امام مجتبی(ع)، تجلی همه کرامت‌ها
آموزه بزرگ سیره حسن‌بن‌علی(ع) نیز برای شیعیان و نسل بشر تا قیامت همین است که الهی شوند، رشد کنند و ظرف وجودی خود را در پرتو معنویت بسط بدهند.
آموزه بزرگ سیره حسن‌بن‌علی(ع) نیز برای شیعیان و نسل بشر تا قیامت همین است که الهی شوند، رشد کنند و ظرف وجودی خود را در پرتو معنویت بسط بدهند تا به همان میزان، رزق و عنایت و نعمت پروردگار نیز برایشان دوچندان باشد.
خدای عالم، بی‌نهایت کمالات دارد؛ از حکمت و علم گرفته تا قدرت و رحمت و هزار اسم دیگری که در دعای جوشن می‌خوانیم. حالا سؤال مهم این است که چقدر می‌توانیم از این فضائل بهره‌مند شویم؟ پاسخ روشن است؛ به‌قدر ظرف وجودمان. قرآن کریم دراین‌باره می‌فرماید «أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِهَا» یعنی هنگام بارش باران، هر رودخانه به اندازه وسعتش پرآب می‌شود. این همان تذکر و تشبیهی است که به ظرف وجودی ما بازمی‌گردد. ما اگر خواهان رزق و نعمت و عنایت بیشتری هستیم، باید ظرف وجودی خودمان را بزرگ‌تر کنیم.
کرامت، مهم‌ترین نشانه برای سعه وجودی بزرگ است. همان‌طور که شما نمونه تام و تمام آن را در وجود مبارک اهل‌بیت(ع) می‌بینید که از علم و حلم گرفته تا معرفت و حکمت، گنجینه فضائل الهی بودند. امام مجتبی(ع) نیز تجلی عینی کرامت الهی بود. چقدر او را تخریب کردند؟ چقدر به محضر مقدسش جسارت شد؟ تاریخ اسلام مشحون است از روایات متواتری که حتی دربرابر توهین یک فرد ناآگاه، جز تبسم و تکریم و طمأنینه از او دیده نمی‌شد. اساس کرامت نیز به همین است؛ بخشندگی و جوانمردی در عین قدرت.
در روایت آمده روزی فردی از امام مجتبی(ع) سؤال کرد که چرا حضرت هرگز دست نیاز کسی را رد نمی‌کند؟ امام مجتبی(ع) پاسخ داد که من سائل درگاه پروردگار هستم و با امید با او راز و نیاز می‌کنم. به همین دلیل هم هرگز امید سائلی را ناامید نمی‌کنم تا پروردگار نیز با من چنین نکند. می‌بینید؟ ظرف وجودی بزرگ چنین خاصیتی دارد؛ همه امور دنیا را با پیوست اخروی متناظر می‌کند و این، کرامات فرد را در تلألو انوار کرامات الهی دوچندان می‌کند.
او که اصیل‌ترین بود، کریم‌ترین بود، روایت رأفت و بخشندگی او به‌موازات رشادت‌هایش در عرصه نبرد در تاریخ زبانزد است، در برابر اهانت یک غریبه شامی نه‌تنها لب به پاسخ نمی‌گشود بلکه باران کرامت و محبت و غریب‌نوازی‌اش را بر ظرف وجودی محدود او نازل می‌کرد. رسول خدا(ص) در حدیثی فرمود «لَو کان الفَضلُ شَخصاً کانَ الحَسَن» یعنی اگر تمام فضیلت‌ها جمع می‌شد و تجسم عینی پیدا می‌کرد، با امام مجتبی(ع) عینیت پیدا می‌کرد. آموزه بزرگ حسن‌بن علی(ع) نیز برای شیعیان و نسل بشر تا قیامت همین است. تا الهی شوند، رشد کنند و وجود خود را در پرتو معنویت بسط بدهند تا به همان میزان، رزق و عنایت و نعمت پروردگار نیز برایشان دوچندان باشد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
