برای شروع هیچ گاه دیر نیست

شبنم کرمی | شهرآرانیوز؛ به گفته‌ی تاریخ، ورزش پینگ‌پنگ از سوی انگلیسی‌ها ابداع و به جهانیان معرفی شده و بین سال‌های ۱۸۸۰ تا ۱۸۹۰ در دوران زمامداری ملکه ویکتوریا در میان اشراف‌زادگان انگلیسی مرسوم بوده است. از قرار، تنیس روی میز ابتدا با نام‌هایی همچون «ویف‌واف» و «گوسیما» شناخته می‌شده است تا هنگامی که شخصی به‌ نام می جکس در سال ۱۹۰۰ میلادی آن را به ثبت می‌رساند.

ورزش پینگ‌پنگ هم مانند بیشتر رشته‌های ورزشی به‌وسیله‌ی انگلیسی‌ها به ایران آمده است و هنگامی که مستشاران نفتی شرکت‌های انگلیسی در جنوب ایران فعّالیّت می‌کردند، این ورزش را به ایرانیان می‌شناسانند. سال‌ها پس از آن، تیم تنیس روی میز کشورمان نخستین‌بار در سال ۱۹۵۷ میلادی در مسابقات جهانی حضور می‌یابد و به مقام هفدهم این رقابت‌ها می‌رسد. بهترین مقام ایران در تاریخ حضور در مسابقات جهانی نیز مقام نهم دنیا بوده که در سال ۱۹۶۳ کسب شده است. هم‌چنین بهترین مقام تنیس روی میز کشورمان در مسابقات آسیایی کسب عنوان هفتمی رقابت‌ها بوده است که امیدواریم با تکیه بر توان نوجوانان خوبمان، امروز بتوانیم به مقام‌های بهتری در دنیا دست یابیم. یکی از این ورزشکاران نوجوان، فرهاد رضاپور است که 16 سال دارد و دانش‌آموز یک دبیرستان نمونه‌دولتی است. او مدّتی پیش توانسته است در این رشته‌ی ورزشی موفّقیّت‌هایی کسب کند. با این نوجوان ورزشکار گفتگو کردیم که گزیده آن ، هم اینک پیش‌روی شماست.

 

من فرزند دوم و کوچک‌ترین عضو خانواده‌ی چهارنفره‌مان هستم. از کلاس ششم ابتدایی (دوازده‌سالگی) برای گذران بخشی از اوقات فراغتم به کلاس پینگ‌پنگ رفتم و بیشتر با هدف سرگرمی و ورزش، تابستان‌ها آن را دنبال می‌کردم. هم‌زمان، عصرها با پدرم -که فرهنگی هستند- و دوستانشان به پارک می‌رفتیم و شطرنج و پینگ‌پنگ بازی می‌کردیم که این برنامه برای تقویت تکنیک‌هایم کمک خوبی بود. پس از آن به‌جز تابستان‌ها آخر هفته‌ها هم در منزل با پدرم و اقوام یا دوستان تنیس روی میز بازی می‌کردم. بدین‌ترتیب در سال 1397 متوسّطه توانستم بعد از گذراندن مسابقات انتخابی و برگزیده شدن ، از سوی مدرسه در مسابقات آموزشگاه‌های مشهد شرکت کنم و در نهایت، مقام سوم ناحیه را کسب کنم‌. هم‌چنین در سال1398 نیز تیم ما در مسابقات درخشید.

