مدرسه کوشش در روستای گوش در فعالیت‌های فوق برنامه موفق بوده است
کوله‌بار تجربه یک دبستان
گذشت آن روز‌هایی که بچه‌ها به مدرسه می‌رفتند تا کتاب درسی را از رو بخوانند و دیکته‌ای بنویسند و با گرفتن تکلیف شب به خانه برگردند. حالا دیگر معلم‌ها هم به کاری بیش از خط زدن دفتر شاگردان مشغول‌اند.
تکتم جاوید
فعالیت‌های فوق برنامه این روز‌ها به حدی تنوع پیدا کرده است که می‌تواند پا‌به‌پای دروس در مدارس حرکت کند. از یک سو دانش‌آموزان و دبیران هم به انجام چنین فعالیت‌هایی علاقه نشان می‌دهند و از سوی دیگر این روش می‌تواند روشی برای شرکت در جشنواره‌ها، مسابقات و رقابت‌های فرهنگی باشد. یکی از مدارسی که این بار به سراغش رفته‌ایم دبستان کوشش است که در روستای «گوش» از توابع آموزش و پرورش تبادکان قرار دارد.
مدرسه روستا با ۳۰ دانش‌آموز
علی میربلوک، فارغ‌التحصیل رشته علوم‌تربیتی دانشگاه فرهنگیان مشهد، ۲ سال است که به عنوان مدیرآموزگار در دبستان کوشش روستای گوش، از نواحی تبادکان، مشغول به خدمت است. او در ابتدا و در توضیح فعالیت‌های مدرسه می‌گوید: این دبستان کلاس‌های چندپایه با ۱۳ دختر و ۱۳ پسر دانش‌آموز و ۴ کودک پیش‌دبستانی دارد که در مجموع ۳۰ نفر هستند. در این مدرسه از دانش‌آموزان پیش‌دبستانی تا دانش‌آموزان با نیاز‌های ویژه و عادی در مقطع ابتدایی مشغول به تحصیل هستند. من به همراه یک همکار دیگر آموزگاران این مدرسه کوچک هستیم و خانم حیدرزاده در کار‌های فوق برنامه با ما همکاری می‌کند.
با «رادیو کوشش» شنیده می‌شوند
دانش‌آموزان مدرسه کوشش با کمک مدیر و آموزگاران‌شان و به مناسبت هفته دفاع مقدس پادکستی با عنوان رادیو کوشش را تهیه کردند. میربلوک ادامه می‌دهد: امسال طرحی به نام «رادیو کوشش» رادرمدرسه اجرا کردیم که بچه‌هایی که خوانداری خوبی داشتند، متن خواندند و موسیقی رویش گذاشتیم و اسمش را گذاشتیم رادیوکوشش. وی تاکیدمی‌کند:در همین مدت کوتاهی که در این دبستان بودم فعالیت‌های متعددی دیگری هم انجام دادیم. به عنوان نمونه سال گذشته المپیاد درون مدرسه‌ای برگزار کردیم و همین‌طور جشن یلدا داشتیم. وی می‌افزاید: اسفندماه پارسال نیز اجرای نمایشی موزیکال برای بزرگداشت منوچهر احترامی، نویسنده کودکان، داشتیم. با کمک آلات موسیقی سنتی، شعر‌های شادی را در قالب نمایش «فلفلی و مرغ کاکلی»، نوشته احترامی، با بچه‌ها تمرین و برگزار کردیم که در روحیه‌شان تأثیر خوبی داشت.
وی تأکید می‌کند: دانش‌آموزان در انجام امورات مدرسه نقش دارند. البته مشارکت خانواده‌ها هم مؤثر بوده است. برای تغییر روحیه بچه‌ها فضای مدرسه را نقاشی کردیم و سعی کردیم فضای شادی ایجاد کنیم. در این مدرسه بر مبنای کار تیمی عمل می‌کنیم و مسئولیت‌ها بین همه تقسیم می‌شود.
میربلوک مدیرآموزگار خلاقی است که تلاش کرده است محیط مدرسه را به محیطی جذاب برای بچه‌ها تبدیل کند و به گفته خودش حالا دیگر مدرسه آنقدر برای بچه‌ها عزیر است که دوست ندارند زنگ آخر به خانه بروند. وی معتقد است: مدرسه باید فضایی شاد داشته باشد که بچه‌ها آن را دوست داشته باشند. این مدیر مدرسه بااشاره به امکانات و کمبود‌های مدرسه کوشش می‌افزاید: خیران برخی از هزینه‌ها را تأمین کردند و هنوز هم کمبود‌هایی داریم که با کمک‌های دیگر رفع خواهد شد.
