قصه غصه‌های «معراج شهدا»

قصه پرغصه‌ای شده است مـاجـرای «معراج شهدا» برای خودش. روزگاری غوغای بی‌بدیلی بود؛ روز‌هایی که شهید می‌آوردند و باید برای تشییع می‌رفتیم. قیامتی بود برای خودش آنجا. چه عزیزانی را که روی دوش گرفتیم و تشییع کردیم، چه اشک‌ها که ریخته شد و چه خاطراتی از حضور سرباز و سردار و امیر برایمان باقی مانده است.
۴‌سال قبل بود که بعد از ۲۶ سال، معراج شهدا به‌عنوان یادگار ماندگار روز‌های دفاع و شهادت، دوباره به میراث‌داران ایثار و شهادت بازگشت؛ مکانی در بولوار توس که طی سال‌های دفاع مقدس شاهد حضور و تشییع پیکر شهدا بود، اما بعد‌از پایان جنگ، از کف بازماندگان آن دوران رفته بود و عمری به بلندای بیش‌از ۲ دهه گذشت تا دوباره این بنا به میراث‌داران ایثار و شهادت و مردم مشهد بازگشت. بعد از دوران دفاع مقدس این مکان به کاربری‌های مختلف از‌جمله تعمیرگاه گازسوز خودرو و‌... تبدیل شد و بازماندگان دوران جنگ بسیار تلاش کردند تا این میراث سال‌های دفاع مقدس دوباره بازگردد؛ فراموش نکرده‌ایم مذاکرات فشرده‌ای که برای احیای این مکان با مالکان آن انجام شد و خیلی وقت‌ها کار به احتمال اعمال ماده‌۹ قانون شهرسازی می‌کشید، رسانه‌ها بسیار نوشتند، خانواده شهدا و بسیاری از مسئولان بیانیه صادر کردند و از ضرورت بازگشت معراج گفتند. اواخر بهمن سال‌۹۳ و در ایامی که آخرین تلاش‌ها برای بازگرداندن معراج صورت می‌گرفت، شهردار وقت منطقه‌۱۰ مشهد وعده داده بود بعد‌از بازگشت معراج «در گام اول تلاش می‌شود مطالعات لازم در‌خصوص فضا و بنای ساختمان انجام شود تا ساخت بنا متناسب با جایگاه و منزلت شهدا و ایثارگران طراحی شود؛ البته در نظر داریم این هدف را با احداث یک فرهنگ‌سرا محقق کنیم.» از آن وعده ۵‌سال و از بازگشت معراج ۴‌سال می‌گذرد و از تحقق این وعده هنوز خبری نیست.
هر‌چند در دوره اخیر مدیریت شهری، قریب به صد‌میلیون‌تومان برای بهسازی این مکان هزینه شده است، متأسفانه در حال حاضر، تمام کارکرد «معراج شهدا» خلاصه شده است به اجرای برنامه در مناسبت‌های تقویمی و برگزاری مراسم دعا و زیارت عاشورا. خیلی ساده‌تر اگر قرار باشد صحبت کنیم، معراج شهدا هنوز غریب است و مظلوم. نه از فرهنگ‌سرا شدنش خبری هست، نه به پایگاهی تأثیرگذار برای اجتماعات خانواده شهدا و ایثارگران تبدیل شده است و نه «ساخت بنا متناسب با جایگاه و منزلت شهدا و ایثارگران» در دستور‌کار قرار گرفته است. بهتر است مسئولان و متولیان این بنا، فارغ از هر مسئله دیگری، چاره‌ای بیندیشند و به روز‌های غربت معراج خاتمه دهند.