تولیت آستان قدس رضوی: رسالت علمای دینی، افشای توطئه‌های دشمنان و حفظ کیان اسلام است تهیه و توزیع بسته‌های فرهنگی با موضوع رضوی برای کشورهای همسایه فواید شگفت‌انگیز آیت‌الکرسی پرونده‌های جانبازی ساماندهی می‌شوند مصطفی محدثی‌خراسانی دبیر یازدهمین جشنواره شعر بسیج شد آغاز ثبت‌نام مرحله جدید عمره مفرده درب طلایی جدید حرم حضرت عباس(ع) نصب شد + فیلم انفاق، بدون مرز | آموزه‌های دینی درباره مسئولیت‌پذیری اجتماعی چه می‌گویند؟ آیت‌الله علم‌الهدی: وظیفه خطیر ائمه‌ جمعه در درجه اول، جذب جوانان به مساجد است راه‌اندازی برج فناوری ایثار | حمایت از ۱۱ هزار نخبه شاهد و ایثارگر قهرمانان تیم ملی کشتی جمهوری اسلامی ایران به حرم مطهر امام‌رضا(ع) مشرف شدند آغاز رقابت مسابقات قرآن بسیج سراسر کشور از ابتدای آبان ۱۴۰۴ مشهد، خاستگاه فقیهی که علم را با اخلاق آمیخت | نگاهی به خدمات علمی و اجتماعی آیت‌الله مروارید آغاز ثبت‌نام المپیاد علمی حوزه‌های علمیه سراسر کشور تأکید بر ترویج فرهنگ رضوی و نهج‌البلاغه در مدارس کشور ۵۰ مسجد سراسر کشور واجد شرایط ثبت جهانی هستند بهشت کوچک در این دنیا | بررسی دستوراتی که کانون خانواده را گرم‌تر می‌کند چه صحن‌هایی از حرم مطهر امام رضا(ع) پس از انقلاب ساخته شد؟ فرایند ورود به حوزه کارگزاری حج و زیارت
سرخط خبرها

از نجف تا کربلا، دل‌هایی که راه می‌روند

  • کد خبر: ۳۴۹۹۴۴
  • ۱۴ مرداد ۱۴۰۴ - ۲۱:۴۱
از نجف تا کربلا، دل‌هایی که راه می‌روند
در این راه، کسی تنها نیست. لهجه‌ها متفاوت و زبان مشترک است: زبان اشک. زبان بغض. زبان شوق رسیدن به کربلا.

از نجف تا کربلا، راه زیاد نیست؛ اما مسیر، طولانی‌ست. نه به‌خاطر کیلومتر‌ها فاصله که به‌خاطر دل‌هایی که هر کدام، باری از دعا و نذر و دلتنگی بر دوش دارند.

سیل جمعیت، بی‌وقفه در حرکت است؛ زن، مرد، کودک، پیر، جوان، جانباز، کارگر، دانشجو، پزشک، طلبه... در این مسیر، همه یک نام دارند: زائر. زائری که آمده تا با پای پیاده دلش را به ضریح برساند. آمده تا در هر قدم، حاجتی را زمزمه کند، یادی از اموات کند، برای شفای عزیزی دعا کند یا تنها، از ته دل بگوید: «یابن‌الحسن، العجل!»

در دل این کاروان عظیم، پرچم‌های ایران کم نیستند. بر سردر موکب‌ها، کنار تصاویر شهدای مدافع حرم، کنار عکس حاج قاسم، سردار سلامی، شهید حججی، همدانی، کنار آن‌همه مهربانی عراقی‌ها، ایران هم دیده می‌شود.

عراقی‌هایی که حالا، بعد از جنگ ۱۲ روزه‌ی اخیر، با نگاهی متفاوت به ایرانی‌ها خوش‌آمد می‌گویند. احترامشان بیشتر شده، نگاهشان گرم‌تر و رابطه‌شان صمیمی‌تر. دیگر نه‌فقط از سر تعارف، که با اعتماد، می‌گویند: «اهلاً و سهلاً یا زوّار ایران».

موکب‌ها، در این مسیر نه در دارند، نه دعوت‌نامه، اما برایت جا باز می‌کنند. با چای داغ، خرمای شیرین، دستمال، بادبزن دستی، کفش نو، ماساژ پا و دعایی از ته دل: «الله یسهل طریقکم». این‌جا، هرکس به اندازه وسعش خادم‌الزوارالحسین است.

در این راه، کسی تنها نیست. لهجه‌ها متفاوت و زبان مشترک است: زبان اشک. زبان بغض. زبان شوق رسیدن به کربلا.

این‌جا، زندگی معنا می‌گیرد. معنایی که شاید در شلوغی‌های روزمره‌مان گم شده باشد. اربعین، فقط یک مناسک نیست؛ مدرسه‌ای‌ست برای فراموش‌کردن خود و یادآوری دیگری. مدرسه‌ای که باید با پا گذراند، با دل فهمید، و با اشک تمامش کرد.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->