عاشق بچه‌ها از دبستان سر درآورد
فاطمه حیدرزاده با ۱۶ سال خدمت در آموزش و پرورش انجام فعالیت‌های فوق برنامه را در مدرسه کوشش به عهده دارد. وی می‌گوید: دبیر تربیت‌بدنی یک مدرسه شبانه‌روزی در یک روستا هستم، اما به دلیل علاقه به کودکان و مقطع دبستان، هفته‌ای یک روز به مدرسه کوشش می‌آیم و با بچه‌ها کار می‌کنم.
وی اضافه می‌کند: همه برنامه‌های این مدرسه در راستای اهداف سند تحول بنیادین پیش می‌رود و در بخشی از این سند تأکید شده است که بچه‌ها و خانواده‌ها باید در امور مدرسه سهیم شوند و مشارکت داشته باشند، به همین دلیل اکنون بچه‌ها کار‌های مدرسه را انجام می‌دهند و خانواده‌ها را در امور مدرسه درگیر می‌کنیم.
آرزو‌های بچه‌ها را دست‌یافتنی می‌کنیم
حیدرزاده ادامه می‌دهد: بچه‌های روستایی آرزو‌های زیادی دارند، اما هرگز فرصت پیدا نمی‌کنند آن‌ها را برآورده کنند. هرکدام آرزویی دارند، یکی دوست دارد مجری شود، یکی گزارشگر، یکی هنرمند و.... خیلی از آن‌ها در مقطع دبیرستان یا هنرستان انگیزه‌ای برای درس خواندن ندارند، چون فکر می‌کنند در شهر کوچک راه پیشرفت نخواهند داشت.
مدرسه روستا با ۳۰ دانش‌آموز
علی میربلوک، فارغ‌التحصیل رشته علوم‌تربیتی دانشگاه فرهنگیان مشهد، ۲ سال است که به عنوان مدیرآموزگار در دبستان کوشش روستای گوش، از نواحی تبادکان، مشغول به خدمت است. او در ابتدا و در توضیح فعالیت‌های مدرسه می‌گوید: این دبستان کلاس‌های چندپایه با ۱۳ دختر و ۱۳ پسر دانش‌آموز و ۴ کودک پیش‌دبستانی دارد که در مجموع ۳۰ نفر هستند. در این مدرسه از دانش‌آموزان پیش‌دبستانی تا دانش‌آموزان با نیاز‌های ویژه و عادی در مقطع ابتدایی مشغول به تحصیل هستند. من به همراه یک همکار دیگر آموزگاران این مدرسه کوچک هستیم و خانم حیدرزاده در کار‌های فوق برنامه با ما همکاری می‌کند.
با «رادیو کوشش» شنیده می‌شوند
دانش‌آموزان مدرسه کوشش با کمک مدیر و آموزگاران‌شان و به مناسبت هفته دفاع مقدس پادکستی با عنوان رادیو کوشش را تهیه کردند. میربلوک ادامه می‌دهد: امسال طرحی به نام «رادیو کوشش» رادرمدرسه اجرا کردیم که بچه‌هایی که خوانداری خوبی داشتند، متن خواندند و موسیقی رویش گذاشتیم و اسمش را گذاشتیم رادیوکوشش. وی تاکیدمی‌کند:در همین مدت کوتاهی که در این دبستان بودم فعالیت‌های متعددی دیگری هم انجام دادیم. به عنوان نمونه سال گذشته المپیاد درون مدرسه‌ای برگزار کردیم و همین‌طور جشن یلدا داشتیم. وی می‌افزاید: اسفندماه پارسال نیز اجرای نمایشی موزیکال برای بزرگداشت منوچهر احترامی، نویسنده کودکان، داشتیم. با کمک آلات موسیقی سنتی، شعر‌های شادی را در قالب نمایش «فلفلی و مرغ کاکلی»، نوشته احترامی، با بچه‌ها تمرین و برگزار کردیم که در روحیه‌شان تأثیر خوبی داشت.
وی تأکید می‌کند: دانش‌آموزان در انجام امورات مدرسه نقش دارند. البته مشارکت خانواده‌ها هم مؤثر بوده است. برای تغییر روحیه بچه‌ها فضای مدرسه را نقاشی کردیم و سعی کردیم فضای شادی ایجاد کنیم. در این مدرسه بر مبنای کار تیمی عمل می‌کنیم و مسئولیت‌ها بین همه تقسیم می‌شود.
میربلوک مدیرآموزگار خلاقی است که تلاش کرده است محیط مدرسه را به محیطی جذاب برای بچه‌ها تبدیل کند و به گفته خودش حالا دیگر مدرسه آنقدر برای بچه‌ها عزیر است که دوست ندارند زنگ آخر به خانه بروند. وی معتقد است: مدرسه باید فضایی شاد داشته باشد که بچه‌ها آن را دوست داشته باشند. این مدیر مدرسه بااشاره به امکانات و کمبود‌های مدرسه کوشش می‌افزاید: خیران برخی از هزینه‌ها را تأمین کردند و هنوز هم کمبود‌هایی داریم که با کمک‌های دیگر رفع خواهد شد.
