پرقدرت و بی‌حامی

شادی بسیاری در چشمانش موج می‌زند و حس خوبش را می‌توان از رفتارش دید. در همین نگاه اول می‌توان انرژی و انگیزه‌اش را درک کرد. از همان کودکی با ورزش انس گرفته و به جای بازی با عروسک‌هایش هم‌بازی توپ بوده است. گویا خودش و خانواده‌اش به آنچه که در انتظارش بوده است، یعنی تماشای موفقیت دخترشان، رسیده‌اند. دختری شانزده‌ساله از هنرستان تربیت‌بدنی شهید نورموسوی که با تلاش و پشتکار در رشته ورزشی «موی‌تای» خوش درخشیده است. با «سیما نیک‌نام»، دانش‌آموز کلاس دهم دوره اول متوسطه، در دبیرستان محل تحصیلش قرار گذاشتم و درباره احوال، زندگی و مشکلاتش گفتگو کردیم که نتیجه آن در ادامه آمده است.

از خانواده‌ات بگو.
من عضو یک خانواده هفت‌نفره هستم. آخرین فرزند خانواده‌ام و ۳ خواهر و یک برادر دارم.

علاقه به ورزش کردن را از چه سنی در خودت احساس کرده‌ای؟
تا جایی که یادم می‌آید از همان کودکی عاشق ورزش بودم. در کودکی به ورزش‌های توپی علاقه داشتم و بسکتبال و فوتبال بازی می‌کردم و در همان زمان به تیم فوتبال دعوت شدم. اما دوازده‌سالگی زمان ورود من به دنیای ورزش‌های رزمی بود. اکنون ۴ سال است که این ورزش را به صورت حرفه‌ای انجام می‌دهم.

دیدگاه خانواده‌ات درباره ورزش کردن تو چه بود؟
شانس من این بود که در یک خانواده ورزشی به دنیا آمدم. آن‌ها در این راه بسیار مشوق من بودند و خیلی به من کمک کردند. در دوازده‌سالگی به اصرار زیاد مادرم وارد این رشته ورزشی شدم و هیچ علاقه‌ای به ورزش رزمی نداشتم، اما به‌تدریج به آن علاقه‌مند شدم.

خانواده‌ات در چه رشته‌های ورزشی‌ای کار می‌کنند؟
پدرم سال‌ها پیش در رشته مشت‌زنی فعالیت می‌کردند، مادرم بدن‌سازی و خواهرهایم فوتسال و بسکتبال کار می‌کنند و مقام‌های استانی هم کسب کرده‌اند. برادرم هم در ورزش رزمی وشو فعالیت می‌کند.

آیا در رشته‌های دیگر هم مقامی کسب کرده‌ای؟
بله، ۲ سال پیش در ورزش ساندای وشو مقام اول استانی و اول کشوری را کسب کردم.

کمی از حال‌و‌هوای مسابقه در ترکیه بگو. چگونه برگزار شد؟
مسابقه در کشور ترکیه و در شهر آنتالیا برگزار شد. از شهر‌های مختلف ایران به مدت ۸ روز میهمان آن‌ها بودیم. مسابقات در رده سنی بازیکنان ۱۴ تا ۱۵ سال بود. بعد از ۳ روز تمرین در آنجا مسابقات برگزار شد. از کشور‌های زیادی در مسابقه حضور داشتند و سطح آن بسیار بالا بود. در اولین مرحله با دختری از کشور لبنان مسابقه دادم و پیروز شدم و در مرحله بعد با بازیکن کشور میزبان وارد مرحله فینال شدم. نگرانی‌ام این بود که به نفع کشور میزبان پیش برود، اما بعد از ۶ دقیقه مبارزه، آن‌قدر خوب پیش رفتم که رأی را به داوری نرساندم و برنده آن مسابقه شدم و مدال طلای مسابقات جهانی موی‌تای را از آن خود کردم.

احساست قبل و هنگام مسابقه چه بود؟
قبل از اعزام خیلی امیدوار بودم که حتما مدال طلا را از آن خود می‌کنم. حتی مادرم با قاطعیت گفت حاضر است روی کاغذی بنویسد که سیما حتما مدال طلا را به خانه می‌آورد. آن ۸ روزی که آنجا بودم نگرانی و استرس عجیبی داشتم، اما زمان مسابقه فقط به پیروز شدن فکر می‌کردم.

آیا از تو حمایت هم شده است؟
تا به امروز از من هیچ حمایتی نشده است و هیچ اسپانسری نداشته‌ام. حتی با هزینه شخصی خودم به این مسابقه رفتم، اما بعد از پیروزی، مسئولان هیئت و فدارسیون به من قول دادند که از من از نظر مالی حمایت کنند و به باشگاه‌هایشان دعوتم کنند تا در آنجا از امکاناتی بهتری بهره‌مند شوم. مسئولان آموزش و پرورش از من حمایت کردند و جوایزی دادند و اولین روز در مدرسه برایم جشن کوچکی گرفتند.

آیا مانعی بر سر راه موفقیتت داشته‌ای؟
بله، زمانی که باید اسمم را به فهرست اعزامی‌ها اضافه می‌کردم ۲ روز بیشتر مهلت نداشتم و باید مبلغی را فراهم می‌کردم که خیلی برایمان سخت بود. دیگر هیچ امیدی نداشتم تا اینکه پدرم این پول را فراهم کرد و من در آخرین ثانیه به فهرست اعزامی‌ها اضافه شدم.

این روز‌ها هدف و برنامه آینده‌ات چیست؟‌
می‌خواهم به همین ورزش ادامه بدهم و برای کشورم پیروزی‌های بیشتری کسب کنم، حتی اگر از من حمایت نشود، باز هم بی‌منت برای کشورم با جان و دل مبارزه می‌کنم. با همه این‌ها آرزو می‌کند در آینده استاد دانشگاه شوم.

مشکلات مدرسه برای دانش‌آموزان ورزشکار
محبوبه صراف‌زاده، مدیر دبیرستان سیما، هم کنارمان است. به اینجای بحث و طرح مشکلات که می‌رسیم سر درددلش بازمی‌شود و می‌گوید: از سیما اصلا حمایت نشده است. همه هزینه‌ها با خودش بود و حتی مربی خصوصی هم گرفت. فدراسیون قول‌هایی داد، اما به آن عمل نکرد.

وی ادامه می‌دهد: مشکل دیگر مسائل درسی است. سیما برای مسابقات ۸ روز از درس‌های مدرسه عقب افتاد. فدراسیون باید برای ورزشکارانی که مدام اعزام می‌شوند دبیر خصوصی در نظر بگیرد یا حمایت مالی کند. زیرا معلم در مدرسه درس می‌دهد و از کنار مباحث رد می‌شود. با‌این‌حال ما هوای این دانش‌آموز خوبمان را داریم و خیالمان از این راحت است که زمانش را تلف نمی‌کند. مشکلات مدرسه تا حدی می‌تواند با غیبت‌ها و مشکلات دانش‌آموزان ورزشکار کنار بیاید، اما این مسائل باید به طور رسمی حل شود.