آزادی بخشی؛ بزرگواری دنیا، شرافت آخرت

جوانمردی یک فضیلت به کرامت رسیده است؛ هم زنان را در برمی گیرد و هم مردان را. ازقضا زنان به این صفت متمایزترند؛ چون از احساسی زلال و ممتاز برخوردارند. کم ندیده و خبر نخوانده‌ایم از بانوانی که در انسان یاری، گوی سبقت از مردان ربوده‌اند. کم نشنیده‌ایم که برای یاری نیازمندان حتی از حلقه طلای ازدواج خود -که عزیزترین است نزد آنان- گذشته‌اند تا گره از مشکلات یک نفر باز شود.

اصلا همه ایرانی‌ها به دادودهشی چنین نام بردارند؛ کریم‌اند، بخشنده‌اند. هم از حق خود می‌بخشند و هم دیگران را به این راه روشن می‌آورند. کم نداریم کسانی که دستشان خالی است، اما آبرویی دارند که‌ می‌تواند معجزه کند. همین را به میدان می‌آورند تا روز‌های خوب و حال خوش برای مردم فراهم شود. مردم ما عظمت ذاتی دارند؛ از شیخ اجل، سعدی علیه الرحمه، در یاد دارند که:

ره نیک مردان آزاده گیر
چو استاده‌ای، دست افتاده گیر!

دست می‌گیرند و آن افتاده را تا رفعت یاعلی گفتن و بازایستادن همراهی می‌کنند؛ به ویژه اگر او را، خطایی، اشتباهی، حادثه‌ای، تصادفی، راه به پشت میله‌ها رسانده باشد. این گرفتاری‌های پیش بینی نشده، پیش پای همه ما نیز هست. میان ما و حادثه شاید یک پلک زدنی فاصله باشد، پس می‌توانیم با گرفتاران پشت میله -که آب سرد را باحسرت می‌نوشند- فاصله‌ای نداشته باشیم. خداکند-البته- برای هیچ فردی اتفاق نیفتد، اما متفق شدن همه ما برای یاری زندانیان بی گناه، می‌تواند بسیاری را از بن بست نجات دهد.

در ادامه حتما بخوانید مشارکت مشهدی‌ها در پویش‌هایی برای آزادی زندانیان | مهربانی، خون بهای آزادی

حیات بخشیدن صرفا از بیماری به سلامت رساندن نیست؛ می‌تواند یک خوانش از آن، همین آزادی بخشی باشد. آزادی، زندگی است، در تعریف متعالی حیات می‌گنجد. فرصتی چنین برای یک فرد فراهم کردن، نیز می‌تواند آزادی بخشی به همه انسان‌ها معنا شود. بدانیم که دارندگی و دارایی، زمانی برازندگی به همراه می‌آورد که در مسیر زنده سازی اجتماعی به خدمت گرفته شود. 

شرافت دو دنیا در این است. در اینکه امام على (ع) می‌فرمایند: «مَنْ کانَ لَهُ مالٌ فَلْیَصِلْ بِهِ الْقَرابَه وَلْیُحْسِنِ الضِّیافَه وَلْیَفُکَّ بِهِ الْعانى وَالْأسیرَ، فَإنَّ الْفَوْزَ بِهذِهِ الخِصالِ مَکارِمُ الدُّنْیا وَشَرَفُ الآخِرَه: کسى که مال و ثروتى دارد، با آن به خویشاوندانش نیکى کند و خوب مهمانى کند و به وسیله آن، گرفتار و اسیرى را آزاد سازد، همانا رسیدن به این ویژگی ها، بزرگواری هاى دنیا و شرافت آخرت است». 

ما هم اگر خواهان شأنی چنان و شوکتی چنین هستیم، باید کلام علوی را به رفتار علوی تبدیل کنیم؛ رفتاری که با بخشندگی و دست گیری، راه سلامت را به همه نشان خواهد داد. بدانیم که مایه گذاشتن در راه آزادی زندانیان جرائم غیرعمد، هزینه برای دیگران نیست، بلکه سرمایه گذاری برای جامعه است، برای خود و دیگری. بکوشیم به اندازه توان در این راه مؤثر باشیم. آثار پربرکتش را در زندگی خواهیم دید. ان شا ءا...!