عاشق بچه‌ها از دبستان سر درآورد
فاطمه حیدرزاده با ۱۶ سال خدمت در آموزش و پرورش انجام فعالیت‌های فوق برنامه را در مدرسه کوشش به عهده دارد. وی می‌گوید: دبیر تربیت‌بدنی یک مدرسه شبانه‌روزی در یک روستا هستم، اما به دلیل علاقه به کودکان و مقطع دبستان، هفته‌ای یک روز به مدرسه کوشش می‌آیم و با بچه‌ها کار می‌کنم.
وی اضافه می‌کند: همه برنامه‌های این مدرسه در راستای اهداف سند تحول بنیادین پیش می‌رود و در بخشی از این سند تأکید شده است که بچه‌ها و خانواده‌ها باید در امور مدرسه سهیم شوند و مشارکت داشته باشند، به همین دلیل اکنون بچه‌ها کار‌های مدرسه را انجام می‌دهند و خانواده‌ها را در امور مدرسه درگیر می‌کنیم.
آرزو‌های بچه‌ها را دست‌یافتنی می‌کنیم
حیدرزاده ادامه می‌دهد: بچه‌های روستایی آرزو‌های زیادی دارند، اما هرگز فرصت پیدا نمی‌کنند آن‌ها را برآورده کنند. هرکدام آرزویی دارند، یکی دوست دارد مجری شود، یکی گزارشگر، یکی هنرمند و.... خیلی از آن‌ها در مقطع دبیرستان یا هنرستان انگیزه‌ای برای درس خواندن ندارند، چون فکر می‌کنند در شهر کوچک راه پیشرفت نخواهند داشت.
وی با اشاره به برنامه‌های مدرسه برای توانمندسازی بچه‌ها می‌گوید: همه این‌ها بهانه‌ای بود برای توانمندسازی بچه‌های این مدرسه. بچه‌ها را فعال کرده‌ایم تا در کنار درس خواندن کار‌های فوق برنامه انجام دهند. به آن‌ها آموزش دادیم که خودشان عکس بگیرند، گزارش بنویسند و صداگذاری کنند.
آموزش کارآفرینی برای سال جدید
تعداد ۱۲ نفر از دانش‌آموزان این مدرسه با هم همکاری کردند تا پادکست‌هایی برای مدرسه تهیه کنند. حیدرزاده این را می‌گوید و اضافه می‌کند: ۲ پادکست ساختیم که یکی به مناسبت بازگشایی مدارس و دیگری به مناسبت هفته دفاع مقدس بود.
این معلم پرتلاش همچنین درباره برنامه‌های سال بعد اضافه می‌کند: قصد داریم در سال جدید برروی کارآفرینی و مهارت‌آموزی تمرکز کنیم. باید به دانش‌آموزان هنر و مهارتی بیاموزیم که هنگام ورود به بازار کار با مشکل بیکاری که در روستا‌ها شدیدتر است، مواجه نشوند. قصد داریم با آموزش هنر و همچنین مشاغلی مانند باغبانی آن‌ها را توانمند کنیم. البته این آموزش‌ها با حضور خانواده‌ها انجام می‌شود.
وی یکی دیگر از برنامه‌ها را برگزاری نمایشگاه بیان می‌کند و می‌گوید: بنا داریم پس از آموزش بهتر به بچه‌ها آثارشان را در نمایشگاهی به نمایش بگذاریم.
گویندگی را دوست دارم
یاسمن خوشدل دانش‌آموز کلاس چهارم این مدرسه و همانی است که صدایش را روی پادکست می‌شنویم. او می‌گوید: اولین‌بار است که کار گویندگی انجام می‌دهم، اما همیشه عاشق این کار بودم. معلمم می‌گفت برای گویندگی باید درست خواندن بلد باشی، برای همین همیشه در خانه کتاب‌های درسی‌ام را با صدای بلند می‌خواندم.
او ادامه می‌دهد: معلم‌های مدرسه برای انجام دادن کار‌های فوق برنامه خیلی به ما کمک کردند. من مدرسه‌ام را خیلی دوست دارم. در و دیوار‌های مدرسه‌مان را تزئین کردیم و در همه کار‌ها به هم کمک می‌کنیم. بچه‌ها علاقه زیادی به مدرسه دارند، به‌طوری‌که هر روز صبح قبل از معلم‌ها پشت در مدرسه هستند.
یاسمن درباره وضعیت روستا و مکان‌های تفریحی برای بچه‌ها می‌گوید: در این روستا هیچ وسیله سرگرمی و مکانی برای رفتن نداریم. به همین دلیل بچه‌ها مدرسه را دوست دارند و بیشتر وقتشان را در اینجا می‌گذرانند. حتی ظهر‌ها دوست ندارند به خانه برگردند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
