزرگ را برجسته‌تر می‌کند. مدل استاندارد ما از تکامل جهان براساس چیزی به نام اصل کیهان‌شناسی بنا شده است. این اصل بیان می‌کند که در مقیاس‌های به اندازه کافی بزرگ، جهان در همه جهات همگن یا «صاف» است.

هر بخش از جهان باید کم و بیش شبیه هر بخش دیگری از جهان باشد، بدون هیچ تناقض یا برآمدگی عمده‌ای. این موضوع را شواهد متعددی تأیید کرده‌اند.

ساختاری بزرگتر از حدود ۱.۲ میلیارد سال نوری یک تناقض عمده محسوب می‌شود و ما تعداد زیادی از این تناقضات را یافته‌ایم.

یک اَبَرساختار به نام کیپو حدود ۱.۳ میلیارد سال نوری عرض دارد، در حالی که دیوار بزرگ اسلون حدود ۱.۳۷ میلیارد سال نوری وسعت دارد. کشف ساختاری مشابه به نام دیوار قطب جنوب، که آن هم حدود ۱.۳۷ میلیارد سال نوری عرض دارد، در سال ۲۰۲۰ اعلام شد.

گروه کهکشان‌های LQG کلوز-کامپوسانو ۲ میلیارد سال نوری، کمان غول‌پیکر حدود ۳.۳ میلیارد سال نوری و گروه کوازار بزرگ عظیم ۴ میلیارد سال نوری عرض دارند.

بعد از این‌ها دیوار بزرگ وجود دارد که با ۱۰ میلیارد سال نوری عرض، یک انحراف از الگو به حساب می‌آید. نتایج جدید، این مقدار را افزایش داده است.

پیش از این، کل وجود دیوار بزرگ مورد بحث بود. نتایج جدید نشان می‌دهد که شواهد این ساختار، نوسان آماری یا سوگیری نمونه‌برداری نیست و به نظر می‌رسد بسیار واقعی باشد. 

با این حال، آنچه می‌دانیم این است که چیز‌های زیادی درباره جهان هستی وجود دارد که نمی‌دانیم و هنوز نمی‌توانیم واقعاً آن‌ها را درک کنیم.