حضور در ورزش هرگز مانع پیشرفت درسی‌ام نبوده است و در سال1398 معدلم 93/19 شد که موفّق شدم در دبیرستان نمونه نیز قبول شوم . از همان موقع، ضمن حضور در کلاس‌های زبان انگلیسی و ادامه‌ی آن تاکنون، دوره‌های شنا و غریق نجات را هم گذراندم و اکنون توانایی خوبی در این رشته دارم.
از آنجایی که معتقدم در آینده کسی موفّق است که در کنار درس، مهارتی هم بلد باشد زیرا از راه درس خواندن به‌تنهایی نمی‌توانیم به بلندپروازی‌ها و آرزوهایمان برسیم، پارسال مدرک ICDL خود را هم گرفتم که امسال در دوره‌های نرم‌افزار و برنامه‌نویسی شرکت کنم امّا متأسّفانه به دلیل شیوع بیماری کرونا موفّق نشدم. با این حال، ناامید نشدم و سی‌دی‌های مربوط به آن را تهیّه کردم و در دوران قرنطینه با دیدن آن‌ها توانستم با مفاهیم موضوع آشنا شوم. اگر با توجه به شیوع کرونا هم‌چنان نتوانم برای آشنایی با قطعات الکترونیکی و کامپیوتری برنامه‌هایم را اجرا کنم، پس از قبول شدن در دانشگاه این کار را ادامه خواهم داد. به‌علاوه، امسال آموزش سنتور را هم زیر نظر استاد آغاز کرده‌ام. در المپیاد ادبیّات هم که شرکت کردم، برای مرحله‌ی بعد پذیرفته شدم و از طرف مدرسه از من تقدیر شد. در کنار همه‌ی این فعّالیّت‌ها از الان برای دانشگاه برنامه‌ریزی کرده‌ام و درس‌های سال‌های پیش را هم در کنار دروس امسالم مرور می‌کنم. دیدن فیلم‌های آموزشی و خواندن رمان نیز از دیگر علایق من است.

این روزها دست یافتن به آموزش‌ها بسیار آسان‌تر شده است و به‌راحتی می‌توانیم فیلم‌های آموزشی را از طریق اینترنت مشاهده کنیم. شما می‌توانید بسته به علاقه‌ی خود، هر فیلم آموزشی مفیدی را که می‌خواهید، رایگان از طریق اینترنت ببینید و دانش کسب کنید. این باعث می‌شود مسیری که می‌خواهید در آینده انتخاب کنید مشخّص‌تر شود زیرا همان‌طور که پیش‌تر گفتم، با درس خواندن مطلق می‌توانیم فقط امیدمان را به کارهای دولتی و پشت‌میزنشینی معطوف کنیم. امّا اگر به شیوه‌ی زندگی برخی افراد موفق مانند بیل گیتس نگاه کنیم که حتّی از ادامه‌ی تحصیل در دانشگاه هاروارد انصراف داد و دنبال علاقه‌اش که کامپیوتر و نرم‌افزار بود رفت و امروز یکی از ثروتمندترین و تأثیرگذارترین افراد جهان در این زمینه است، قدرت ریسک‌پذیری خود را بالاتر می‌بریم.

 

بنابراین باید ابتدا علایق خود را هرچه هست، از خیّاطی و گل‌دوزی و آرایشگری گرفته تا نرم‌افزار یا الکترونیک، پیدا و در آن راه دانش به دست آوریم. این کار حتّی ممکن است با دیدن یک کلیپ یا خواندن کتاب یا تحقیق انجام گیرد.

 

این را هم بگویم که هیچ‌گاه برای شروع دیر نیست. با اینکه بیشتر کسانی که به آموزشگاه موسیقی می‌آیند شاید در سنین دبستان باشند امّا همان‌طور که گفتم، من همین امسال شروع به یادگیری موسیقی کرده‌ام و اکنون هم با نواختن موسیقی، به آرامش خوبی رسیده‌ام. حتّی یک آقای بازنشسته‌ی محترم هم در کنار ما برای یاد گرفتن موسیقی به آموزشگاه می‌آید.
در پایان نیز وقتی به این سؤال می‌رسیم که «می‌خواهید در آینده چه‌کاره شوید؟» اگر پاسخمان همان نگاه دیرینه‌ی دکتر و مهندس هم باشد، باز باید بگویم ضمن درس خواندن، کسب مهارت لازمه‌ی زندگی در عصر حاضر است. بنابراین به امید موفّقیّت‌های بیشتر و فردایی بهتر، باید گام‌هایمان را استوارتر و در مسیر تکاملی همه‌جانبه برداریم.